ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑ ΚΑΙΡΟ...

Μόλις ξαπλώνω δέχομαι την επίσκεψη του καλοκαιρινού ενοχλητικού επισκέπτη. Ενα κουνούπι. Σφυρίζει μέσα στ΄αυτί μου. Προσπαθώ να το διώξω με το χέρι μου. Το καταφέρνω για μερικά δευτερόλεπτα. Ξαναγυρνά ακάθεκτο. Με δυνατότερο σφύριγμα. Ποιό αποφασισμένο να διεκδικήσει το γεύμα του.
Καταλαβαίνω ότι η μάχη θα είναι σκληρή. Βλεπω ήδη τον ευαυτό μου να κοπανιέμαι, μάταια, η να εγκαταλείπω τη μάχη και να ελπίζω ότι δεν θάναι πολύ πεινασμένο και θα τη γλυτώσε με μερικά τσιμπιματάκια!

Ερχεται μπροστά στα μάτια μου. Στιγμιαία κοιταζόμαστε! Εκείνο άνετο με θράσος, διακρίνω με τη φαντασία μου μια έκφραση σαρδόνιου χαμόγελου. Εγώ με ύφος τσαντισμένο, πανικόβλητο, ανήμπορη να κάνω καλά ένα πλάσμα που έχουμε διαφορά μεγέθους ουρανοξύστης μεγαλόπρεπος – χαρτάκι τσαλακωμένο πεσμένο στην άκρη του δρόμου!

Σκέφτομαι ξαφνικά ότι εγώ είμαι κουνουπι επίσης για εκείνους που έτσι με βλέπουν. Ομως δεν μπορώ να τους ενοχλήσω, ούτε να τους ρουφήξω το αίμα, ούτε να τους προκαλέσω μικρά ενοχλητικά καρουμπαλάκια στο χοντρό πετσί τους...
Δεν χρειάζεται καν να βάζουν εντομοαπωθητικό για να με αποφύγουν. Δεν χρειάζεται να κάνουν τίποτα παραπάνω από το να υπάρχουν , να κινούνται, να αποφασίζουν να κυβερνούν εμένα και τα εκατομύρια άλλα κουνούπια.

Ποιά είναι η διαφορά?
Γιατί το κουνούπι ενοχλεί εμένα όπως θέλει κι εγώ δεν μπορώ να ενοχλήσω τους γίγαντες?

Πρώτη αιτία που διακρίνω είναι ότι για κάποιο γελοίο λόγο δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι είμαι ... κουνουπι! Νομίζω ότι «με βλέπουν» σαν άνθρωπο και προσπαθώ να συνενοηθώ και να διεκδικήσω ανάλογα.....
Δεύτερο λάθος είναι ότι μαθημένη σαν άνθρωπος ότι είμαι το σπουδαιότερο δημιουργημα πάνω σ΄αυτό το πλανήτη, έχοντας την ψωνίσει κοινώς, έχω ξεχάσει στην ουσία να χρησιμοποιώ «τα όπλα μου».
Δεν είμαι το σπουδαιότερο δημιουργημα, είμαι απλά το χειρότερα αλλοιωμένο, μεταλλαγμένο και ανυπεράσπιστο είδος, αλλά δεν το ξέρω!!

Καθώς οι ενοχλητικές επιθέσεις αυξάνονται νοιώθω να βράζω....

Με έμαθαν να διεκδικώ, από τη πραγματική μου φύση, λιγώτερα απ΄οσα απαιτεί κι ένα απλό κουνούπι, και μ΄εχουν βάλει να αγωνίζομαι για να αποκτήσω ότι βολεύει «τη δική τους φύση».
Μεταξύ του κουνουπιού, εμένα, και του γίγαντα από πάνω μου υπάρχει ένα σαδιστικό παιχνίδι όπου ο κάτω κάτω κι ο πάνω πάνω δεν ξέχασαν ποτέ πως να θρέφονται κι εγώ ο άνθρωπος στη μέση είμαι απλά η τροφή και των δύο!
Η μεγαλειώδης ύπαρξή μου τελικά και του είδους μου, η χρησιμότητά μου είναι να βρω τρόπους να επιβιώνω ότι και να συμβαίνει για να τρέφονται «εκείνοι» και «οι άλλοι».

Κοστίζω λίγο, παράγομαι μαζικά με τη θέλησή μου, έχω περιορισμένη αντίληψη του χώρου, ελάχιστη μνήμη, πληθώρα φόβων που με κρατάνε δέσμιο, εξ΄αιτίας των φόβων μου μπορούν εύκολα να με απειλούν, κι από όλα αυτά ελπίζω απλά... ελπίζω να μην τελειώνουν όλα έτσι. Θέλω να πιστέψω ότι ίσως είμαι κάτι σπουδαίο αλλά θα το ανακαλύψω όταν δεν θα υπάρχω πιά!

Το κουνούπι αποσύρθηκε χορτασμένο.
Επι τέλους μπορώ να κοιμηθώ. Γιατί εκεί στα όνειρά μου την ώρα που αφήνω τα συναισθήματά μου ελεύθερα, άγρια, πρωτόγονα εκεί έχουν κι άλλοι σειρά να φάνε... Εκείνοι που τρέφονται από τις λύπες, τις χαρές μου, τους έρωτες, τα βάσανα, τη δυστυχία ή την ευτυχία μου.
Εκείνοι που δανείζονται μόνιμα τη ψυχή μου. Αυτη τη ζηλευτή ψυχή που δεν κατάλαβα ότι επειδή υπάρχει, μπορώ ακόμα και υπάρχω κι εγώ....
Αν ακόμα οι άνθρωποι υπάρχουμε, είναι εξ’αιτίας μιας αρχαίας γοητείας (η άτιμη) που δεν μπορεί να σβήσει. Αλλοιώς δεν θα θυμόταν κανείς ούτε καν ότι κάποτε υπήρξαμε.

Για φαντάσου να ζεις, να υπάρχεις και να έχεις αφήσει στην άκρη το μόνο αληθινά δικό σου όπλο.
Θυμήσου. Ακόμα και το κουνούπι δεν ξέχασε....

(Το κείμενο αυτό είναι ένα μικρό παραμύθι, για να ξεφεύγουμε λίγο από τη καθημερινότητα και γιατί κάπου κάπου έχω ανάγκη να γράφω κι ένα παραμύθι!)

ΒΡΕΣ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ...

Δεν έχω όρεξη να σκεφτώ κάτι ενδιαφέρον να γράψω. Ζέστη.. θεατές μιας συνεχόμενης φάρσας που επι πλέον έχει γίνει και κακόγουστη.. δεν ήθελα το σαβατοκύριακο να μείνει τίτλος η μαντόνα, έστω κι αν είπα τις κακίες μου..
Θα βάλω λοιπόν ένα βιντεάκι (χιλιοπαιγμένο, δεν πειράζει). Αφιερώνεται στο "show". Οχι εκείνο το φαντασμαγορικό, το χλιδάτο, εκείνο που σπρωχνονται οι άνθρωποι για να γίνουν πρωταγωνιστές έστω και για μερικά δευτερόλεπτα. Είναι αφιερωμένο στο άλλο "show". Εκείνο που πρωταγωνιστές είμαστε ο καθένας μόνος του. Χωρίς κοινό. Χωρίς φώτα. Εκείνο που δεν πληρώνει κανένας εισιτήριο για να δει.
Ο Φρέντυ αναρωτιόταν, δεν ξέρω αν πήρε την απάντηση πριν φύγει, δεν ξέρω πόσοι τελικά κατορθώνουν να πάρουν αυτή την απάντηση. Ξέρω όμως, ότι πολύ περισσότεροι δεν μπαίνουν καν στο κόπο να κάνουν την ερώτηση....
Καλό σαβατοκύριακο σε όσους κατάλαβαν γρήγορα (πριν να είναι αργά) ότι τη ζωή αν τη δεις σαν σταριλίκι, θα περάσεις τις μέρες απλά μετρώντας θεατές και εισιτήρια. Αν τη δεις σαν παρατηρητής θα είσαι συνεχώς μ΄ενα εισιτήριο χωρίς προορισμό στο χέρι. Αν τη δεις σαν κάτι το πολύτιμο, δικό σου και τη ρωτήσεις με σεβασμό , μπορεί να σου δώσει εκείνη την απάντηση. Οχι πως υποχεωτικά η απάντηση θα είναι όμορφη, αλλά τουλάχιστον δεν θάναι ένα ακόμα ψέμα..



Empty spaces - what are we living for
Abandoned places - I guess we know the score
On and on, does anybody know what we are looking for...
Another hero, another mindless crime
Behind the curtain, in the pantomime
Hold the line, does anybody want to take it anymore
The show must go on,
The show must go on
Inside my heart is breaking
My make-up may be flaking
But my smile still stays on.
Whatever happens, Ill leave it all to chance
Another heartache, another failed romance
On and on, does anybody know what we are living for?
I guess Im learning, I must be warmer now
Ill soon be turning, round the corner now
Outside the dawn is breaking
But inside in the dark Im aching to be free
The show must go on
The show must go on
Inside my heart is breaking
My make-up may be flaking
But my smile still stays on
My soul is painted like the wings of butterflies
Fairytales of yesterday will grow but never die
I can fly - my friends
The show must go on
The show must go on
Ill face it with a grin
Im never giving in
On - with the show -
Ill top the bill, Ill overkill
I have to find the will to carry on
On with the -
On with the show -
The show must go on...

ΜΑΝΤΟΝΑ ΜΙΑ!!!

Μπαίνω στο in.gr σήμερα να διαβάσω καμμιά είδηση και βλέπω αυτό

Το κοιτάζω...
Το ξανακοιτάζω..

Και θυμάμαι ξαφνικά σκηνές από άλλους καιρούς. Κοριτσάκια που φοράγαν φουστίτσες, χαιμαλιά και σταυρούς τυλιγμένους γύρω από το λαιμό και προσπαθούσαν να παραστήσουν τη Μαντόνα πάνω στη γόνδολα στο περήφημο "like a vergin"... Περπατάγανε σαν να κουνιούνται σε βάρκα, μιλάγανε νιαουριστά, κάνανε το μαλλί όλο μπουκλάκια, και στριγγλίζανε υστερικά μέσα στα κλαμπ δίνοντάς τα όλα για να μοιάσουν όσο το δυνατόν περισσότερο σε χαζοχαρούμενες κοτούλες... (ζητώ συγνώμη από τις κοτούλες)

Τότε αυτό ξέραμε οι απ΄έξω ότι είναι το κοινό της μαντόνα....

Τώρα άλλαξε κάτι δηλαδή?

Αν μου έλεγαν κάποτε ότι θα πλήρωνε κάποιος 250 ευρώ για να δει την αφεντιά της θα έλεγα το κλασσικό "πλάκα με κάνεις?" Αμ δε με κάνει πλάκα. Σοβαρολογεί. Αποδεικνύοντας περίτρανα ότι η σοβαρότητα έχει αυστηρά όρια. Η γελοιότητα κανένα!

Φαντάσου τώρα να βγουν πάλι οι ανεγκέφαλοι και να σχολιάσουν ότι ο έλληνας τελικά έχει λεφτά κι ας κλαίγεται. Οπως όταν μετράνε κεφάλια στα σκυλάδικα, ή πόσες μπέμπες κυκλοφορούν στο δρόμο, πόσα 4Χ4, πόσο γεμίζουν οι παραλίες της Μυκόνου και άλλα τέτοια χαριτωμένα.

Μην το πείτε please... Γιατί έχει και μια συναυλία ο Leonard Cohen και δεν έχω λεφτά να πάω και θα πάρω το πριόνι και θα βγω παγανιά!!!!!

Madonna mia...
Ufo... πολλά!

ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ....

Πόσοι από εμάς αγγίζουν το πρόβλημα, αγγίζοντας το πραγματικά?
Θα ακούσουμε συζητήσεις και συζητήσεις σήμερα. Εντός και εκτός δικτύου. Πόσοι απ΄όσους συζητήσουν κατ΄αρχήν θα εκθέσουν τον ευαυτό τους. Κάποιον δικό τους. Τις προσωπικές τους εμπειρίες.
Ναι παίρνω και τραβάω αυτό το ζόρι...
Ναι έχω ζήσει τα τάδε πράγματα και η διαδικασία είναι η εξής....
Θα μιλήσουμε για κάποιους άλλους, θα υποθέσουμε ότι κάτι γίνεται, κι αν ακόμα την έχουμε πατήσει κάποια στιγμή ή τη πατάμε ακόμα, θα κρυφτούμε.

