ΑΡΝΑΚΙ ΑΣΠΡΟ ΚΑΙ ΠΑΧΥ....

Κραχ
Κρασαρισμα
Κρίση (οχι η τελική ακόμα, μη βιάζεστε)
Κρετίνοι...

Δε χρειάζεται τόση πολυλογία. Ξέρουν. Είναι αρνάκια από σπίτι. Με το μαλλάκι τους, το βέλασμά τους το ωραίο, το κουδουνάκι τους το ντριγκινιστό.
Και ξέρουν ότι εκτός από της μάνας καμάρι είναι και η χαρά του μάγειρα.
Τι δε το βλέπουν το σφαγείο παρα κει? Δυο βήματα είναι απο τη στάνη. Χαζά είναι όχι στραβά.
Ολα τα βλέπουν αλλά τους έχει κάτσει μια ιδέα ότι κάποια μέρα δε μπορεί, θα αλλάξουν κατηγορία (η ελπίδα των αμνών).

Μιλείστε ξεκάθαρα χωρίς φόβο και πάθος. Πειτε τι σχεδιάζετε.
Τι άλλο θέλετε εκτός από το μαλλι , το κρέας μας, το απέξω και το απομέσα .
Τι άλλο να κάνουν πια για να είσαστε χορτάτοι κι ευχαριστημένοι? Να χορέψουν και πιρουέτες πάνω στα κάρβουνα?

Πείτε τα, έτσι ανέμελα, σαν να μονολογείτε στη κορφή του λόφου ατενίζοντας τους ορίζοντες με τη γκλίτσα στο χέρι. Πείτε τα στα ίσια, χωρίς σάλτσες. Αντέχουν.

Αφού έτσι κι αλλοιώς μια λέξη θα απαντήσουν.

Μπε...

Οχι τίποτα άλλο, αλλά μου έχουν σπάσει τα νεύρα αυτές τις μέρες να βλέπω συνέχεια τ΄αρνιά να συμπάσχουν με το χασάπη. Να έχουν πάθει ένα πανικό μήπως κι ο χασάπης είναι αδιάθετος.

Αρνάκια μου καλά. Για σας χτυπάει η καμπάνα. Ντιν ντιν.. Πάντα και για πάντα για σας χτυπάει.

Γιατί δε βάζω τον ευαυτό μου μέσα στ΄αρνάκια?

Γιατί είμαι άλλο ζώο, εξίσου αγαθιάρικο αλλά δεν έχω νόστιμο κρέας και τη σκαπουλάρω. Προς το παρόν. Θαρθουν εποχές που θα τρώμε ο ενας τον άλλον στη κυριολεξία, αλλά ακόμα κρατάμε. Ακόμα..