ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΙΔΙΟΙ ΜΕ ΤΟΥΣ "ΑΛΛΟΥΣ"

Αυριο γιορτάζουμε το ΟΧΙ.
Γιορτάζουμε το ΝΑΙ στην ελευθερία.
Κάποια στιγμή ας ενώσουμε τα κενά της ιστορίας, και με απλή λογική, χωρίς φόβους, χωρίς μίση, ας αναλογιστούμε όλοι εμείς που δεν ζήσαμε τότε, ποιός έχει τελικά έχει πει τα ΟΧΙ σ΄αυτή τη βασανισμένη και πανέμορφη πατρίδα.
Ποιοί δώσανε κάθε φόρα στην ιστορία, συνέχεια και ουσιαστική έννοια σ΄αυτή την ιερή λέξη.

Η ιστορία αυτού του τόπου γράφτηκε πάντα μετρώντας αντοχές και περίσσιο θάρρος. Γράφτηκε από άντρες που κι ο θάνατος ακόμα ήταν λίγος μπροστά τους.
Κι η ισορροπία το θέλησε όσο γίγαντες ήταν οι ήρωες τόσο χοντροκομένοι ναναι οι προδότες.
Οσες φορές το θάρρος περίσεψε άλλο τόσο να περίσευει κι η δειλία.
Οσες αλήθειες είπωθηκαν τόσα ψέματα τις βρώμισαν.
Οσο αγαπήθηκε αυτός ο τόπος άλλο τόσο μισήθηκε.

Πεδίο αντιπαράθεσης αιώνιο του μεγαλείου ενάντια στη μικρότητα.

Οι κορμοστασιές γιγάντων να συνθλίβουν ακόμα και τους θεούς και μετά να πέφτουν από το βέλος ενός ασήμαντου προδότη.
Κάθε βήμα μετριέται με δόξα και οδύνη.
Με περηφάνεια και με ντροπή.

Το να τιμήσεις το χώμα που πατάς δεν είναι εύκολο πράγμα. Οσοι το κατόρθωσαν είχαν ήδη νικήσει το σκοτάδι πριν θανατωθούν κι είχαν ταξιδέψει στην αιωνιότητά τους πριν καν κάνουν το πρώτο βήμα τους στη γη.
Το να το ντροπιάσεις όμως είναι πολύ πιο απλό και ανώδυνο.

Αραγε φτάσαμε στην εποχή που δε περισεύει πια θάρρος αλλά εφιάλτες?
Φτάσαμε σ΄εκείνο το σημείο όπου η αγάπη για τη πατρίδα μοιάζει ντροπή και το ξεπούλημα της μοιάζει λογική συνέπεια και απλά αναγκαίο κακό?....

Πέρασα χρόνια να σκέφτομαι ποιός είναι φιλόπατρις τελικά.
Κι η απάντηση είναι τόσο απλή.
Οποιος δεν άφησε να του κόψουν το νήμα.
Υπάρχει ένας λώρος που ενώνει το χθες , το σήμερα, το αύριο κι αν το το κόψεις χάνεις τα φτερά σου και μένεις για πάντα καρφωμένος σε δυο τετράγωνα να μετράς τη μιζερια των ημερών...

Ολη τη ζωή θα προσπαθήσουν να σε πείσουν ότι το να αγαπάς τη πατρίδα αυτή, είναι άχρηστο. Κι αν δε μπορέσουν να σε πείσουν, θα ονομάσουν τους προδότες πατριώτες για να τους μοιάζουν και νάναι ήσυχοι κι εσύ πλανεμένος να ξεχάσεις.

Βουητό γύρω απο τ΄αυτιά, σκόνη στα μάτια, σκοινιά στα χέρια, καρφιά στα πόδια μέχρι να σε πείσουν ότι το ν΄αγαπάς τη πατρίδα είναι ανούσιο κι ίσως και βλαβερό.
Ετσι λένε οι άπατρεις. Ετσι λένε οι άνιδροι και άοσμοι αυτού του κόσμου.
ΟΧΙ.
Δεν είναι έτσι.