Γιατί είναι παράλογο αλλά είναι η αλήθεια. Τη στιγμή που χιλιάδες παιδιά χάνονται, που έχουν ερημώσει σπίτια, που παίζονται μεγάλα δράματα τέτοια που ο ανίδεος πολίτης δε μπορεί καν να φανταστεί..... κρυβόμαστε.
Κρυβόμαστε λες κι αν φτάσει παρά κει θα μας παρασύρει όλους και θα μας πνίξει. Παιζουμε τις στρουθοκάμηλους. Κρύβω το κεφάλι μέσα στην άμμο κι έτσι το πρόβλημα δεν θα με δει...

Το πόσο εύκολο είναι να γαμηθεί όλος ο κόσμος σου από αυτή τη μάστιγα, το γνώρισα νωρίς. Εζησα τα εφηβικά μου χρόνια στο εξωτερικό. Σε μια πανέμορφη ευρωπαϊκή πόλη που όμως στα 32 παιδιά που είχα στη τάξη μου, (στο λύκειο) τα 25 (τουλάχιστον) ήταν κανονικοί χρήστες του .. κάτι.
Ετσι είδα εκείνη τη φίλη μου να πεθαίνει.

Πριν 1 χρόνο από κείνη τη καταραμένη νύχτα, δεν είχε δοκιμάσει ούτε τσιγάρο. Ενα χρόνο μετά τη θάβαμε. Τόσο γρήγορα, τόσο βιαστικά. Ηταν 17 χρονών.
Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω τι συνέβη. Μοιάζαμε τόσο πολύ. Ο τρόπος σκέψης μας, η ιδιοσυγκρασία μας, οι οικογένειές μας... τι μπήκε τόσο απότομα ανάμεσά μας κι άφησε εμένα ζωντανή κι εκείνη νεκρή.

Ηταν πολύ απλό αυτό μας χώρισε. Ηταν λίγο πιο ευάλωτη, ήμουν λίγο πιο χοντρόπετση. Και το μυρίστικαν. Και την έπεσαν σ΄εκείνη. Οι «φίλοι» για να κάνουν μια ίδια μ΄εκείνους , οι «άλλοι» γιατί μυρίστηκαν ολόφρεσκο πελάτη και με φραγκάκια (ήταν καλοστεκούμενη οικογένεια), ακόμα κι ο γκόμενος είχε καταλάβει ότι «υπό την επίρρεια» θα τη πήδαγε ευκολότερα...

Τελικά τη πηδήξανε όλοι μαζί, κι εγώ όπως και τα υπόλοιπα παιδιά, βρεθήκαμε ν΄αφήνουμε ένα λουλούδι σ΄ενα τάφο που η επιγράφη του θα ήταν σωστό να λέει «εδώ υπάρχει ένας ακόμα που έφυγε χωρίς να ξέρει το γιατί...»

Από τότε ήξερα, έμαθα ότι είναι πολύ πονηρή η κατάσταση. Πιο πονηρή απ΄οτι φανταζόμαστε...
Το υποψήφιο θύμα, είναι κατ΄αρχήν το «θύμα των θυμάτων».
Το πρώτο τσιγαριλίκι στο προτείνει ένα φιλικό, αγαπημένο χέρι, όχι ένας άγνωστος κακομουτσουνος έμπορος. Ανάβει κι ανάβεις. Ετσι για να νοιώσεις «της παρέας». Ανώδυνα, ήσυχα χωρίς πολύ σκέψη. Και τι έγινε...
Εκεί αρχίζουν οι διαφορές. Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν το τσιγαριλίκι τους ακόμα και φτάνουν τα 50...
Υπάρχουν παιδιά που γύρω στα 20-22 σταμάτησε η ζωή τους.
Είναι μια ρουλέτα από κει κι ύστερα. Αλλά όπως και νάναι η ρουλέτα, έχεις τη «φάτσα του χασίκλα».
Ακόμα κι όταν θεωρείς ότι το ελέγχεις μαλακίες. Εχεις ανάγκη από κάτι. Μια ακόμα εξάρτηση.

Τη προσθέτεις στην εξάρτηση από τσιγάρο, ποτό, φαί, σεξ..
Ολες οι απολαύσεις σ΄αυτη τη ζωή στα ακατάλληλα χέρια γίνονται εξάρτηση.
Μπορείς να καπνίσεις ένα τσιγάρο ή να πεθάνεις από καρκίνο.
Μπορείς να πιείς ένα ωραίο ποτάκι η να καταντήσεις να σέρνεσαι στα σκαλιά της ομόνοιας.
Μπορείς να ερωτευτείς κάποιον ή να καταντήσεις να σε βαράει και να του λες κι ευχαριστώ
Μπορείς να φας ένα ωραίο μεζέ, ή να καταντήσεις τα βράδυα να τη στήνεις μπρος σ΄ενα ψυγειο και να τρως με τη κουτάλα,
Μπορείς να προσπαθησεις να έχεις ένα ωραιο σώμα ή να πεθάνεις από τη πείνα σκελετωμένο αντίγραφο μιας τυχαίας μοντέλας που είδες στη τηλεόραση..
Μπορείς να δοκιμάσεις ένα τσιγαριλίκι ή μπορείς να χτυπήσεις τη μάννα σου, να κλέψεις το πατέρα σου, να πηδιέσαι τα βράδυα, να κλέβεις, ή και να σκοτώσεις για να βρεις μια κωλοδόση.

Δυστυχώς στην ανισσόροπη φύση ας είναι πιο εύκολο να γίνεις το δεύτερο παρά το πρώτο.
Κι όσοι πουλάνε και κερδίζουν γερά από την αρρώστεια σου το ξέρουν.
Και δεν θα θελήσουν ποτέ να σου δώσουν λύση να γιατρευτείς.

Φωνάχτε, διαμαρτυρηθείτε, κάντε αγώνες.
Θα διορθωθεί κι αυτό το πρόβλημα σίγουρα.
Αν κοιτάξεις τη γη από πάνω, σε κάθε γωνιά της , σε κάθε εκατοστό γης, τρέχει πύον από κάποιο κακό σπυρί.

Τα ναρκωτικά είναι χοντρή φάση κέρδους.
Κι έτσι θα μείνουν.
Αυτοί που κερδίζουν από αυτά έχουν χάσει μέχρι και τα δικά τους παιδιά και δε βγάλαν δάκρυ, λέτε να λυπηθούν τα δικά σας?

ΒΑΛΤΕ ΛΙΓΟ ΤΑ ΚΛΑΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΩΝ ΝΑΚΡΩΤΙΚΩΝ. ΣΦΙΧΤΕΙΤΕ ΒΡΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ!

Παγκόσμια ημέρα κατά των ναρκωτικών? για τα ναρκωτικά? κάπως έτσι τη λένε. Δηλαδή μια μέρα σκέψης για το πρόβλημα των ναρκωτικών. Μάλιστα...
Για να δούμε ποιοί θα σκεφτούν αυτή τη μέρα.

Οι κυβερνήσεις όλου του κόσμου που ως γνωστόν, το βλέπουμε καθημερινά άλλωστε, έχουν κυρήξει ένα ανελέητο πόλεμο εναντίων των ναρκωτικών. Καθημερινά βλέπουμε στα δελτία ειδήσεων πίνακα με τα ονόματα μεγαλεμπόρων, καλλιεργητών κλπ που έχουν συληφθεί και κρεμιούνται στη κεντρική πλατεία του χωριού. Τι άλλο παραπάνω να κάνουν? Μην είμαστε κι αχάριστοι. Φανταστείτε ότι αν ρωτήσουμε ένα μικρό παιδάκι στη γειτονιά ποιός είναι ο "κύριος" που δίνει καραμελίτσες στα παιδάκια θα μας δείξει αμέσως "να εκείνος είναι" αλλά η πολιτεία, οι δάσκαλοι και η οικογένειά του παίζουν τη τυφλόμυχα τάχατες ο καθένας για τους δικούς του "αλτρουιστικούς" λόγους... Η πολιτεία δεν ακούει, οι παιδαγωγοί θα μιλήσουν σήμερα που είναι η επαίτειος (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων) και η οικογένεια θα πει.. πιπέρι στο στόμα!

Η δεύτερη κατηγορία είναι οι ίδιοι οι χρήστες, που νομίζω ότι έχουν κάθε βοήθεια ανθρωπίνως δυνατή από σειρά οργάνων του κράτους. Μόλις κάποιος πέσει στη πρέζα όλοι ασχολούνται μαζί του (αφού φυσικά πεθάνει και μετά) γιατί ως γνωστόν αν σωζόταν πριν, δεν θάχαμε παγκόσμια ημέρα να κάνουμε και με τι θα καλύπταμε το κενό.... Δεν θα αναλύσω καν τη παράμετρο αυτή γιατί δεν θεωρώ τον ευαυτό μου άξιο να αναλύσει ένα δράμα που ούτε μια μικρή παράμετρο δεν γνωρίζω....

Η άλλη κατηγορία είναι οι οικογένειες του θύματος. Οι οποίες επίσης έχουν κάθε φροντίδα ώστε να ανταπεξέλθουν στον γολγοθά. Πρώτη βοήθεια έρχεται από το περιβάλλον τους. "Μη πλησιάζεται εκείνο το σπίτι" γιατί έχουν το γιο που είναι μπλεγμένος άσχημα αλλά τι τα θες μερικοί άνθρωποι δεν έπρεπε να γίνονται γονείς. Τς τς τς... Συνήθως το σπίτι ενός ναρκομανούς (αν έχει σπίτι πια και δεν τον έχουν πετάξει τελείως έξω) μοιάζει απλά με το σπίτι (άλλων εποχών) ενός λεπρού. Θάφτε τον γρήγορα μη μολύνει κι άλλους.

Μας μένει λοιπόν η υγιής κατηγορία που δεν πουλάει, δε πίνει, δε βοηθάει. Οι καλοί πολίτες. Εκείνοι ασχολούνται με το θέμα τόσο, όσο και σε άλλες κατηγορίες παραπλανηθέντων προβάτων. Κάνουν ένα σταυρό, ρουφάνε μια γουλιά καφέ και λένε στο απογευματινό κουτσομπολιό με τη γειτόνισα. Αχ Κούλα μου δόξασοι ο θεός, εμένα ο Κωστάκης μου ούτε τσιγάρο δε κάνει...

Η παγκόσμια ημέρα λοιπόν κατά των ναρκωτικών είναι ακόμα μια μέρα φολκλόρ. Δηλώνουμε παρόντες ότι γνωρίζουμε ένα πρόβλημα, ευχόμαστε να μη φτάσει ποτέ στη πόρτα μας, και χαζεύουμε μερικά σχετικά ντοκυμαντέρ και εκδηλώσεις για να δούμε πως είναι "οι άλλοι" και να αισθανθούμε ήσυχοι ότι δεν είμαστε έτσι.

Παρεπιπτόντως κυρία Κατίνα μου, ο Κωστάκης σου είσαι σίγουρη ότι είναι ασφαλής? Νομίζεις ότι είναι πολύ μακριά η μπόχα και δεν θα σε πιάσει? Νομίζεις ότι υπάρχει ειδικός θεός που θα προστατέψει εσένα ή είσαι τόσο σίγουρη ότι όλα αυτά γίνονται μόνο από λάθος γονείς με λάθος συμπεριφορές και είναι μεμονωμένα πέριστατικά...

Τα ναρκωτικά είναι τεράστια πηγή κέρδους. Αυτό είναι το άλφα και το ωμέγα τους. Η μεγαλύτερη πηγή κέρδους και ανεξέλεγκτη. Οσο λοιπόν παραμένει έτσι ζητάει χρήστες. Και θα τους βρει είτε είναι ο Κωστάκης σου είτε είναι ο Κωστάκης της λάθος μάνας. Αν μπορούσαν αύριο το πρωί θα μπουκώναν τα παιδιά όλου του κόσμου με το ζόρι μεχρι να σκάσουν απ τη πρέζα. Γιατί τα ναρκωτικά ως γνωστόν κινούν ένα τεράστιο κύκλωμα που συνδέεται με ότι πιο άθλιο. Και κάθε εμποράκος βρίσκεται κοντά στο σπίτι μας, μπροστά στο σχολείο, στο μπαράκι, στη παραλία, στους τόπους συγκέντρωσης της νεολαίας, στα στέκια τους και τώρα περισσότερο από ποτέ, σε μια κοινωνία που δεν έχει καμμιά χαρά να προσφέρει, κανένα όνειρο, το "φανταστικό ταξίδι" περνάει πολύ... Γίνεται ανάγκη.

