ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ ΣΠΙΤΑΚΙ ΜΟΥ....

"Μοιάζω σαν κάποιον που περπατάει μ΄ενα κεραμίδι στο χέρι και ψάχνει να βρει που είναι το σπίτι του"
Μπρεχτ.

Αυτές τις μέρες αισθάνομαι μια αμηχανία έναντι των συμπολιτών μου...
Ενα «όλοι αντάμα κι ο ψωριάρης χώρια...» Τι να σας πω.
Ολοι μιλάνε για το κτηματολόγιο κι εγώ, δεν έχω κανένα λόγο να ασχοληθώ με το θέμα. Πως λέμε «εμένα δεν με παίζει κανένας?» κάτι τέτοιο.
Είναι η ίδια αμηχανία που με πιάνει όταν στην εφορία με ρωτάνε «το Ε9 παρακαλώ?» και τους λέω «δεν έχω κάτι να δηλώσω». Τότε με κοιτουν καλά καλά, καχύποπτα γιατί καμιά μικρή κοπελίτσα δεν είμαι, για μετανάστης δεν φαίνομαι, μετά πάλι σκέφτονται «καλά τα έχει γράψει όλα στα παιδιά της...»
Είναι όπως η κάρτα που χρωστάω στη τράπεζα κι όταν με απειλούν και λένε θα ελέγξουμε στο υποθηκοφυλάκιο και μπορεί να έχετε σοβαρό πρόβλημα με την ακίνητη περιουσία σας, κι εγώ τους απαντάω «δε πα να ελέγξετε και το γραμματοκιβώτιο!!! Το ίδιο μου κάνει!!!»

Στέγη. Το καλαμπούρι έχει ξεκινήσει από πολύ παλιά. Είχα (έχω) βλέπετε ένα πατέρα που δεν του έφτανε το ότι δεν είχε δεκάρα τσακιστή, ουτε πλάτες, ούτε κληρονομιές και τα σχετικά είχε και χιούμορ!
Παραπονιόταν συνέχεια η μάνα μου. «Ενα κλειδί δεν θα δω εγώ στα χέρια μου...» και κάποια μέρα ήρθε ε σπίτι και της έδωσε δώρο ... ένα κλειδί!!!
Δεν ξέρω αν κάποιος άλλος θα τον έλεγε ελαφρόμυαλο κλπ κλπ εγώ πάντως αφού ξελιγώθηκα στα γέλια, τότε, και κυρίως βλέποντας τη φάτσα της μάνας μου που έγινε τουρκάλα μαινόμενη, (το καλό είναι ότι μετά γέλασε με τη ψυχή της κι εκείνη) κατάλαβα για πρώτη φορά πόσο εύκολα μπορείς να ελαχιστοποιήσεις και να γελοιοποιήσεις και να καταντήσεις ακίνδυνο, εκείνου που για άλλους μπορεί να είναι το φονικό τους άγχος , εκείνο που μπορεί να είναι ο μοναδικός σκοπός τους ύπαρξης...

Ομως οι «αξιοπρεπείς» πολίτες κρίνονται από μερικά στάνταρ. Κι αυτά αγαπητοί μου φίλοι πρέπει εδώ και τώρα να τα οριοθετήσουμε για να δώσουμε ένα σωστό και σοβαρό κατάλογο οδηγιών στα νέα παιδιά. Γιατί είναι ένα πρώτο βήμα βοηθείας για το μέλλον τους!

Παιδιά μου λοιπόν πρώτη προυπόθεση ΑΝΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΗ είναι ότι ακόμα κι αν χρειαστεί να κάνετε ότι γουρουνιά, στέρηση, πουστιά, κλεψιά, έστω κι αν χρειαστεί να μην αγοράζετε ούτε βρακί για να βάλετε στο πισινό σας, σπίτι πρέπει να πάρετε οπωσδήποτε. Εκεί αρχίζει και τελειώνει αυτό που λέμε ασφάλεια. Εχεις ένα σπίτι δικό ΣΟΥ? Μπορείς να γράψεις στ’α...... α σου όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Και πιστέψτε με όταν θα το αποκτήσεις ναι θα νοιώσεις ηδονή να τους γράψεις όλους. Γιατί έφτασες μεγάλε ψηλά. Εχεις στέγη!

Ιδιοκτησία. Το απόλυτο ανθρώπινο φετίχ και η απόλυτη αίσθηση σιγουριάς. Οταν έχεις πολλά όνειρα επιτρέπεται να σκέφτεσαι ότι γουστάρεις. Αν σου λέγανε όμως πως υποχρεωτικά μόνο ένα όνειρο θα πρέπει να έχεις στη ζωή σου τότε , χωρίς καμμιά αμφιβολία αυτό θα ήταν Η ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ. Κι είναι ακόμα πιο ηδονική αν ο διπλανός σου δεν έχει και τον κοιτάς χαιρέκακα...