Το ότι εσύ δεν έμαθες ποτέ τι σημαίνει αγάπη δεν θα μ΄εμποδίσει ν΄αγαπήσω.
Το ότι εσύ δεν έμαθες ποτέ τι σημαίνει σεβασμός, ηθική, πεφηφάνεια, μεγαλείο δε σημαίνει ότι κι εγώ θ΄αρνηθώ να τα φτάσω.
Η δικαιολογία της ανυπαρξίας σας, δεν μειώνει την ύπαρξη και την αξία αυτού εδώ του τόπου.

Γιατί εδώ κατοικούν οι πέτρινοι. Οσοι λίγοι κι αν έχουν μείνει.
Και θα κατοικούν μέχρι το τέλος των ημερών για να είναι η απόδειξη ότι το να μείνεις μικρός, ασήμαντος, τιποτένιος και φοβιτσιάρης δεν είναι ιστορία, δεν είναι αναγκαίο κακό, αλλά ταπεινή δικαιολογία εκείνων που κάτι άλλο δεν μπορούν να γίνουν.
Εκείνων που δυστυχώς δεν θα μπορέσουν ποτέ να υπερασπίσουν Θερμοπύλες.

Οτι μπορέσατε κάνατε για να μην ξαναγραφτει σελίδα ένδοξη εδώ κάτω.
Οσο μπορέσατε βοηθήσατε με νύχια και με δόντια τ΄ανδρείκελα να σταθούν στα πόδια τους για να καταφέρουν να πάρουν τη δόξα από τα νιάτα που φύτρωναν στα αρχαία χωράφια και να μοιάσει αυτή εδώ η πατρίδα μικρή, φτωχή κι ασήμαντη.
Θέλατε να λέμε έλληνες και να κολλάμε και το «μετα συγχωρήσεως» στο τέλος.
Θέλατε να ονομάσετε έλληνες αυτά τα κακέκτυπα αντίγραφά σας που τάχετε διασκορπίσει δεξιά κι αριστερά κι έχουν πιάσει τα πόστα φωνάζοντας θρασύτατα ότι έλληνες είναι κι αυτοί.

Το καταφέρατε άραγε?
ΟΧΙ ή ΝΑΙ?
Θα δείξει.

Και για όποιο πει ότι μ΄επιασε ένα ξαφνικό κύμα εθνικισμού ή ότι δήποτε άλλη μπούρδα πει, λέω καλά κάνω.

Νεοέλληνας δεν υπήρξα ούτε θα υπάρξω ποτέ.
Και βαρέθηκα να το κρύβω λες κι είναι ντροπή.
Ερχεται καιρός που θα νοιώσουν όλη τη ντροπή μαζί όλοι όσοι συνεργάστηκαν στο έγκλημα της δημιουργίας αυτού του κακόγουστου αστείου που οικειοποιήθηκε ένα όνομα που δεν του άξιζε.

Επι τέλους γιατί όλοι να πρέπει να βράζουμε στο ίδιο καζάνι?
Τι σχέση έχουν οι μεν με τους δε?
Επειδή μπήκα σπίτι σου και στογγυλοκάθησα στο καναπέ σου, αυτό με κάνει και συν-νοικοκύρη?
Επειδή δεν ένοιωσες ποτέ την ανάγκη ν΄αναλογιστείς από που έρχεσαι, τι είσαι, που πας και πως θα τιμήσεις τη ζωή σου, πρέπει το ίδιο ναμαι κι εγώ με σένα.

ΟΧΙ

Η ελλάδα χωρίζεται σε δυο κομμάτια.
Σε δυο κόσμους που υπάρχουν και ζουν κοντά ο ένας με τον άλλον αλλά δεν έχουν συναντηθεί στ΄αληθεια ποτέ.

Αιώνες τώρα γαυγίζει ένα κομμάτι ξένο. Ενα κομμάτι που δεν έμαθε ποτέ τι γράφτηκε σ΄αυτό εδώ το χώμα.
Φτάνει.

Δε γιορτάζω μαζί σας αύριο. Γιατί τους αγώνες τους κάνατε πανυγήρια. Τους ήρωες τους σκοτώσατε δυο φορές και εκατό φορές σκοτώσατε τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους. Δεν είναι ώρα για γιορτές τώρα. Είναι καιρός για σκέψη και για μόρφωση ξανά απ΄την αρχή.