Αλλωστε αν μας κοιτάξεις έτσι σαν παρατηρητής απ΄έξω ειτε ρουφάμε είτε όχι, πρεζάκηδες είμαστε όλοι. Μόνο που του καθενός η μαστούρα έχει άλλο όνομα. Απλά τη δική μας τη μαστούρα των "καθως πρέπει πολιτών" την επιτρέπουν γιατί αυτή δίνει την ευκαιρία να κινείται άνετα και χλιδάτα η κανονική μαστούρα των παιδιών μας.

Οι τελειωμένες κοινωνίες δημιουργούνται από τελειωμένου πολίτες. Εμας.

ΑΡΧΙΣΕ ΤΟ ΚΑΨΙΜΟ..

Από τη δουλειά μου σε μια μεγάλη τζαμαρία παρακολουθούμε τη φωτιά στον Υμηττό...
Ισως κάποια στιγμή συγκεντρώσω τις σκέψεις μου και τις γράψω εδώ.
Τώρα απλά παρακολουθούμε.
Οπως κάθε τι που καίγεται στη ζωή μας.... κι εμείς απλά το παρακολουθούμε, ανίκανοι να κάνουμε κάτι ουσιαστικό. Αδύναμοι στο να φωνάξουμε να απαιτήσουμε. Μόνοι μας εν μέσω εκείνων που όλα τους είναι παντελώς αδιάφορα. Φτωχοί ανάμεσα σε όσους καταφέρνουν να πλουτίζουν με το κάθε τι.
Αρχισε το καλοκαίρι και πάλι. Υποταγμένοι σε ότι μισούμε. Θέλοντας και μη συνεργοί στα εγκλήματα..
Και το καλοκαίρι στην Ελλάδα έχει ένα όνομα, εδώ και χρόνια τώρα. Καυτερό...

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΘΑ ΚΛΗΡΟΝΟΜΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΓΙΑΤΙ ΓΙΑ ΤΗ ΤΩΡΙΝΗ ΚΛΕΙΣΑΜΕ!

Σ'αυτή τη χώρα πόσος είναι ο πληθυσμός μας ? 9 , 10 εκατομύρια?
Αν από αυτά βγάλουμε κάθε πολίτη (ανώνυμο ή επώνυμο) που "έχει κάνει τη λαδιά του" στη σύγχρονη Ελλάδα δηλ.
Μϊζες από τους πιο "μεγάλους" ως του πιο μικρούς υπαλλήλους υπευθύνους σε κάποια δουλειά που "σηκώνει" μίζες
Φακελλάκια σε διάφορα ποικίλλα επαγγέλματα "για ταχύτερη εξυπηρέτηση υποθέσεων"
Κλέψιμο στα τιμολόγια, Κλέψιμο στο ζύγι, κλέψιμο στο εμπόρευμα,
Κλέψιμο, νόθευμα, κλπ στα τρόφιμα
Κλέψιμο όσον αφορά τη δόμηση, δηλ. από την άδεια δόμησης, τη τοποθεσία, τα τετραγωνικά τη χρήση και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε...
Αν προσθέσουμε και το τομέα μέσα, (διορίστηκα με μέσο, πήρα μετάθεση με μέσο, έφερα το φαντάρο δίπλα στο σπίτι με μέσο, πήρα καντίνα για καφέδες με μέσο, πήρα άδεια για το οτιδήποτε με μέσο....)
Αν προσθέσουμε και τους ψιλοκομπιναδόρους κάθε επαγγέλματος,
Συν τους τοκογλύφους
Συν τα "παιδιά της νύχτας", (νταβατζήδες, εμπόρους ναρκωτικών, λωποδύτες, φονιάδες, μπράβους, )
Συν τους κάθε λογής ανώμαλους (βιαστές, παιδεραστές, νταήδες, εκβιαστές και λοιπές χαριτωμένες ειδικότητες του κλάδου)
Αν κάποιος σήμερα έχει ζήσει ΧΩΡΙΣ
Να έχει "βουτήξει", "κοροιδέψει" "εκβιάσει" "εκφοβίσει" "γλύψει" "προσκυνήσει" "τσιμπήσει"...
και προσπαθεί να επιβιώσει με ένα μισθό, χωρίς μέσα, δεν μπορεί να κάνει πονηριές και ούτε να βλάψει τον πλησίον προς ιδιον συμφέρον....

Πρέπει να αισθάνεται ο απόλυτος ΜΑΛΑΚΑΣ.

Αυτός ο συγκεκριμένος μαλάκας είναι η ονείρωξη ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΥΠΟΛΟΙΠΩΝ μαζί ώστε να συνεχίσουν να ελπίζουν σε παραπάνω κέρδη ακόμα.

Είναι ο ηλίθιος υπάλληλος που θα εξυπηρετήσει όλη την ουρά ενώ οι υπόλοιποι πίνουμε μπύρες, είναι ο τίμιος οικογενειάρχης που θα τον τσακώσουμε στη φάκα σε κάθε στραβή που θα του τύχει, είναι ο τίμιος σύζυγος που θα φάει το κέρατος σύνεφο, είναι ο ηλίθιος πατέρας που θα τον ξαφρίσουν τα τέκνα, είναι ο πρώτος στην ουρά του λεωφορείου που τελικά θα μείνει έξω, είναι ο άρρωστος στα επείγοντα που δεν θα βρει κρεβάτι, είναι ο τιμιος ψηφοφόρος που ψηφίζει χωρίς αντάλλαγμα, είναι γενικώτερα εκείνο το ειδος ανθρώπου που δεν ξέρεις αν πρέπει να του σφίξεις το χέρι ή να του ριξεις δυό φάσκελα!!

Είναι οι απλοί τίμιοι (ελάχιστοι) πολίτες που όλοι οι υπόλοιποι απλά αποκαλούν με δυο συγκεκριμένα ονόματα ΚΟΡΟΙΔΟ και ΘΥΜΑ.

Είναι αυτά τα ίδια ανθρωπάκια που ακόμα κι η θρησκεία τους τα εμπαίζει λέγοντας μην ανησυχείς θα κληρονομήσεις τη βασιλεία των ουρανών.

Η κατά τη παλιά κλασσική φράση του Φωτόπουλου (μεταλλαγμένη λίγο) "θα δουλέψεις, θα αγωνιστείς, θα σου βγει η γλώσσα έξω, θα ανέβεις και θα κατέβεις ένα σωρό γολγοθάδες κι ύστερα....
ΘΑ ΚΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΘΕΣΑΙ.......

Θα πρότεινα έτσι για τη τιμή των όπλων, στα δελτία ειδήσεων, επειδή οι ειδήσεις περί κλοπών, παρανομιών, εγκλημάτων και άλλα τέτοια, έχουν γίνει ανιαρές και χωρίς καμμιά έκπληξη, να αφιερώνουν το τελευταίο δεκάλεπτο κάθε βράδυ δείχνοντας τη φάτσα ενός τέτοιου συμπολίτη με μια λεζάντα απλή από κάτω..

ΒΡΕΘΗΚΕ ΚΙ ΑΛΛΟΣ ΕΝΑΣ...

Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΤΟΥ ΒΑΡΝΑΛΗ...

Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ

Λεύτερος να 'σαι δούλος οποιανού,

λεύτερος να μιλάς, όταν κοιμάσαι,

λεύτερος, χρόνια να τα κυνηγάς

των Γιούρων τα ποντίκια μη σε φάνε.

Στις πληγές της ψυχής σου να χιλιάζουν

τα ψέματα – της μύγας τα σκουλήκια - ,

να σαι της Ιστορίας γελοιογράφος,

αφέντης δίχως πιθαμή δικιά σου.

Σαν τη στέρφα γουρούνα τ' Άι-Αντώνη,

μισότυφλη από πάχητα και νύστα,

να νείρεσαι πως κολυμπάς σε κάτουρα

και ξερατά, γρυλίζοντας : «παράδεισος»!

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ.

Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΑΣΚΗΣΗ ΠΩΣ ΘΑ ΛΕΓΕΤΑΙ? ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ?

Χαμός γίνεται σε διάφορα δημοσιεύματα σε Ευρώπη και Μ.Ανατολη με

ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΤΩΝ N.Y TIMES

Στην Ελλάδα? Τι γίνεται?

GLORIUS SPARTAN.....

Τραγική ειρωνία στα κεφάλια ενός τραγικά κοιμισμένου λαού...

ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ. Μη φοβάστε, ξέφραγο αμπέλι είναι..

ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ ΣΠΙΤΑΚΙ ΜΟΥ....

"Μοιάζω σαν κάποιον που περπατάει μ΄ενα κεραμίδι στο χέρι και ψάχνει να βρει που είναι το σπίτι του"
Μπρεχτ.

Αυτές τις μέρες αισθάνομαι μια αμηχανία έναντι των συμπολιτών μου...
Ενα «όλοι αντάμα κι ο ψωριάρης χώρια...» Τι να σας πω.
Ολοι μιλάνε για το κτηματολόγιο κι εγώ, δεν έχω κανένα λόγο να ασχοληθώ με το θέμα. Πως λέμε «εμένα δεν με παίζει κανένας?» κάτι τέτοιο.
Είναι η ίδια αμηχανία που με πιάνει όταν στην εφορία με ρωτάνε «το Ε9 παρακαλώ?» και τους λέω «δεν έχω κάτι να δηλώσω». Τότε με κοιτουν καλά καλά, καχύποπτα γιατί καμιά μικρή κοπελίτσα δεν είμαι, για μετανάστης δεν φαίνομαι, μετά πάλι σκέφτονται «καλά τα έχει γράψει όλα στα παιδιά της...»
Είναι όπως η κάρτα που χρωστάω στη τράπεζα κι όταν με απειλούν και λένε θα ελέγξουμε στο υποθηκοφυλάκιο και μπορεί να έχετε σοβαρό πρόβλημα με την ακίνητη περιουσία σας, κι εγώ τους απαντάω «δε πα να ελέγξετε και το γραμματοκιβώτιο!!! Το ίδιο μου κάνει!!!»

Στέγη. Το καλαμπούρι έχει ξεκινήσει από πολύ παλιά. Είχα (έχω) βλέπετε ένα πατέρα που δεν του έφτανε το ότι δεν είχε δεκάρα τσακιστή, ουτε πλάτες, ούτε κληρονομιές και τα σχετικά είχε και χιούμορ!
Παραπονιόταν συνέχεια η μάνα μου. «Ενα κλειδί δεν θα δω εγώ στα χέρια μου...» και κάποια μέρα ήρθε ε σπίτι και της έδωσε δώρο ... ένα κλειδί!!!
Δεν ξέρω αν κάποιος άλλος θα τον έλεγε ελαφρόμυαλο κλπ κλπ εγώ πάντως αφού ξελιγώθηκα στα γέλια, τότε, και κυρίως βλέποντας τη φάτσα της μάνας μου που έγινε τουρκάλα μαινόμενη, (το καλό είναι ότι μετά γέλασε με τη ψυχή της κι εκείνη) κατάλαβα για πρώτη φορά πόσο εύκολα μπορείς να ελαχιστοποιήσεις και να γελοιοποιήσεις και να καταντήσεις ακίνδυνο, εκείνου που για άλλους μπορεί να είναι το φονικό τους άγχος , εκείνο που μπορεί να είναι ο μοναδικός σκοπός τους ύπαρξης...

Ομως οι «αξιοπρεπείς» πολίτες κρίνονται από μερικά στάνταρ. Κι αυτά αγαπητοί μου φίλοι πρέπει εδώ και τώρα να τα οριοθετήσουμε για να δώσουμε ένα σωστό και σοβαρό κατάλογο οδηγιών στα νέα παιδιά. Γιατί είναι ένα πρώτο βήμα βοηθείας για το μέλλον τους!

Παιδιά μου λοιπόν πρώτη προυπόθεση ΑΝΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΗ είναι ότι ακόμα κι αν χρειαστεί να κάνετε ότι γουρουνιά, στέρηση, πουστιά, κλεψιά, έστω κι αν χρειαστεί να μην αγοράζετε ούτε βρακί για να βάλετε στο πισινό σας, σπίτι πρέπει να πάρετε οπωσδήποτε. Εκεί αρχίζει και τελειώνει αυτό που λέμε ασφάλεια. Εχεις ένα σπίτι δικό ΣΟΥ? Μπορείς να γράψεις στ’α...... α σου όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Και πιστέψτε με όταν θα το αποκτήσεις ναι θα νοιώσεις ηδονή να τους γράψεις όλους. Γιατί έφτασες μεγάλε ψηλά. Εχεις στέγη!