Χτίστε σ΄ενα καμένο δάσος στο κάτω κάτω της γραφής. Παραποιήστε τα χαρτιά και φάτε τη κληρονομιά από τον αδελφό σας, δύσκολο είναι? Πάρτε μια ξενέρωτη που τη σιχαίνεστε γιατί έχει καλή προίκα, βάλτε τη γυναίκα να καθαρίζει σκάλες από το πρωί ως το βράδυ και μαζέφτε κομπόδεμα, κλέφτε από το ζύγι στο μαγαζί, πάρτε το διαμέρισμα της γριάς με πουστιά... χτίστε ένα καλύβι αυθαίρετο πάνω στη καμένη γη, όλο και κάτι θα βρείτε, θέλει ψάξιμο αλλά θα βρείτε την άκρη.

Ας δούμε λοιπόν πως έμαθε ο πολύς ο κόσμος , τρόπους απόκτησης ενός σπιτιού. Για να δούμε πως καθορίστηκε η «αξιοπρέπεια» σε τούτη δω τη χώρα τα νεώτερα χρόνια. Πως η ιδιοκτησία έβαλε τα θεμέλια για το χάλι μας. Το χάλι στη νοοτροπία μας, πως ανέβασε και κατέβασε κυβερνήσεις, πως έγινε ο στόχος και ο τρόπος της εύκολης κονόμας....

Τότε που όλα ήταν φτωχικά και σκιαζε η μιζέρια.... οι εμφανείς τρόποι απόκτησης περιουσίας ήταν...

-Σπίτι στο χωριό (όλοι οι παπούδες κάπου μέναν) χωρίς χαρτιά χωρίς τίποτα. Από πατέρα σε παιδί κλπ. Το παιδί κάποια στιγμή τ΄αφησε όλα σύξυλα κι είτε το χωριατόσπιτο έμεινε έρημο και μισογκρεμισμένο, είτε είχε τη κωλοφαρδία να βρεθεί σε «καλό τόπο» στο μπουμ του τουρισμού κι έπεσε η κονόμα σύνεφο...
Εγινε ενοικιαζόμενο, με ταβερνα μπροστά που πούλαγε για χρυσάφι τη χωριάτικη, το ένα έγινε δέκα, οι μίζες και τα δωράκια πέφτανε από παντού, οι θάλασσες γίναν ιδιωτικές παραλίες, η ελληνική παραλία έγινε χρυσορυχείο που έφερε και διαμερίσματα στις μεγαλουπόλεις, και μαγαζιά και σκάφη και κουρσάρες και κυράτζες να περιφέρονται με γκούτσι στη ψωροκώσταινα που πια θεωρησαν ότι είναι ιδιοκτησία του παπού τους...
Από καντίνες που πούλαγαν πορτοκαλάδα και παστέλι, χτίστηκαν μαιζονέτες, (όπως στην Αθήνα από καντίνες που πούλαγαν καφέ και τυρόπιτες σε καίρια πόστα, χτιστηκαν ολόκληρες πολυκατοικίες)

-Σπίτι στην Αθήνα που τότε βόσκανε πρόβατα στο Χαλάνδρι δια ριψίματος πέτρας.
Κάνω πετροβολία «κι απο δω μέχρι κει κάτου» δικό μου είναι. Ποιός καθόταν τώρα να ψάξει τι «έφραζε» ένας βλάχος που βόσκαγε τα κατσίκια του στη Κηφισιά...Κι αν μετά τον ψάχναμε όλα δεμένα ήταν μεταξύ τους. Εκείνος έριξε τη πέτρα κι «ο κουμπάρος» τη κατοχύρωσε. Και πήρε και το μερίδιό του... Και μάζεψε και ψήφους. Και γίναν κι όλοι άρχοντες. Καταπατώ και διαφεντεύω. Η ιδεολογία της σύγχρονης Ελλάδας μέχρι σήμερα...

-Γη και αντιπαροχή. Η χαρά του νεοέλληνα. Οι στάνες γύρω γύρω απ τη πόλη γίνονται ένα τεσσάρι, ένα τριάρι και δυό γκαρσονίερες. Χτίσιμο αυθαίρετο, πάνω στο αυθαίρετο οικόπεδο, σ΄ενα κράτος που έχει πιάσει το νόημα της προσωπικής κονόμας. Σ΄ενα κράτος που όλα είναι αυθαίρετα. Ακόμα και ο τρόπος σκέψης των πολιτών του. Αυτοί οι πολίτες που θα μάθουν όχι να παίρνουν αλλά να βουτάνε. Που θα μάθουν όχι να τρώνε αλλά να χλαπακιάζουν. Που θα μάθουν όχι να μορφωνονται αλλά να αντιγράφουν. Που θα μάθουν όχι τελικά να είναι έξυπνοι αλλά πονηροί...

