ΕΝΑΣ ΣΑΚΟΣ ΓΕΜΑΤΟΣ ΒΡΩΜΑ...

Τι πρέπει να κάνω δηλαδή?
Ξυπνάω, φτιάχνω καφέ και δεν ανοίγω τη τηλεόραση ουτε για αστείο.
Βγαίνω από το σπίτι βάζω τ΄ακουστικά και απομονόνομαι απ΄οτι υπάρχει γύρω.
Φτάνω στο γραφείο ανοίγω κατ΄ευθείαν τον υπολογιστή λέγοντας μια ξερή καλημέρα στους γύρω για να μη μπω σε συζητήσεις.
Ελα όμως που κάποια στιγμή αναγκαστικά θα γίνει ένα διάλειμα θα υπάρξει μια χαλάρωση και όρεξη για κουβεντούλα από το περιβάλλον.
Εκεί τη πατάω.
Θέλοντας και μη πρέπει ν΄ακούσω τις γαργαλιστικές λεπτομέρειες του τελευταίου γεγονότος που συγκλονίζει τους ευαίσθητους ανθρώπους γύρω μου.

Χτες ήταν άλλο. Τώρα είναι αυτός ο κακομοίρης που τον έσφαξαν στο σπίτι του...
Πρέπει ν΄ακουσω πως το έκανε, με ποιον το έκανε, αν έπαιρνε κόκα, πόση έπαιρνε, και γενικώς πρέπει να ανεχτώ ν΄ακούσω όλα αυτά που ηδονίζουν και βγάζουν από τη πλήξη τα ανθρωποειδή.
Τόσες λεπτομέρειες δεν θ΄ακούσεις ποτέ για ένα καταπληκτικό βιβλίο, ούτε για μια απίθανη τελευταία επιστημονική ανακάλυψη, ούτε για κάποιο κίνημα που επιτελεί ένα σπουδαίο έργο.
Δεν συζητάω για τη δυστυχισμένη ζωή και το τραγικό θάνατο κάποιου ανώνυμου ανθρωπάκου, αυτό δεν ενδιαφέρει ούτε το γείτονα που έμενε δίπλα του...

Δεν υπάρχει ενδιαφέρον για τη ζωή κάποιου ή κάποιων, όταν αυτή η ζωή δεν είναι λίγο διεστραμένη, λίγο τελειωμένη, με μπόλικη σάλτσα από διάφορα χαριτωμένα όπως πορνείες, ναρκωτικά, κλεψιά, ανωμαλίες, εγκλήματα, σαδισμό, ξεφτίλισμα γενικώτερα του ανθρώπου και της προσωπικότητάς του.
Πρέπει να έχει εκείνο το κάτι που τους μοιάζει. Που τους θυμίζει τις κρυφές τους επιθυμίες, τους ανεκπλήρωτους πόθους τους, τα βίτσια τους που μένουν εκεί θαμένα βαθειά σε ένα βόθρο μέσα τους και τους κάνει να σκάνε απ΄τη βρώμα. Γι΄αυτό πρέπει να εκτονώνεται αυτή η βοθρίλα να βρίσκει τρόπο να γίνεται δημοσια, να τη μοιράζονται μεταξύ τους με τη χαρά ενός παιδιου που κάνει τις ζαβολιές του και τη σκαπουλάρει...

Η θρησκεία έχει λυσσάξει αιώνες μ΄αυτό τον έρημο το Σατανά.
Ποιός είναι? Τι είναι? Πως γεννήθηκε?
Δεν είναι προφανής η απάντηση?
Αν δεν φτιάχναμε τη κόλαση και τον αρχηγό της, πως θα μπορούσαμε να αναφερθούμε στον άλλο μας ευαυτό? Εκείνον που κρύβεται πίσω από το πέπλο της τάξης μας.
Εκείνο το κάτι που τρώει μέσα σα σαράκι κι αν το αφήσεις ελεύθερο είναι ικανό να κάνει ότι πιο διεστραμμένο, εγκληματικό, αποτρόπαιο, και μάλιστα με άνεση, με ταλέντο. Ο άνθρωπος έχει φυσικό χάρισμα για να διαπράττει το κακό. Το καλό είναι που θέλει μεγάλο ζόρι, κούραση και θυσίες. Οπότε ας το για αλλον να το κάνει.

Το ωραίο είναι ότι απέναντι απ΄ολη αυτή τη γελοιότητα υπάρχει και η αντίθετη πλευρά που χτυπιέται, όπως εγώ τώρα αγανακτισμένη. Κι όμως κι εκεί ακόμα η αγανάκτιση είναι από το ένα αυτί. Το άλλο μένει ανοιχτό να συλλάβει λίγα κουτσομπολιά, ν΄ασχοληθεί, να μείνει εντός θέματος...
Είναι ένα ωραίο δασάκι όπως ξέρετε, εκεί στο Χαιδάρι, ήσυχο με πρασινάδα με καγκελάκια γύρω γύρω. Μερικοί απ΄όσους βρίσκονται εκεί μέσα, βρίσκονται απλά για ένα λόγο. Κλείσαν και τα δυό αυτιά, κι αποφάσισαν να αποχαιρετήσουν ζωντανοί αυτό το πανηγύρι και να κοιτάνε το υπόλοιπο που τους μένει τα δεντράκια χωρίς να λένε κουβέντα.
Γιατί χωρίς πλάκα, ακόμα είμαστε εδώ γιατί μας έχει μείνει ένα κομμάτι αναισθησίας μέσα μας. Αν δεν τοχαμε .... στα δεντράκια θα ήμασταν κι εμείς....

Να δειτε που τελικά η διαταγή στο Παράδεισο δεν ήταν το μήλο. Υποπτεύομαι ότι θάταν κάτι σαν..
«μπορείτε να αγγίξετε ότιδηποτε βλέπετε γύρω σας αρκεί να μη βγάλετε αυτό που κρύβετε μέσα σας....»
Ναι, πιθανότατα σ΄αυτό το μικροσκοπικό σάκκο του μποξ με τα δυό πόδια και τα δυό χέρια , είχε κατορθώσει να χώσει ότι ελατωματικό είχε περισέψει από τις υπόλοιπες κατασκευές.
Δυστυχώς όμως ο σάκος τρύπησε....