Ιδιοκτησία. Το απόλυτο ανθρώπινο φετίχ και η απόλυτη αίσθηση σιγουριάς. Οταν έχεις πολλά όνειρα επιτρέπεται να σκέφτεσαι ότι γουστάρεις. Αν σου λέγανε όμως πως υποχρεωτικά μόνο ένα όνειρο θα πρέπει να έχεις στη ζωή σου τότε , χωρίς καμμιά αμφιβολία αυτό θα ήταν Η ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ. Κι είναι ακόμα πιο ηδονική αν ο διπλανός σου δεν έχει και τον κοιτάς χαιρέκακα...

Χτίστε σ΄ενα καμένο δάσος στο κάτω κάτω της γραφής. Παραποιήστε τα χαρτιά και φάτε τη κληρονομιά από τον αδελφό σας, δύσκολο είναι? Πάρτε μια ξενέρωτη που τη σιχαίνεστε γιατί έχει καλή προίκα, βάλτε τη γυναίκα να καθαρίζει σκάλες από το πρωί ως το βράδυ και μαζέφτε κομπόδεμα, κλέφτε από το ζύγι στο μαγαζί, πάρτε το διαμέρισμα της γριάς με πουστιά... χτίστε ένα καλύβι αυθαίρετο πάνω στη καμένη γη, όλο και κάτι θα βρείτε, θέλει ψάξιμο αλλά θα βρείτε την άκρη.

Ας δούμε λοιπόν πως έμαθε ο πολύς ο κόσμος , τρόπους απόκτησης ενός σπιτιού. Για να δούμε πως καθορίστηκε η «αξιοπρέπεια» σε τούτη δω τη χώρα τα νεώτερα χρόνια. Πως η ιδιοκτησία έβαλε τα θεμέλια για το χάλι μας. Το χάλι στη νοοτροπία μας, πως ανέβασε και κατέβασε κυβερνήσεις, πως έγινε ο στόχος και ο τρόπος της εύκολης κονόμας....

Τότε που όλα ήταν φτωχικά και σκιαζε η μιζέρια.... οι εμφανείς τρόποι απόκτησης περιουσίας ήταν...

-Σπίτι στο χωριό (όλοι οι παπούδες κάπου μέναν) χωρίς χαρτιά χωρίς τίποτα. Από πατέρα σε παιδί κλπ. Το παιδί κάποια στιγμή τ΄αφησε όλα σύξυλα κι είτε το χωριατόσπιτο έμεινε έρημο και μισογκρεμισμένο, είτε είχε τη κωλοφαρδία να βρεθεί σε «καλό τόπο» στο μπουμ του τουρισμού κι έπεσε η κονόμα σύνεφο...
Εγινε ενοικιαζόμενο, με ταβερνα μπροστά που πούλαγε για χρυσάφι τη χωριάτικη, το ένα έγινε δέκα, οι μίζες και τα δωράκια πέφτανε από παντού, οι θάλασσες γίναν ιδιωτικές παραλίες, η ελληνική παραλία έγινε χρυσορυχείο που έφερε και διαμερίσματα στις μεγαλουπόλεις, και μαγαζιά και σκάφη και κουρσάρες και κυράτζες να περιφέρονται με γκούτσι στη ψωροκώσταινα που πια θεωρησαν ότι είναι ιδιοκτησία του παπού τους...
Από καντίνες που πούλαγαν πορτοκαλάδα και παστέλι, χτίστηκαν μαιζονέτες, (όπως στην Αθήνα από καντίνες που πούλαγαν καφέ και τυρόπιτες σε καίρια πόστα, χτιστηκαν ολόκληρες πολυκατοικίες)

-Σπίτι στην Αθήνα που τότε βόσκανε πρόβατα στο Χαλάνδρι δια ριψίματος πέτρας.
Κάνω πετροβολία «κι απο δω μέχρι κει κάτου» δικό μου είναι. Ποιός καθόταν τώρα να ψάξει τι «έφραζε» ένας βλάχος που βόσκαγε τα κατσίκια του στη Κηφισιά...Κι αν μετά τον ψάχναμε όλα δεμένα ήταν μεταξύ τους. Εκείνος έριξε τη πέτρα κι «ο κουμπάρος» τη κατοχύρωσε. Και πήρε και το μερίδιό του... Και μάζεψε και ψήφους. Και γίναν κι όλοι άρχοντες. Καταπατώ και διαφεντεύω. Η ιδεολογία της σύγχρονης Ελλάδας μέχρι σήμερα...

-Γη και αντιπαροχή. Η χαρά του νεοέλληνα. Οι στάνες γύρω γύρω απ τη πόλη γίνονται ένα τεσσάρι, ένα τριάρι και δυό γκαρσονίερες. Χτίσιμο αυθαίρετο, πάνω στο αυθαίρετο οικόπεδο, σ΄ενα κράτος που έχει πιάσει το νόημα της προσωπικής κονόμας. Σ΄ενα κράτος που όλα είναι αυθαίρετα. Ακόμα και ο τρόπος σκέψης των πολιτών του. Αυτοί οι πολίτες που θα μάθουν όχι να παίρνουν αλλά να βουτάνε. Που θα μάθουν όχι να τρώνε αλλά να χλαπακιάζουν. Που θα μάθουν όχι να μορφωνονται αλλά να αντιγράφουν. Που θα μάθουν όχι τελικά να είναι έξυπνοι αλλά πονηροί...

-Προίκα! Η μαγκιά του νεοέλληνα. Γκαστρώνω και κονομάω. Γκαστρώνω και φτιάχνομαι! Τη παρθενιά της βγάζει στο σφυρί η ελληνοπούλα και έναντι οικοπέδου αποκτά «το πολυπόθυτο στέφανο επί της κεφαλής». Η μόρφωση κι η προσωπικότητα μιας ολόκληρης γενιάς κοριτσιών ήταν απλά ... ΤΟΥΒΛΑ... Ο ζιγκολό που πάει με μια γριά και της τα τρώει θεωρήθηκε πούτανος στην ελληνική σεβαστή κοινωνία. Ο Μητσάρας που πήρε εκείνη τη ξεδοντιάρα που βρώμαγε κάτουρο το βρακί της κι είχε ένα κώλο ένα στρέμμα, με αντάλλαγμα διορόφο στην ομόνοια και εξοχικό στη Λούτσα, ήταν μάγκας... δεν ήταν πούτανος...

Κάτω από τις τρεις αυτές κατηγορίες, κρύφτηκαν κι όλες οι υπόλοιπες.
«Το κομπόδεμα» πίσω και σας έφαγα αν μου το φάει κανείς...
«Τα δανεικά κι αγύριστα» του μπατζανάκη του βλαχοδήμαρχου...
Στη φτωχή αυτή πατρίδα άνθισε δεκαετίες τώρα ένα ιδιόρυθμο επάγγελμα για τα δεδομένα μιας τόσο φτωχής χώρας... ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΙΑΣ.

Πόσοι περνούν κάθε πρώτη του μηνός με μια τσάντα και μαζεύουν νοίκια... Που τα βρήκαν?

Σε μια χώρα που δεν χτίστηκαν σχολεία αξιοπρεπή, ούτε νοσοκομεία, ούτε μορφωτικά κέντρα, ούτε πανεπιστήμια, ούτε δρόμοι, που έχει άδεια ταμεία, μισθούς της πείνας, χρεωμένο κόσμο, χιλιάδες άνεργους, πανάκριβα αγαθά, υποβαθμισμένη βιομηχανία, γεωργία, βιοτεχνία , καμμένη γη, μια χώρα που έδιωξε χιλιάδες παιδιά της έξω... μετανάστες γιατί εδώ δεν είχαν ψωμί να φάνε....

ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΤΟΣΟΙ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΙΕΣ??????

Δεν ξέρω γιατί, ίσως το θεωρήσετε ψέμμα αυτό που θα σας πω, αλλά σ΄αυτό εδώ το τόπο αισθάνομαι περήφανοι για τους γονείς μου που δεν απόκτησαν τίποτα. Τους είδα να δουλεύουν από το πρωί ως το βράδυ όλη τους τη ζωή, άρα για να μην απόκτησαν κάτι αρνήθηκαν να κάνουν από αυτά που σιχαίνομαι.
Κι εγώ σήμερα που είμαι εκτός κτηματολογίου νοιώθω πιο ησυχη, ίσως γιατί δε χούφτωσα αυτή τη γη.... τη τόσο ταλαίπωρη. Αυτή τη γη που βιάστηκε και πατήθηκε από κάθε λουφαδόρικο ρεμάλι...

Μα μέσα σ΄ολο αυτό το κομφούζιο υπάρχει κι ο τίμιος φτωχός που μάζεψε δεκάρα δεκάρα κι έφτιαξε το σπιτάκι του...
Ναι υπάρχει, αλλά πιστέψτε με ακόμα κι αν δεν έκλεψε, αυτός ο συγκεκριμένος τίμιος φτωχομπινές έκλεψε κάτι πιο πολύτιμο για να το αποκτήση. Τη ζωή του....

Για τους νεώτερους τρόπους ιδιοκτησίας, δανείζομαι από την Τράπεζα δεν χρειάζεται να μιλήσω καν. Δεν θεωρείται καν ιδιοκτησία. Εύχεσαι μόνο να μην τύχει οποιαδήποτε στραβή, γιατί απλά τότε θα βρεθείς στη κυριολεξία στο δρόμο. Ισως χειρότερα κι από αυτόν που πληρώνει νοίκι. Για αυτούς του ς νέους ιδιοκτήτες εύχομαι απλά να ζήσουν 100 χρόνια γιατί τόσος δεν είναι ο χρόνος αποπληρωμής του δανείου???

ΜΑΚΡΙΑ ΑΠ ΤΟ ΣΠΙΤΙ, ΠΟΛΥ ΜΑΚΡΙΑ...

Ξένοι.
Στη γή.
Ο κόσμος στερεύει.
Αυτά που πιστέψαμε για καλύτερα έφυγαν καιρό τώρα.
Τα υπόλοιπα είναι όλα ίδια. Υπερβολικά πολλά, θορυβώδη, μονότονα και άγευστα.
Μέρες με γεύση χάρτινη, στυφή κρυμένες κάτω από μια προσποιητή άνεση.

Οι τελευταίες ανθρώπινες μηχανές «παλαιου τύπου» αραγμένες σε κάποια μηχανοστάσια, κλειδωμένες, που και που κάνουν μερικά μαρσαρίσματα.
Κι οι άλλες φρέσκες, τέλειες, δεν μπορούν να ξεπεράσουν το όριο ταχύτητας.
Γυρνούν στο ίδιο σημείο ξανά και ξανά.
Τότε έτρεχαν γύρω από ολοστρόγγυλες πλατείες με κρεμαστά φανάρια.
Τώρα τετράγωνα προκατασκευασμένα. Μπορείς να τους αλλάξεις θέση σε μια νύχτα να τα πας πιο κει, πιο δω.... κι από τους πρωινούς διαβάτες κανείς να μη καταλάβει ότι κάτι άλλαξε....

Λείπει η έμπνευση του ριψοκίνδυνου αρτίστα στο τιμόνι.
Λείπουν κάποιες νότες από το πίσω κάθισμα να σε κρατάνε ξύπνιο τις νυχτες.
Τις νύχτες που λιγόστεψαν γιατί σε βρίσκουν πάντα κοιμισμένο..
Στη λουστρινένια τελειότητα, λείπουν τα δυό – τρία πεταμένα κουτάκια μπύρας , ένα τασάκι μ΄αποτσίγαρα, κι η μυρουδιά του ξενυχτιού κάτω απ΄τα άστρα, στη κορφή του λόφου. Εκείνο το πρώτο κινηματογραφικό φιλί που συμμετείχαν όλα μάζι.
Λαμαρίνες, άστρα, και χτύποι καρδιάς, ανακατεμένα όλα μαζί να φτιάχνουν το πρώτο θανατηφόρο σου κοκτέιλ...

