ΕΚΤΟΣ ΩΡΑΡΙΟΥ...

Σε ποιούς τελικά φωνάζουμε?
Σε ποιούς ζητάμε να συνειδητοποιήσουν καταστάσεις και να χτυπήσουν το πόδι?
Στους ανθρώπους των 3 οκταώρων?
2 στάνταρ (δουλειά – ύπνος)

Κι 1 που λογικά θα έπρεπε να είναι η στιγμή που ζεις....
Σ΄αυτό το 1
Υπάρχει τώρα πια ένα 4ωρο δεύτερης απασχόλησης για μερικές πενταροδεκάρες ακομα,
Κι άλλες 4 ώρες τηλεόρασης.
Σ΄αυτές τις 4 ώρες υπάρχει (με τη τηλεόραση πάντα ανοικτή) ένα πρόχειρο πλησιάσμα στα παιδιά, στο σύζυγο, στα αγαπημένα πρόσωπα, στους φίλους, στα προσωπικά ενδιαφέροντα... και κυρίως τα σαβατοκύριακα . Τις καθημερινές χλωμό.

Σ΄αυτά τα περισευούμενα δευτερόλεπτα της ζωής πρέπει ο ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ να γίνει ΠΟΛΙΤΗΣ με απαιτήσεις?
Αδύνατον.
Σ΄αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα έχει ξεχάσει πια να σκέφτεται. Λειτουργεί μηχανικά.
Αγαπάει μηχανικά, μισεί μηχανικά, γελάει μηχανικά. Κλαει μηχανικά....

Κι ίσως δεν κάνει τίποτα απ΄ολα αυτά. Απλά λειτουργεί «όπως πρέπει, με συγκεκριμένους κανόνες, με συγκεκριμένες κατευθύνσεις » κρατώντας μόνιμα μέσα του ένα συναίσθημα θλίψης, κενού, κάτι που δεν συμβαίνει ποτέ, κάτι που ποτέ δεν θάρθει.

Μαθαίνει να κοιτάζει τον ευαυτό του τυπικά. Ενας γνωστός που περιφέρεται με πρόγραμμα χωρίς εναλλαγές, χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις, εκτός απο εκείνες που δεν ορίζει. Κι αυτές όταν γίνονται σε λάθος χρόνο.

Γιατί κι η αρρώστεια κι ο θάνατος δεν είναι έκπληξη, παρά μόνο όταν γίνονται ξαφνικά και νωρίς...

Μαθαίνει να μη κάνει όνειρα, για να μη μπορεί κανείς να του τα πάρει.

Μαθαίνει να λειτουργεί και να ικανοποιείται στο «περίπου».

Η μεγαλύτερη επανάσταση που θα μπορούσαμε να ζητήσουμε σήμερα από έναν άνθρωπακο, σε τούτο εδώ το πολιτισμό μας που τρώει τις σάρκες του κάθε μέρα με τρελλούς ρυθμούς,

Είναι να τολμούσε να πιεί ένα καφέ καθημερινή, πρωί, σ΄ενα τυχαίο καφενείο της πόλης του. Χωρίς ναχει δηλώει αρώστεια, χωρίς να είναι αργία, χωρίς να είναι άνεργος ή φοιτητής, ή αργόσχολος και χωρίς φυσικά ναναι στο δημόσιο....

Να αρνηθεί να είναι «υπάλληλος» για μια ώρα.
Να πάρει λάθος λεωφορείο,
Να ξυπνήσει λάθος ώρα,
Να πει τα λάθος λόγια....

Και μόνο να σκεφτεί κάτι τέτοιο, τον βλέπω να νοιώθει κιολας τύψεις. Ενοχές. Να νοιώθει αμήχανα γιατί δεν μπορεί ν΄αντέξει τις εκπλήξεις πίσω από τη λάθος στροφή. Εχει σκοτώσει τους μηχανισμούς της έμπνευσης του, χρόνια τώρα. Εχει πνίξει τις ιδιαιτεροτητές του, τα χαρακτηρηστικά του, κάτω από μια αδιαφορη μάσκα ασφάλειας.

Υπάλληλοι.

Σκεφθείτε τη φάση όταν η μαμά ξεκινάει να σιδερώσει το τζινακι του πιτσιρικά κι εκείνος φρικάρει. Τι κάνεις ρε μάνα!!! Τζιν σιδερωμένο??

Κι οι ψυχές με τη γοητεία από τις πτυχές της αιωνιότητας τους διψάνε να σταματήσει ένα χέρι να τις ισιώνει συνέχεια, όμως η σάρκα δεν ανταποκρίνεται πια. Εχει προβιβαστεί σε...
Υπάλληλο.