-Προίκα! Η μαγκιά του νεοέλληνα. Γκαστρώνω και κονομάω. Γκαστρώνω και φτιάχνομαι! Τη παρθενιά της βγάζει στο σφυρί η ελληνοπούλα και έναντι οικοπέδου αποκτά «το πολυπόθυτο στέφανο επί της κεφαλής». Η μόρφωση κι η προσωπικότητα μιας ολόκληρης γενιάς κοριτσιών ήταν απλά ... ΤΟΥΒΛΑ... Ο ζιγκολό που πάει με μια γριά και της τα τρώει θεωρήθηκε πούτανος στην ελληνική σεβαστή κοινωνία. Ο Μητσάρας που πήρε εκείνη τη ξεδοντιάρα που βρώμαγε κάτουρο το βρακί της κι είχε ένα κώλο ένα στρέμμα, με αντάλλαγμα διορόφο στην ομόνοια και εξοχικό στη Λούτσα, ήταν μάγκας... δεν ήταν πούτανος...

Κάτω από τις τρεις αυτές κατηγορίες, κρύφτηκαν κι όλες οι υπόλοιπες.
«Το κομπόδεμα» πίσω και σας έφαγα αν μου το φάει κανείς...
«Τα δανεικά κι αγύριστα» του μπατζανάκη του βλαχοδήμαρχου...
Στη φτωχή αυτή πατρίδα άνθισε δεκαετίες τώρα ένα ιδιόρυθμο επάγγελμα για τα δεδομένα μιας τόσο φτωχής χώρας... ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΙΑΣ.

Πόσοι περνούν κάθε πρώτη του μηνός με μια τσάντα και μαζεύουν νοίκια... Που τα βρήκαν?

Σε μια χώρα που δεν χτίστηκαν σχολεία αξιοπρεπή, ούτε νοσοκομεία, ούτε μορφωτικά κέντρα, ούτε πανεπιστήμια, ούτε δρόμοι, που έχει άδεια ταμεία, μισθούς της πείνας, χρεωμένο κόσμο, χιλιάδες άνεργους, πανάκριβα αγαθά, υποβαθμισμένη βιομηχανία, γεωργία, βιοτεχνία , καμμένη γη, μια χώρα που έδιωξε χιλιάδες παιδιά της έξω... μετανάστες γιατί εδώ δεν είχαν ψωμί να φάνε....

ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΤΟΣΟΙ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΙΕΣ??????

Δεν ξέρω γιατί, ίσως το θεωρήσετε ψέμμα αυτό που θα σας πω, αλλά σ΄αυτό εδώ το τόπο αισθάνομαι περήφανοι για τους γονείς μου που δεν απόκτησαν τίποτα. Τους είδα να δουλεύουν από το πρωί ως το βράδυ όλη τους τη ζωή, άρα για να μην απόκτησαν κάτι αρνήθηκαν να κάνουν από αυτά που σιχαίνομαι.
Κι εγώ σήμερα που είμαι εκτός κτηματολογίου νοιώθω πιο ησυχη, ίσως γιατί δε χούφτωσα αυτή τη γη.... τη τόσο ταλαίπωρη. Αυτή τη γη που βιάστηκε και πατήθηκε από κάθε λουφαδόρικο ρεμάλι...

Μα μέσα σ΄ολο αυτό το κομφούζιο υπάρχει κι ο τίμιος φτωχός που μάζεψε δεκάρα δεκάρα κι έφτιαξε το σπιτάκι του...
Ναι υπάρχει, αλλά πιστέψτε με ακόμα κι αν δεν έκλεψε, αυτός ο συγκεκριμένος τίμιος φτωχομπινές έκλεψε κάτι πιο πολύτιμο για να το αποκτήση. Τη ζωή του....

Για τους νεώτερους τρόπους ιδιοκτησίας, δανείζομαι από την Τράπεζα δεν χρειάζεται να μιλήσω καν. Δεν θεωρείται καν ιδιοκτησία. Εύχεσαι μόνο να μην τύχει οποιαδήποτε στραβή, γιατί απλά τότε θα βρεθείς στη κυριολεξία στο δρόμο. Ισως χειρότερα κι από αυτόν που πληρώνει νοίκι. Για αυτούς του ς νέους ιδιοκτήτες εύχομαι απλά να ζήσουν 100 χρόνια γιατί τόσος δεν είναι ο χρόνος αποπληρωμής του δανείου???