Ο κόσμος στερεύει.
Γιατί ότι ειπώθηκε ήταν ψέμματα.
Κι ότι δεν ειπώθηκε μοιάζει ανόρεχτο να βγει στο κόσμο.
Κοιτάς και βλέπεις μόνο αγωνία.
Εκείνη του ηλικιωμένου που δε πρόφτασε.
Εκείνη του νέου που δεν θα προφτάσει.
Ανάμεσα στα δυό μοντέλλα που ορίζουν την αρχή και το τέλος,
Ένα βουητό.
Ούτε ψίθυρος, ούτε κραυγή.
Ενα μονότονο βουητό...

Υπομονή κι αυτή κουτσή.
Σουλατσάρει πάνω κάτω, μόνη της, αναβοσβήνει τα φανάρια στο δρόμο, ψιθυρίζει στο αυτί στους κουρασμένους διαβάτες.. «άλλη μια μέρα, άλλη μια μέρα...»
Τι κάνουμε εδώ κάτω επί τέλους?
Τι άλλο κάνουμε εκτός από το ν΄αναρωτιώμαστε?
Τι άλλο εκτός από το να προσπαθουμε να ανακαλύψουμε σπουδαίους λόγους για να δικαιολογήσουμε το φαινομενικά παράλογο.

Πανανθρώπινο είπαν κάποτε, και μια σπίθα ελπίδας έλαμψε πριν πέσει στη λούμπα.
Παγκόσμιο λένε τώρα, κι οι ελπίδες όλες μοιάζουν να καταβροχθίζονται από ένα αύριο που ονειρεύεται να τα χάψει όλα μαζί και να τα εξαφανίσει σαν να μην υπήρξανε ποτέ.

Οι τελευταίοι ονειροπόλοι δεν ονειρεύονται την ομορφιά του χαμένου παράδεισου ....
Ονειρεύονται τη μοναξιά του.
Εκείνη τη μοναξιά που βρίσκει διέξοδο στο να δίνει σάρκα στα πλάσματα της φαντασίας.
Εκείνη την ιδιαιτερότητα του να φυσάς το χώμα και να πέρνει μορφή. Που τότε φαινόταν τόσο λίγη.. Τόσο απλό που έπαψες να του δίνεις σημασία.

Σαν να μην πέρασε μια μέρα...
Αραγε ποιούς παράδεισους τωρινούς δεν μπορούμε να δούμε πάλι?
Τι σημαντικό αγνοείς. Τι είναι αυτό που θάπρεπε να φυλάξεις σαν το πιο πολύτιμο θησαυρό και δεν τοχεις καν πλησιάσει. Ξέρεις?

Οχι.
Ξένοι.
Οχι γυμνοί. Οχι αμαρτωλοί.
Απλά στείροι.
Χωρίς μνήμες.
Σε ξένο τόπο.

Τώρα ξένος.
Αυριο θα γίνει κι αυτός ένας χαμένος παράδεισος.

Ολη σου την ύπαρξη άνθρωπε βιαζόσουν να προηγηθείς τόσο που αφηνες πάντα στο σταθμό αυτά που στην ουσία είχες ανάγκη για να φτάσεις στο προορισμό σου.
Τόση βιασύνη έφερε τόση άγνοια.
Και γεύση από χάρτινες μέρες.
Φύσα.
Θυμάσαι ελάχιστα πως γίνεται?
Φύσα...

( Εξαιρετικά αφιερωμένο σε κάτι παλιούς φίλους που κάπου εδώ γυρνάνε... όλοι)

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΟΥΣ ΓΕΝΝΗΤΟΡΕΣ ΤΩΝ ΜΙΚΡΩΝ ΠΑΤΡΙΔΩΝ.

Χρόνια πολλά λοιπόν στους πατεράδες που κυβέρνησαν το μικρό τους κράτος με ήθος, σεβασμό και αγάπη.
Γιατί η οικογένεια είναι η εικόνα ενός πολιτεύματος.
Μπορεί να είναι δημοκρατία ή φασισμός. Μπορεί να είναι επανάσταση ή υποταγή.
Κι ο πατέρας στα μάτια ενός παιδιού είναι ο ηγέτης.
Κι ο ηγέτης μπορεί να είναι προστάτης ή δυνάστης.

Χρόνια πολλά λοιπόν στους πατεράδες που περπάτησαν στα όνειρα των παιδιών τους. Καμμιά ευχή για εκείνους που γέννησαν εφιάλτες.

Πατέρας δεν είναι ο σύντροφος μιας οποιασδήποτε μητέρας. Είναι ο συμπολεμιστής μιας γυναίκας στη σπουδαιότερη μάχη. Τη μάχη του να συμβάλλεις στο να μεγαλώσει ένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Και σ΄αυτή τη μάχη ισχύει κάτι απλό. Για να το καταφέρει κάποιος αυτό πρέπει κι ο ίδιος να είναι...

Ισως σε μια ιδανική κοινωνία θά πρεπε μια μεγάλη μάζα πληθυσμού να στειρώνεται για να μην έχει το δικαίωμα να "σπέρνει"
Αλλά από την άλλη σε μια ιδανική κοινωνία δεν θα υπήρχε αυτή η μάζα κτηνανθρώπων...

Προς το παρόν θα συνεχίσουμε να βιώνουμε το ίδιο φαινόμενο.
Τη δημιουργία μιας οικογένειας με τη νοοτροπία του τυχαίου. Ετσι κάνουν όλοι, ας κάνουμε κι εμείς, μια τυχαία εγκυμοσύνη που δεν έγινε έκτρωση, ή μια υποχρέωση-έθιμο. Οταν μεγαλώνεις κάνεις παιδια. Γιατί έτσι θα αποκτήσεις ακόμα ένα τίτλο στο βιογραφικό σου. Πατέρας ή μάννα και θα είναι όλοι ευχαριστημένοι μαζί σου που έκανες το καθήκον.

Το κακο είναι ότι στη συνέχεια κανείς δεν θα σε ελέγξει σε περίπτωση που αντί για οικογένεια δημιουργήσεις ένα έκτρωμα, γιατί δεν είναι αυτό το ζητούμενο των "γύρω" σου και γιατί όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουν.

Χρόνια πολλά λοιπόν στους πατεράδες που μπορούν να αγαπήσουν κάτι περισσότερο από τον ευατό τους σε μια κοινωνία που έτσι κι αλλοιώς η αγάπη για τον πλησίον είναι κρυμμένη χρόνια τώρα σε άγνωστη τοποθεσία.

Ενας άνθρωπος που γεννιέται δεν είναι η προέκτασή μας. Δεν είναι το πιστοποιητικό της αθανασίας μας σ΄αυτό το κόσμο.
Ειναι απλά ένας ΑΛΛΟΣ άνθρωπος που ίσως δεν μας μοιάζει σε τίποτα κι ίσως να έχει ελπίδα να γίνει καλύτερος από εμάς.
Δεν τον γεννάμε για να τον διατάξουμε, τον γεννάμε για να έρθει μια ακόμα ελπίδα.
Δεν τον γεννάμε για να φτιάξουμε μια φωτοκόπια του ευαυτού μας, τον γεννάμε για να του κάνουμε μερικά μαθήματα οδήγησης και μετά να φύγει ελεύθερος για το τόπο που εκείνος θα θελήσει να ταξιδέψει.

Πατεράδες, μανάδες είστε οι κομιστές ενός εισιτηρίου. Δώστε το κι ευχηθείτε ο καρπός σας να συμβάλλει για ένα καλύτερο κόσμο. Ισως να ήρθε ακριβώς γι αυτό το λογο. Μην τον φυλακίσετε...

ΕΥΤΥΧΩΣ, ΞΥΠΝΗΣΑ ΝΩΡΙΣ...

Στη μεσημεριανή διακοπή στη δουλειά άναψε μια συζήτηση για τις καλοκαιρινές συναυλίες. Νεώτεροι και γεροντότεροι αρχίσαμε να λέμε διάφορα. Αλλοι διηγήθηκαν μεγάλες συναυλίες που είχαν πάει, άλλοι αυτές που θαθελαν, μπήκαν αναμνήσεις στη μέση από ηλικίες που έφυγαν, κι όμως μένουν πάντα φυλαγμένες ολόδροσες μέσα μας.
Ο καθένας είχε κάτι να πει. Ενας μόνο, καθόταν σε μια άκρη δεν έλεγε τίποτα. Αυτός ο ένας ήταν το μεγάλο αφεντικό.
Μας άκουγε, δεν έλεγε τίποτα έμοιαζε σκεφτικός.

Ενας άντρας γύρω στα 50 που έχει όλα αυτά που εμείς οι υπόλοιποι απλά υποπτευόμαστε ότι υπάρχουν.
Επιτυχία στη δουλειά,
Ακίνητα, λεφτά, αυτοκίνητα, μηχανές, σκάφος
Οικογένεια, γυναίκα μοντέλο, παιδιά στα ακριβώτερα σχολεία....

Η συζήτηση τελειωσε.
Καθένα πήγε στο γραφείο του, κι εγώ όπως περνούσα στο διάδρομο άκουσα κάποιον να μου μιλάει. Ηταν το μπος...
«Ξέρεις κάτι», μου λέει?
«Οταν γινόντουσαν όλα αυτά, εγώ που ήμουν?....»
Και προχώρησε χωρίς να περιμένει απάντηση.

Για πρώτη φορά κατάλαβα τόσο καλά το κόστος της επιτυχίας. Το ξέρω, δεν το θέλησα ποτέ, το απέφυγα όπως ο διάολος το λιβάνι. Ηθελα από πάντα να είμαι ίσα ίσα «το αναγκαίο»...
Δεν με ενδιέφερε ούτε το χρήμα , ούτε η «κοινωνική καταξίωση» ούτε φυσικά να εξουσιάζω τους άλλους.
Πολλές φορές έχω σκεφτεί ότι δεν τάθελα όλα αυτά γιατί ίσως ήμουν πολύ τεμπέλα για να τα αποκτήσω.
Αλλες πάλι, σκέφτηκα ότι απλά χρήμα, επιτυχία κι εγώ ήμασταν διαφορετικές έννοιες...

Ομως εδώ τώρα αυτό το μεσημέρι μύρισα το λιβάνι που μ’ενοχλούσε...
Σκέφτηκα ότι έχω προφέρει διάφορες τραγικές φράσεις στη ζωή μου όμως καμμιά σαν κι αυτή....

Γιατί σ΄αυτή την ερώτηση δεν θα μπορούσα ν΄αντέξω την απάντηση.
Δεν θα μπορουσα να αντέξω τη συνειδητοποίηση ότι στο παιχνίδι της ζωής «εμένα δεν με είχε παίξει κανένας...»
Θα σκεφτόμουν πόσες θέσεις που με περίμεναν μείναν κενές... με τους άλλους δίπλα ναχουν πιεί το ποτήρι μέχρι το πάτο.
Πόσα προσπέρασματα έκανα αγνοώντας εκείνα τα χέρια που μου καναν νόημα.
Πόσες ζαβολιές στερήθηκα. Θα νοιωθα ξαφνικά ότι ήμουν το μόνο παιδί που δεν έκλεψε από το βάζο παράνομα...

Ισως και να μην ήταν έτσι αλλά αν ήταν...
κάποια μέρα κινδύνευα σοβαρά, μερικοί άσχετοι άνθρωποι σε ένα μισονυσταγμένο απόγευμα καθώς θα διηγόντουσαν διάφορες ασυναρτησίες , να μου το θύμιζαν...

Ισως γι΄αυτό προνόησα τελικά να έχω τόσο λίγα.
Για νάχω πολλά....

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ Σ’ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΣ ΜΟΥ «ΟΜΗΡΟΥΣ» ΤΩΝ ΤΟΚΟΓΛΥΦΩΝ.

Πήρες κάποτε (προ Χριστού) ένα δάνειο.
Αφού το πήρες ακολούθησε ο χαμός.
Εκτός από τα προσωπικά προβλήματα που μπορεί να σου έτυχαν. Μένεις ξαφνικά, χωρίς δουλειά, χωρίς οικογένεια, χωρίς σπίτι, χωρίς το Θεό σου για χίλιους δυό λόγους που αποτελουν την τραγική καθημερινότητά μας.

Ανακαλύπτεις πως το ρεύμα απο α που κόστιζε τότε έχει αναχθεί σε α εις την νιοστή δύναμη,
Τό ίδιο το νερό, το τηλέφωνο, τα τρόφιμα, τα φάρμακα, τα παπούτσια, τα ρούχα, ο καφές, οι σεβιρέτες, τα προφυλακτικά, κι έχει απελπιστικά ερημώσει το πορτοφόλι.

