ΚΑΛΟΜΕΛΕΤΑ ΚΙ ΕΡΧΕΤΑΙ....

Υποπτευόμαστε ότι κάτι πολύ κακό συμβαίνει γύρω μας.
Ερχονται από μακριά οι ειδήσεις «της πείνας» εκατομυρίων ανθρώπων.
Της αληθινής «δυστυχίας».
Της απόλυτης εξαθλίωσης.
Ερχονται από μακριά οι ειδήσεις...

Κι εδώ κοντά μας κάπου κάπου συναντάμε τα μαντάτα σε καμμια τυχαία γωνιά της Αθήνας. Σε κάποιο ανθρώπινο σωρό τυλιγμένο με εφημερίδες και παλιόρουχα ξαπλωμένο στη γωνιά. Σε κάποιο κοριτσάκι με λιγδιασμένη όψη που σέρνεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας ψάχοντας την επόμενη «δόση». Σε κάποια φιγούρα σκυφτή με κομένα πόδια ή χέρια ή πλησιασμένο δέρμα που απλώνει το χέρι μ΄ενα καπέλλο να πάρει κανα ψιλό από τους περαστικούς.

Πιο κει δεν μπορούμε να πάμε. Υπάρχουν πολλοί χώροι που η μπόχα της δυστυχίας απλώνεται σαν δηλητήριο στα σάπια πνευμόνια των κατοίκων της, όμως ΑΚΟΜΑ είναι μακριά μας. ΑΚΟΜΑ τη συναντάμε φευγαλέα και μπορούμε να στρίβουμε από μπροστά της να μην μας ενοχλεί.

Γιατί κακά τα ψέματα, αλλά με το να έχεις ακόμα εξασφαλισμένη στέγη, φαί, ρούχα και τα απαραίτητα για να μεγαλώσεις τα παιδιά σου και να επιζήσεις ο ίδιος είναι κι αυτό ένα είδος πλούτου. Είναι ο πλούτος του φτωχού ΑΚΟΜΑ. Είναι εκείνη η κουρασμένη ανάσα το βράδυ που ξευφεύγει μονολογώντας «ουφ... ζήσαμε και σήμερα».

Και μέχρι κι αυτό το επίπεδο φτώχειας αντέχεις. Και αντέχοντας ξεχνάς. Παραμυθιάζεσαι. Ελπίζεις. Λες «μακριά από μας»...
Είσαι ακόμα ο πλούσιος των φτωχών.
Ο καλύτερος από τους παριάδες αυτής της ζωής.
Ο άρχοντας της φτωχογειτονιάς.
Ο ελπίζων σε ένα καλύτερο αύριο ή άντε, και στη βασιλεία των ουρανών.

Το κακό είναι ότι για να καταλάβεις σε όλο το μεγαλείο την ασυδοσία, την απανθρωπιά, τη στυγνότητα του κόσμου που ζούμε πρέπει η φτώχεια ν΄αγγίξει σοβαρά τις αισθήσεις σου.
Πρέπει να μπεις σ΄εκείνο ακριβώς το είδος διαβίωσης που μπορεί να κάνει το σαρκίο σου να σαπίσει με σένα ζωντανό μέσα.
Το φαί δεν πρέπει να είναι λίγο. Πρέπει να μην υπάρχει καθόλου.
Το κρύο δεν πρέπει να διασκεδάζεται κάνοντας οικονομία στο καλοριφέρ. Πρέπει να μην έχεις καμμιά πηγή να σε ζεστάνει και νασαι χωμένος μες στο πάγο.
Το σπίτι δεν πρέπει να είναι φτωχικό αλλά τίμιο. Πρέπει να μπάζει από παντού, να σαπίζει ή και να μην υπάρχει καθόλου.
Και τα ρούχα δεν πρέπει να είναι φτηνιάρικα από κάποιο πάγκο της λαικής αλλά ναναι μαζεμένα ανάμεσα από τα αποφάγια των άλλων....

Τότε ξέρεις τι είναι ΠΕΙΝΑ.
Τοτε ξέρεις τι είναι ΠΑΓΩΝΙΑ
Τοτε ξέρεις τι είναι ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ
Τότε ξέρεις τι είναι ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ, ΠΟΝΟΣ, ΜΑΡΤΥΡΙΟ....

Οι παλιώτεροι που έχουν ζήσει αυτή τη φρίκη τρέμουν ακόμα στη σκέψη της. Η μάνα μου απ΄ολη της τη ζωή παρόλες τις ατέλειωτες εμπειρίες που έχει, μια έχει στιγματίσει το μυαλό της και τη στοιχειώνει ακόμα. Οταν 5 χρονών στη κατοχή ένα σκελετωμένο παιδί που σερνόταν στο δρόμο πεινασμένο όπως χιλιάδες άλλα βρήκε μια πατημένη σταφίδα και την έφαγε...
Ακόμα σήμερα νοιώθει σιχαμένη τη ζωή της γι΄αυτό και μόνο το λόγο.

Οι «κατοπινοί» δεν ξέρουμε.
Δεν μπορούμε παρά αμυδρά να υποπτευθούμε τι σημαίνει 1 δις κόσμου πεθαίνει από τη πείνα.
Κι άλλοι τόσοι από πόλεμους , αρρώστειες, φτώχεια.
Εμείς ακόμα είμαστε οι πλούσιοι των φτωχών.
Κι οι διαμαρτυρίες μας , οι φωνές μας, αυτά που είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε για ένα καλύτερο αύριο είναι ΧΛΙΑΡΑ, ΑΚΕΦΑ, ΠΡΟΧΕΙΡΑ.

Γιατί τελικά ο άνθρωπος γίνεται άγριο θηρίο όταν πεινάσει.
Και οργανώνει τη θηριωδία του σε αγώνα όταν πεινάσουν πολλοί μαζί.
Σε όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις απλά επιζεί. Οπως όπως. Μισοδυστυχής, μισοευτυχής, μισός...

Κάποτε υπήρχαν άνθρωποι που ακόμα κι αν δεν πεινούσαν, δεν πέρναγαν κάποιο προσωπικό μαρτύριο, πέρναγαν το μαρτύριο της συμπόνιας για τους συνανθρώπους. Η ψυχή τους πόναγε και ήταν έτοιμοι ακόμα και να θυσιαστούν για κάτι σπουδαίο που άγγιζε τους πολλούς όχι τον ένα.

Μπορεί ναταν η ελευθερία μιας πατρίδας.
Η δικαιοσύνη.
Η καλυτέρευση των συνθηκών εργασίας.
Η απελευθέρωση των σκλάβων.
Η δικαίωση του ανθρώπου....

Ηταν κάτι που έβγαινε από αυτό το απίστευτο συναίσθημα της ΣΥΜΠΟΝΙΑΣ.

Τώρα ειδήσεις.
Μακρινές.
Ασκοπες.

Θαρθουν μέρες ξανά που θα μαρτυρύσουν οι πολλοί.
Και τότε θα ξεκολάμε τις σταφίδες από τη γη. Εμείς , τα παιδιά μας, ή τα εγγονια μας. Κι ίσως μετανοιώσουμε τότε, γι΄αυτό που σήμερα ξεχάσαμε.

Τη φιλανθρωπία (όχι της κυράς με τα πλουμιστά ρούχα που δίνει μια δεκάρα επιδεικτικά σ΄ενα ζητιάνο ......)
Τη φιλανθρωπία στην βαθύτερη της έννοια.
Δεν είμαι ένας. Είμαι χιλιάδες.
Και το όνομα μου είναι άνθρωπος.