Κι έρχεται εκείνο το τουβλο που τοχουν βάλει απο την χψφ εταιρεία που εκπροσωπεί την χψφ τράπεζα (λέμε τώρα.....) να μιλάει σαν ένα ρομπότ πίσω από ένα τηλέφωνο, και του πετάνε ένα κομματάκι ψωμί μόλις σημειώσει μια επιτυχία (δηλ. καταφέρει ν΄αρπάξει μια καθυστερημένη δόση κάποιας σταγόνας μέσα στον ωκεανό) και σου λέει,

Καλά όταν παίρνατε το δάνειο δεν σκεφτήκατε πως θα το ξεπληρώσετε???? Κι αρχίζει και βρίζει πατόκορφα. Βρίζει, απειλεί, ενοχλεί ΣΟΒΑΡΑ...

Πως λέμε καλά όταν χτίζατε ένα σπίτι δεν σκεφτήκατε ότι κάποτε μπορεί να το γκρεμίσει ένας σεισμός ή όταν πάτε για μπάνιο στη θάλασσα δεν σκέφτεστε ότι μπορεί να βγει ένας καρχαρίας, ή όταν τρώτε ψωμί δε σκέφτεστε μήπως σας κάτσει κανένα ψίχουλο στραβά και πνιγείτε???

Οχι βρε μαλακισμένη. Δεν το σκέφτηκα. Χρειαζόμουν σαν άνθρωπος ένα σπίτι να ελπίζω, και για μπάνιο να πάω να δω πως είναι η θάλασσα και να φάω λίγο ψωμάκι. Με το καημό τους θα πέθαινα βλαμμένη?

Ημουν από τους άσχετους που σκεφτηκαν ότι κάτι μπορεί να διορθωθεί στο μέλλον, θα ξεχρεώσω το δάνειο , θα γίνω και καλός άνθρωπος ,θα ανάβω κι ένα κερί στην εκκλησία , θα καλοπαντρέψω μ΄ενα τίμιο αγόρι τη κόρη μου και θα μάθω να φτιάχνω παστίτσιο σαν την κυρά Κούλα τη διπλανή!

Ομως όλα αυτά θα γινόντουσαν,
Αν ζουσα σε κράτος όχι σε σταύλο.
Κι αν αυτό το κράτος είχε τα μάτια του στραμμένα στο τοκογλύφο κι όχι στο θύμα!!!!

Φαντάστηκα βρε ηλίθια, οτι δε μπορεί να τρώνε μόνο, θα ρίξουν έστω κι ένα ψίχουλο να γιάνουμε. Ποιό ψίχουλο. Ακρίδα έπεσε. Δεν άφησαν τίποτα όρθιο.
Ημουν επίσης από εκείνους που σκέφτηκαν ότι δεν μπορείς να είσαι και μαύρος, και να μη ξέρεις μπάσκετ και να την έχεις και μικρή όπως λέει το ανέκδοτο!!!!
Κι ομως έτσι ήμουν!

Οπότε εσύ μάζεψε το χαντς φρεε σου και βάλτο εκεί που ξέρεις, γιατί τώρα αρχίζει το μεγαλύτερο καλαμπούρι!!!
Από όσους είχαν και κάτι μπορέσατε να βουτήξετε, βουτήξατε.
Από εκείνους που δεν έχουν τίποτα..... τι ακριβώς θα πάρετε για να καταλάβω?
Θα έθρει ο Γολιάθ που ελέγχει το παγκόσμιο κεφάλαιο και θα βουτήξει τα κουταλάκια από το τσαντίρι για να δει ποσο πιάνουν ?
Θα απειλήσεις κάποιον που η ζωή τον απειλεί κάθε μέρα και το συνίθησε????

Κι εμείς πότε θα ξεκινήσουμε να απειλούμε όλους αυτούς που δανείστηκαν τη ζωη μας και έγινε δανεική κι αγύριστη?
Πότε θα απειλήσουμε όσους ξεδιάντροπα μας κοιτάνε λέγοντας ΨΟΦΑ ΔΕΝ ΜΟΥ ΚΑΙΓΕΤΑΙ ΚΑΡΦΙ.

Εύχομαι οι μη κατέχοντες ΤΙΠΟΤΑ να γίνουν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Θάχει φάση να το δούμε.
Ισως νάναι και η λύση που περιμένουμε....

Μέχρι τότε μαζέψτε τους. Ενοχλούν σοβαρά το κόσμο. Εχουν ξεπεράσει τα όρια. Κι εγώ ίσως δεν έχω τέτοιου είδους προβλήματα αλλά βλέπω κάτι γέρους να τους απειλούν για τα παιδιά τους, κάτι ανθρώπους που τους οδηγούν μέχρι αυτοκτονία.

ΜΑΖΕΨΤΕ ΤΟΥΣ ΑΜΕΣΑ!!!!!!

( Συχνά πυκνά ακούω από τους τελευταίους εναπομείναντες «σωστούς» και καθαρούς ευηπόληπτους πολίτες να θεωρούν ότι έχουν πιάσει το πάπα από τα α......

Επειδή δεν χρωστάνε και να λένε διάφορες φιλοσοφίες για τους συμπολίτες τους, εδώ δεν θα δεχτώ τέτοιου είδους σχόλια. Γιατί φωνάζουμε για εκείνους που αληθινά πιαστήκανε στη φάκα, και για σοβαρούς λόγους. Ούτε για εορτοδάνειο, ούτε για να πάρουν φιρμάτα ρούχα. Μιλάω για κάποιες χιλιάδες οικογένειες, που όπως άλλες εποχές, όταν βρέθηκαν πνιγμένες ο ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΣ ήταν πάρόν με το χέρι απλωμένο και τους τσίμπησε. Αυτοί οι άνθρωποι μας καίνε και ζητούν τη βοηθεια μας. Και μη ξεχνάμε όλοι μπορεί να πατήσουμε τη μπανανόφλουδα γιατί ως γνωστόν ζωή είναι αυτό που συμβαίνει όταν εμείς κάνουμε σχέδια).

ΓΕΛΙΟ ΑΛΛΑ ΕΥΡΩΠΑΙΚΑ!

Το φοβερό ανέκδοτο το διαβάσατε σήμερα?
Αποφάσισαν λέει, μεταξύ άλλων, εις τας Ευρώπας ότι μπορεί να ξεχυλώσει λίγο η εβοδμάδα εργασίας πέραν των 48 ωρών (μπα 48 ώρες είναι... πως μου φαινόντουσαν περισσότερες γαμώτο...) αλλά λέει, αυτό θα γίνεται με τη ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥ.

Το ανέκδοτο έχει ως εξής

ΑΦΕΝΤΙΚΟ – Κύριε Καραγκιοζόπουλε αποφασίσαμε ότι η εταιρεία μας έχει αυξημένες ανάγκες και ως εκ τουτου καλό θα ήταν να εργάζεσται 72 ώρες την εβδομάδα. Φυσικά αν το επιθυμείτε δεν σας υποχρεώνει κανείς.

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΟΠΟΥΛΟΣ – Ασε ρε μαλάκα που θα δουλέψω τόσο. Δε γουστάρω. Ασε μη με τσαντίσεις και κάνω τις 48 ώρες 38 και τρέχεις και δε φτάνεις. Τ΄ακούς?

ΑΦΕΝΤΙΚΟ – Μη συγχίζεστε σας παρακαλώ, ένα αστείο είπα, κι εμένα μ΄αναγκάζουν να λέω αυτές τις κουταμάρες. Αλίμονο αν συμβεί κάτι τέτοιο. Ζούγκλα είμαστε.

Και τώρα επειδή σας στεναχώρησα φύγετε νωρίτερα σήμερα. Να σας αποδείξω την αγάπη μου. Καραγκιοζούλη μου εσύ!!! Οχου τσούχου (τρυφερό άγγιγμα στο μαγουλάκι)

ΥΣ. Η αληθεια είναι πως υπάρχει μια μεγάλη υποχωρητικότητα από την εργοδοσία κι εμείς δεν το εκτιμάμε όπως πρέπει. Θα μπορούσαν , αν θέλαν , να μας βαράνε κιόλας με το βούρδουλα όπως παλιά, κι όμως δεν το κάνει κανείς. Είδατε πόσο αχάριστοι γινόμαστε?

Η δεύτερη αχαριστία είναι η εξής. Αφού οι μισθοί έχουν φτάσει σε τέτοια ύψη δεν πρέπει να το ανταποδώσουμε???? Ε???? Μικράνθρωποι έ μικράνθρωποι.

Εκείνο το 8ωρο ισχύει ακόμα στον ιδιωτικό τομέα? Θέλω ονομα διεύθυνση και τηλέφωνο του εργαζόμενου που το έχει κατωχυρώσει χωρίς δεύτερη κουβέντα.

ΣΥΛΛΕΚΤΗΣ ΕΥΧΩΝ.

Είναι κάτι μέρες παράξενες...

Περιμένοντας στη στάση με πλησιάζει ένας άνθρωπος κουρελής, παραπατούσε και μου ζήτησε ένα τσιγαράκι. Του έδωσα. Σταμάτησε με κοίταξε και μου λέει «να είσαι καλά κοπέλα μου».

Μπαίνω στο λεωροφείο και μετά από δύο στάσεις ανεβαίνει μια γριούλα με κάτι πλαστικές τσάντες και δεν μπορούσε να κρατηθεί από πουθενά. Τις έπιασα τις τσάντες την έβαλα να καθήσει της χτύπησα το εισιτηρίο, με κοίταξε μου λέει «την ευχή μου νάχεις». Δεν περνάει λίγη ώρα κι ένας κύριος χοντρούλης ηλικιωμένος που κρεμόταν από το χερούλι με δυσκολία σ΄ενα απότομο φρενάρισμα χάνει την ισορροπία του και πάει να τσακιστεί. Κάνω μια κίνηση γρήγορη τον αγκαλιάζω και τον κρατάω γερά. Με κοιτάζει μου λέει «σας ευχαριστώ, να είστε καλά».

Οταν τελικά κατέβηκα μέχρι να φτάσω στο γραφείο είχα ένα περιέργο συναίσθημα.
Ενοιώσα κατά κάτι πλουσιώτερη απ΄οταν βγήκα από το σπίτι. Σαν να πέρασα από το πρακτορείο και να είδα ότι είχα κερδίσει ένα μικρό αλλά ικανοποιητικό ποσό στο τζόκερ.

Σκέφτηκα έτσι σαν ταινία, ένα κόσμο όπου ο καθένας βγαίνοντας από το σπίτι του το πρωί θα ένοιωθε την ανάγκη να κερδίσει ένα «την ευχή μου νάχεις». Να ξεκινάγαμε τη μέρα μας με μοναδικό στόχο να κερδίσουμε την «ευχή» κάποιου.
Αλλά όχι ένας ή δύο ή τρεις άνθρωποι. Ολοι. Να γινόμασταν ξαφνικά προληπτικοί και να θεωρούσαμε αναγκαίο να κάνουμε μια έστω πράξη που θα κάνει να νοιώσει καλά κάποιος άλλος.

Σκέφτηκα αυτό το κόσμο σαν τη «χώρα των ευχών». Οι άνθρωποι θα περπατούσαν γνωρίζοντας ότι όσες ευχές πάρουν τόσα καλά θα γυρίσουν πίσω.
Σκέφτηκα ένα κόσμο που θα είχε πια καταλάβει πόσο φτωχός μπορείς να είσαι αν έστω και μια φορά δεν αγκαλιάσεις κάποιον που πάει να πέσει, δεν σηκώσεις το βάρος από κάποιον που δεν μπορεί να το σηκώσει, δεν κεράσεις κάποιον τρίτο που δεν έχει να κεραστεί από μόνος του.

Ονειρεύτηκα δηλαδή ένα κόσμο που δεν θα υπάρξει ποτέ, αλλά που τελικά μένει κάπου κρυμμένος βαθεία μας σ΄ενα μέρος του εαυτού μας που έχει ατροφήσει, ένα μέρος που δεν το ταίζουμε ποτέ, τόχουμε εκεί να λιμοκτονεί λες και ντρεπόμαστε γι΄αυτό.
Σκέφτηκα ένα κόσμο που το να νοιώθεις καλωσύνη μέσα σου, θα ήταν τιμή και όχι ανοησία. Το να γέρνεις προς τον δίπλα θα ήταν ένδειξη αγάπης κι όχι αδυναμίας. Το να μοιράζεσαι ένα βάρος με τον πιο εκεί θα ήταν δύναμη κι όχι αγγαρία. Το να κερνάς απλόχερα έναν που δεν έχει θα ήταν ευχαρίστηση κι οχι επίδειξη....

Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι σήμερα αντιμετώπιζα κάτι δύσκολο βγαίνοντας από το σπίτι. Ευχόμουν κι εγώ να γίνει κάτι που περίμενα αλλά δεν φαινόταν να έχω καμμιά ελπίδα. Φθάνοντας όμως στο γραφείο, ω του θαύματος αυτό που περίμενα έγινε....

Μια μικρή ζήλεια ένοιωσα μέσα μου. Για όλους εκείνους που σιωπηλά, χωρίς κανένας να τους υποχρεώνει, χωρίς να ζητούν ούτε μπράβο ούτε τίποτα, έχουν αφιερώσει το χρόνο τους να είναι κοντά στους άλλους.
Εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή αυτή με σκοπό να μην αφήσουν πεινασμένο το «καλό κομμάτι» του ευατού τους.

Οταν συνέχεια βρίζουμε τους πάντες και τα πάντα τώρα τελευταία για να κάνουμε πιό εφέ, λέμε (κι εγώ πρώτη απ΄ολους) σκατά είναι όλοι κι εγώ πρώτος απ΄ολους.
Ωραίο άλλοθι ε? Πολύ έξυπνο αλλά και πολύ πονηρό.
Ναι είναι πιο σκατάς αυτός που γνωρίζει αλλά δεν κάνει τίποτα παρά αυτός που δεν γουστάρει να κάνει.
Και το να το παραδεχτούμε, ούτε ιδιαίτερα μάγκες μας κάνει ούτε ξεχωριστούς από τον υπόλοιπο βούρκο...
Αντίθετα εκτός από ηττημένοι, μοιάζουμε και πιο δήθεν από τους δήθεν.

Μήπως πρέπει να φύγουμε απο δω μέσα και ν΄αρχίσουμε να κερδίζουμε καμμιά ευχή?
Η θα το συζητάμε αιώνια το θέμα έτσι για να περνάει η ώρα?....

ΕΝΑΣ ΣΑΚΟΣ ΓΕΜΑΤΟΣ ΒΡΩΜΑ...

Τι πρέπει να κάνω δηλαδή?
Ξυπνάω, φτιάχνω καφέ και δεν ανοίγω τη τηλεόραση ουτε για αστείο.
Βγαίνω από το σπίτι βάζω τ΄ακουστικά και απομονόνομαι απ΄οτι υπάρχει γύρω.
Φτάνω στο γραφείο ανοίγω κατ΄ευθείαν τον υπολογιστή λέγοντας μια ξερή καλημέρα στους γύρω για να μη μπω σε συζητήσεις.
Ελα όμως που κάποια στιγμή αναγκαστικά θα γίνει ένα διάλειμα θα υπάρξει μια χαλάρωση και όρεξη για κουβεντούλα από το περιβάλλον.
Εκεί τη πατάω.
Θέλοντας και μη πρέπει ν΄ακούσω τις γαργαλιστικές λεπτομέρειες του τελευταίου γεγονότος που συγκλονίζει τους ευαίσθητους ανθρώπους γύρω μου.

Χτες ήταν άλλο. Τώρα είναι αυτός ο κακομοίρης που τον έσφαξαν στο σπίτι του...
Πρέπει ν΄ακουσω πως το έκανε, με ποιον το έκανε, αν έπαιρνε κόκα, πόση έπαιρνε, και γενικώς πρέπει να ανεχτώ ν΄ακούσω όλα αυτά που ηδονίζουν και βγάζουν από τη πλήξη τα ανθρωποειδή.
Τόσες λεπτομέρειες δεν θ΄ακούσεις ποτέ για ένα καταπληκτικό βιβλίο, ούτε για μια απίθανη τελευταία επιστημονική ανακάλυψη, ούτε για κάποιο κίνημα που επιτελεί ένα σπουδαίο έργο.
Δεν συζητάω για τη δυστυχισμένη ζωή και το τραγικό θάνατο κάποιου ανώνυμου ανθρωπάκου, αυτό δεν ενδιαφέρει ούτε το γείτονα που έμενε δίπλα του...

Δεν υπάρχει ενδιαφέρον για τη ζωή κάποιου ή κάποιων, όταν αυτή η ζωή δεν είναι λίγο διεστραμένη, λίγο τελειωμένη, με μπόλικη σάλτσα από διάφορα χαριτωμένα όπως πορνείες, ναρκωτικά, κλεψιά, ανωμαλίες, εγκλήματα, σαδισμό, ξεφτίλισμα γενικώτερα του ανθρώπου και της προσωπικότητάς του.
Πρέπει να έχει εκείνο το κάτι που τους μοιάζει. Που τους θυμίζει τις κρυφές τους επιθυμίες, τους ανεκπλήρωτους πόθους τους, τα βίτσια τους που μένουν εκεί θαμένα βαθειά σε ένα βόθρο μέσα τους και τους κάνει να σκάνε απ΄τη βρώμα. Γι΄αυτό πρέπει να εκτονώνεται αυτή η βοθρίλα να βρίσκει τρόπο να γίνεται δημοσια, να τη μοιράζονται μεταξύ τους με τη χαρά ενός παιδιου που κάνει τις ζαβολιές του και τη σκαπουλάρει...

Η θρησκεία έχει λυσσάξει αιώνες μ΄αυτό τον έρημο το Σατανά.
Ποιός είναι? Τι είναι? Πως γεννήθηκε?
Δεν είναι προφανής η απάντηση?
Αν δεν φτιάχναμε τη κόλαση και τον αρχηγό της, πως θα μπορούσαμε να αναφερθούμε στον άλλο μας ευαυτό? Εκείνον που κρύβεται πίσω από το πέπλο της τάξης μας.
Εκείνο το κάτι που τρώει μέσα σα σαράκι κι αν το αφήσεις ελεύθερο είναι ικανό να κάνει ότι πιο διεστραμμένο, εγκληματικό, αποτρόπαιο, και μάλιστα με άνεση, με ταλέντο. Ο άνθρωπος έχει φυσικό χάρισμα για να διαπράττει το κακό. Το καλό είναι που θέλει μεγάλο ζόρι, κούραση και θυσίες. Οπότε ας το για αλλον να το κάνει.

Το ωραίο είναι ότι απέναντι απ΄ολη αυτή τη γελοιότητα υπάρχει και η αντίθετη πλευρά που χτυπιέται, όπως εγώ τώρα αγανακτισμένη. Κι όμως κι εκεί ακόμα η αγανάκτιση είναι από το ένα αυτί. Το άλλο μένει ανοιχτό να συλλάβει λίγα κουτσομπολιά, ν΄ασχοληθεί, να μείνει εντός θέματος...
Είναι ένα ωραίο δασάκι όπως ξέρετε, εκεί στο Χαιδάρι, ήσυχο με πρασινάδα με καγκελάκια γύρω γύρω. Μερικοί απ΄όσους βρίσκονται εκεί μέσα, βρίσκονται απλά για ένα λόγο. Κλείσαν και τα δυό αυτιά, κι αποφάσισαν να αποχαιρετήσουν ζωντανοί αυτό το πανηγύρι και να κοιτάνε το υπόλοιπο που τους μένει τα δεντράκια χωρίς να λένε κουβέντα.
Γιατί χωρίς πλάκα, ακόμα είμαστε εδώ γιατί μας έχει μείνει ένα κομμάτι αναισθησίας μέσα μας. Αν δεν τοχαμε .... στα δεντράκια θα ήμασταν κι εμείς....

Να δειτε που τελικά η διαταγή στο Παράδεισο δεν ήταν το μήλο. Υποπτεύομαι ότι θάταν κάτι σαν..
«μπορείτε να αγγίξετε ότιδηποτε βλέπετε γύρω σας αρκεί να μη βγάλετε αυτό που κρύβετε μέσα σας....»
Ναι, πιθανότατα σ΄αυτό το μικροσκοπικό σάκκο του μποξ με τα δυό πόδια και τα δυό χέρια , είχε κατορθώσει να χώσει ότι ελατωματικό είχε περισέψει από τις υπόλοιπες κατασκευές.
Δυστυχώς όμως ο σάκος τρύπησε....

ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ??? ΑΧ ΔΕ ΤΟ ΞΕΡΩ.. ΕΓΩ ΑΠ΄ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΕΙΜΑΙ!

Πάνε χρόνια τώρα. Ημουν διακοπές σ΄ενα πανέμορφο μέρος. Απογευμα. Πήγα σ΄ενα βράχο κάπως απομωνομένο από την υπόλοιπη παραλία ν΄απολαύσω τη θέα μιας ονειρεμένης θάλασσας....

Δεν πέρασαν λίγα λεπτά και στην άκρη της παραλίας (εκεί που τελείωνε η άμμος και ξεκίναγαν τα βράχια – όπου σ΄ενα από αυτά καθόμουν εγώ), κατέφθασε μια παρέα.

Μπαμπάς, μαμά και δυό παιδιά γύρω στα 8-10..

Την επόμενη ώρα εκείνη η γωνιά του πλανήτη είχε αλλάξη μορφή. Στην άμμο μέσα είχαν χωθεί διάφορα σκουπίδια, στα κοιλόματα των βράχων είχαν απομείνει μερικά μπουκάλια άδειο νερό και πλαστικά ποτήρια με απομεινάρια από φραπέδες. Στη θάλασσα μέσα επιπλέαν κάτι φλούδια από φρούτα.... και πλαστικές σακούλες....

Στο κέντρο από αυτό το σκουπιδαριό βρισκόταν μια οικογένεια ανθρωποειδών πασαλειμένοι όλοι με κρέμες και λάδια τέζα σε κάτι ψάθες, τέζα από το φαγοπότι και τον ήλιο...

Τα μικρά κάναν ότι ακριβώς και οι μεγάλοι. Απλωσαν τ΄απομεινάρια από τα παγωτά τους κάπου, και μια σακούλα από γαριδάκια... κοντά στ΄αποτσίγαρα που έχωνε στην άμμο ο καλός μπαμπάς...

Παγκόσμια ημέρα λοιπόν για το περιβάλλον...

Και μια και το περιβάλλον είναι οτιδήποτε υπάρχει γύρω απο εμένα αλλά όχι εγώ.... ΣΚΑΣΙΛΑ ΜΑΣ!!!

ΤΗΣ ΤΗΛΟΥ ΕΓΙΝΕ!

Σούσουρο μ΄αυτό το γάμο της Τήλου. Επειδή λοιπόν έχουν βγει όλοι και σκίζουν τα ρούχα τους (αυτή η εκνευριστική αντιδραση η υποκριτική που μου τη δίνει στα νεύρα σε κάθε περίπτωση) είπα κι εγώ να γράψω δυό κουβέντες.
Η ομοφυλοφιλία λοιπόν. Η ερωτική σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων του ιδίου φύλλου, γιατί είναι αποδεκτή ή γιατί δεν είναι.
Για να απαντήσουμε αυτό το ερώτημα λοιπόν πρέπει να μην τα ανακατεύουμε όλα μαζί σαν σάλτσα θα πρέπει επι τέλους να αποφασίσουμε τι είναι ομοφυλοφιλία?

Είναι ασθένεια (και μάλιστα σοβαρή όπως τόσα χρόνια έχει γραφτεί σε εκατοντάδες επιστημονικά συγγράματα) ή είναι απλά μια ερωτική προτίμηση?

Στη πρώτη περίπτωση είμαι ενάντια στο γάμο δυό ανθρώπων βαρειά αρρώστων για τον απλούστατο λόγο ότι αντί να παντρεύονται θα πρεπε να μπουν σε καμμιά κλινική να γιατρευτούν γιατί κινδυνεύουν. (αντε ας παντρευτούν μέσα στο ψυχιατρείο αν είναι να νοιώσουν καλύτερα....)

Σ’αυτή τη περίπτωση όμως το ίδιο πρέπει να γίνει και σε ένα άλλο σωρό περιπτώσεις. Δηλ. ένας ψυχικά άρρωστος και μάλιστα βαρειά δεν πρέπει να έχει μεγάλης ευθύνης αξιώματα, να διοικεί επιχειρήσεις, δεν πρέπει να είναι ιερωμένος και να καθοδηγεί το ποίμνιο, δεν πρέπει να διδάσκει σε σχολεία, δεν πρέπει να κάνει οποιοδήποτε επάγγελμα απαιτεί ψυχική και πνευματική υγεία και έχει υπ΄ευθύνη την ζωή άλλων ανθρώπων. Δεν θα μπορούσε να είναι πιλότος π.χ. ούτε στρατιωτικός ούτε γιατρός!

Αν λοιπόν λάβουμε υπόψη την ομοφυλοφιλία ως μια αποτρόπαια βαρειά ψυχική και πνευματική νόσο...(τύπου Χάνιμπαλ π.χ.) τότε ο γάμος είναι το τελευταίο που πρέπει να μας απασχολεί. Εχουμε ολόκληρο κυνήγι μαγισσών να κάνουμε. Να τους απομωνοσουμε, να τους κάνουμε λοβοτομή να τους δέσουμε με αλυσίδες και να τους φουσκώσουμε με ψυχοφάρμακα!!

Μήπως δεν έχει γίνει με τόσα στρώματα πληθυσμού ένα ακόμα θα μας χαλάσει???

Παμε τώρα στη δεύτερη περίπτωση. Η ομοφυλοφιλία δεν είναι μια ασθένεια είναι απλά μια ακόμα ερωτική προτίμηση όπως τόσες άλλες. Ενα βίτσιο αν θέλετε. Θέλετε να το βαρύνουμε ακόμα πιο πολύ? Μια σεξουαλική διαστροφή.

Σε περίπτωση λοιπον που δεχτούμε κάτι τέτοιο τότε θα πρέπει να επεκτείνουμε πολύ τον προ του γάμου έλεγχο....

Θα πρέπει να καταφθάνουμε στα δημαρχεία με βεβαιώσεις στα χέρια που θα δηλώνουν ότι δεν είμαστε φετιχιστές, επιδειξίες, νεκρόφιλοι, κοπρολάγνοι, σαδομαζο, και άλλες ευγενείς κατηγορίες.

Γιατί αν κάποιο όργανο της πολιτείας, καταδικάσει την νομιμότητα ενός ζευγαριού που απλά είναι του ιδίου φύλου και αγαπιούνται και θέλουν να ζήσουν μαζί τότε με το νεκρόφιλο τι θα έκανε? Θαπρεπε και τη κηδεία να του απαγορέψει!!!!

Κυρίες μου κύριοι ας σοβαρευτούμε....

Προσωπικά είχα και θα έχω πάντα την ίδια άποψη σχετικά με ετεροφιλοφυλλους και ομόφιλόφυλλους

Το σεξ είναι ένα κομμάτι της ζωής μας και ένας υγιής νους το βιώνει υγιεινά. Δηλαδή καθάρια, με κέφι με αγάπη με έμπνευση και κυρίως με ευαισθησία.

Αν ένας κυκλοφορεί με ένα όργανο καρφωμένο στο μυαλό και τοχει κάνει ευαγγέλιο είτε είναι άντρας είτε γυναίκα είται γκει είτε λεσβία το ίδιο χαιβάνι το λέω.
Αν μέσω του σεξ βρει μια δουλειά. Ρεμάλια όλους τους λέω.
Αν τη στήσει σε μια πλατεία και τον πηδάνει για να βγάζει πέντε φράγκα ξεφτιλισμένους τους λέω όλους ή δύστυχα ανθρωπάκια.
Αν βγει στη τηλεόραση και γίνει καραγκιόζης ξεφτιλίζωντας τη προσωπική του ζωή το ίδιο βλάκας θα είναι ακόμα κι αν αποκαλεί τον ευαυτό του άντρακλα ή γυναικάρα.
Αν αφήσει τα πάντα στην άκρη και το μόνο που σκέφτεται από το πρωί ως το βράδυ είναι ποιόν να πηδήξει ή πως να πηδηχτεί μαλάκα τον λέω όποιος και ναναι.

Διαστροφή είναι να τουρλώνεις το πισινό σου σαν ξεκαρβαλωμένη βάρκα μέσα στο δρόμο για να βρεις κανένα πρόθυμο να στον χώσει
Διαστροφή είναι να μπαίνεις στο λεωφορείο με μια φούστα μέχρι τη κοιλιά μ΄ενα βρακί φάντασμα και να τα δείχνεις όλα για να τη παίζουν οι γύρω σου.

Δηλαδή γενικώς όλα τα άτομα που μετράνε τη ζωή τους με κάτι μακρύ ή κάτι βαθύ είναι στο ίδιο άθλιο τσουβάλι. Για μένα... Και ούτε άξιοι είναι να κάνουν οικογένεια ούτε άξιοι είναι να κάνουν τίποτα άλλο από το να ασχολούνται με το όργανό τους.

Οι άνθρωποι όμως που πέραν από σεξουαλικές τους προτιμήσεις (εφόσον αυτές δεν βλάπτουν το συνάνθρωπό τους) έχουν μια σοβαρότητα, ένα μέτρο στη ζωή, μια ισορροπία μεταξύ επιθυμιών της σάρκας και επιθυμιών του πνεύματος είναι όλοι σεβαστοί. Τώρα αν είχαμε ξεμείνει από θέματα για κους κους στη τηλεόραση μετά τι Μαλακοβιζιόν και βρήκαμε αυτό τότε πάω πάσο. Δεν συμμετέχω κι αφήνω στους τηλεοφιλόφυλους να τη βρίσκουν με τη βρώμα που θα κυλίσει.

ΤΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΠΡΟΒΑΤΑ.

Μπαίνω στο πολυκατάστημα να χαζέψω. Η κοπελίτσα έρχεται δίπλα μου και με παρακολουθεί. Την κοιτάζω με κοιτάζει. Στην αρχή δεν αντιλαμβάνομαι τι θέλει μετά σκέφτομαι τσκάρει αν είμαι κλέφτρα. Επειδή άρχισα να τα παίρνω λιγάκι και την κοίταζα κι εγώ εντόνως κάνει νόημα κι έρχεται κι αλλη μια κοπελίτσα κοντά. Ετσί δυο τσεκάρανε αν και τι θα βουτήξω...

Την επόμενη μέρα το πρωί πηγαίνω στο περίπτερο και σκέφτομαι να ψαχουλέψω λίγο τα περιοδικά να πάρω κανένα να περάσει η ώρα μέσα στο μετρό. Ο περιπτεράς βγαίνει έρχεται δίπλα μου με ρωτάει, του λέω ότι θέλω να κοιτάξω τα περιοδικά στέκεται εκεί αμίλητος καρφωμένος επάνω μου και παρακολουθεί κάθε κίνηση.

Αυτή τη φορά ένοιωσα την ανάγκη να είμαι πιο άμεση. Κοιτάς μήπως σου βουτήξω τίποτα? Χαμογελάει αμήχανα και μου λέει «ε.. ξέρετε στις μέρες μας δεν το γράφει και κανείς στο κούτελο....»

Ενοιωσα να τσαντίζομαι έντονα. Δεν γούσταρα καν να αγοράσω τίποτα. Δεν έφταιγε ο έρημος ο περιπτεράς που τον έχουν καταρημάξει... απλά μου έφερε στο μυαλό, άθελά του, ένα σκηνικό που με ταράζει. Οι συνειρμοί που γίναν μέσα μου απλώθηκαν και ένοιωσα τη γνωστή ασφυξία...

Αλλη μια στιγμή ασφυξίας στο μαντρί του παραλόγου. Ξέρετε ποιό μαντρί..
Αυτό εδώ. Το μαντρί που διοικούν καμμιά εκατοστή λύκοι και επιβάλουν τη τάξη με μερικές χιλιάδες ψωριάρικα τσοπανόσκυλα που ταχουν βάλει να προσέχουν τα πρόβατα.

Το μαντρί όπου τα μικρά ταλαίπωρα τσοπανόσκυλα στέκονται δίπλα στα προβατάκια και τα προσέχουν μην κλέψουν καμμιά οδοντόκρεμα από το σουπερ μάρκετ, μη καπνίσουν ένα ύποπτο τσιγάρο, μην προσθέσουν καμμιά ύποπτη αποδειξούλα στο ήδη άθλιο εισόδημα, μη δε δόσουν τη δόση στη τράπεζα κι εκείνη μελαγχολήσει....

Οι λύκοι βουτάνε φιλέτα από παντού. Τα καλύτερα. Ανενόχλητοι. Κάνουν ότι θέλουν. Το μαντρί είναι δικό τους.
Κι η δικαιοσύνη έχει ανάγκη να εκτονωθεί κάπου. Πρέπει να δικαιολογήσει την ύπαρξή της. Και ελπίζει να κάνω εγώ τη στραβή..

Ελπίζει να μου κάτσει κάτι άσχημα να μη μπορώ να πληρώσω τη δόση από το δάνειο και αφού βάλει το ψωριάρικο τσοπανόσκυλο να με απειλεί από το τηλέφωνο με θεούς και δαίμονες, (έτσι πρέπει να κάνει για να πάρει τα ψίχουλα που του δίνουν σα μισθό...) μετά θα μου στείλει το κλητήρα για να κάνει κατάσχεση στο σπίτι του κλέφτη. Εκείνου του πρόβατου δηλαδή που ήδη έχουν κατακλέψει όλοι. Ο εργοδότης, το ασφαλιστικό ταμείο, η κυβέρνησή του και η ΄ιδια η αγαπημένη του Τράπεζα.

Είναι το ίδιο με το τσοπανόσκυλο που στέλνουν να δει μήπως κρατάει μια σφεντόνα το φοιτητάκι το αγανακτισμένο στο δρόμο και ελπίζουν να κάνει τη στραβή να σπάσει κανα τζάμι για να έχουν να μπουζουριάσουν κάποιον. Για να έχει ένα λόγο ύπαρξης η παρουσία των άλλων τσοπανόσκυλων, εκείνων που επίσης πληρόνονται ψίχουλα αλλά τους έχουν πει ότι δουλεύουν για το καλό της πατρίδας.....

Και το άλλο δύστυχο ψωρόσκυλο , εκείνος ο ρουφιάνος της διπλανής πόρτας που έχει αναλάβει έργο ιερό. Είναι ο δοσίλογος της κατοχής, είναι ο χαφιές της αστυνομίας, είναι ο γλύφτης στη δουλειά που καρφώνει τους άλλους, είναι η φιλενάδα που βάζει λόγια να χωρίσει το ζευγάρι, είναι η πεθερά που καραδοκεί να βρει πάτημα να χωρίσει ο γιόκας της απ΄την άχρηστη, είναι ο φτωχομπινές που παρακαλάει για μια θεσούλα το κοιλαρά το βουλευτή της περιφέρειάς του, είναι το βλήμα που ετοιμάζεται να κατατροπώσει τους εχθρούς που τουχουν ρίξει από παντού κι εκείνος τους μυρίζεται.....

Είναι τα ψωριάρικα ανθρωπάκια που βγάζουν τα μάτια τους μεταξύ τους για να μπορούν οι λύκοι να κοιμούνται ήσυχα και να απολαμβάνουν τους μεζέδες ανενόχλητοι. Αυτά τα ψωριάρικα ανθρωπάκια που πάνω τους στηρίζεται η ησυχία της εξουσίας. Τα ανθρωπάκια που επιβιώνουν σαν καταδότες. Καταδότες της ζωής, της αγάπης, της οικογένειας, του φίλου, του παιδιού, της ψυχής τους της ίδιας. Δεν έχει σημασία αν έχουν το τίτλο του επίσημου χαφιέ ή το κάνουν για το κέφι τους. Το μέσα είναι το ίδιο. Γεμάτο ψώρα, πείνα και μιζέρια. Ενα τίποτα που επιβεβεώνεται καταδίδοντας, παρακολουθώντας, επικρίνοντας άλλα ...τίποτα..

Κι ακόμα ένα τσοπανόσκυλο, αυτό που θα παρακολουθεί αυτά που γράφω εδώ τώρα και θα καταγράφει ποιά είμαι, το ιστορικό μου, αν έχω «προηγούμενα» αν είμαι τρελλή ή επικίνδυνη.

Το κράτος της ψιλικατζίδικης δικαιοσύνης είναι ο περιπτεράς που παρακολουθεί κάθε μέρα να με τσακώσει να του κλέβω μια τσιχλόφουσκα, για να έχει κι αυτό το ίδιο ένα λόγο ύπαρξης.....