ΘΑ ΠΟΥΛΗΣΩ ΤΟ ΚΟΜΠΟΛΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΩ ΕΝΑ ΡΟΛΟΙ ΝΑ ΜΕΤΡΑΩ ΤΙΣ ΩΡΕΣ ΣΑΣ...

Διαβάζω ένα βιβλίο του Ολαφ Στανπλεντον, «ο παράξενος Τζων» και σταματώ σε μια φράση.
«Ενα είδος ηθικού μάγκα...»

Σκέφτομαι ότι είναι η ιδανική φράση για τις εποχές που έρχονται. Ο καπιταλισμός πέφτει. Ενα σύστημα που δεν ήταν απλά μια θεωρία, μια ιδεολογία, ένα πέρασμα στην ιστορία της ανθρωπότητας, πέφτει.

Πως μπορεί να αλλάξει αυτό που μέσα στα σώματα μας είναι δεύτερη σάρκα, αυτό με το οποίο πλάστηκαν γενιές ολόκληρες μεταλλαγμένων ανθρώπων, αυτό που έχει ριζώσει στο καθένα μέσα μας σαν πολλαπλή μετάσταση.... δεν ξέρω. Οι σοφοί οικονομολόγοι, οι ιστορικοί, οι κλειδοκράτορες της γνώσης θα έχουν τροφή να παρλάρουν για τα επόμενα χρόνια ασταμάτητα.

Εγώ, αυτό που αναρωτιέμαι είναι άλλο.

Απέναντι από αυτό τι υπάρχει. Τι στέκεται σε αντιπαράθεση. Αφαιρώντας τους τρελλαμένους θρησκόληπτους που σε κάθε βήμα πια βλέπουν τις ρομφαίες ήδη να ξεσκίζουν τον ουρανό, αφαιρώντας εκείνους που ονειρεύονται πόλεμο και αίμα για να ξαναπάρουμε τα πάνω μας, αφαιρώντας εκείνους που κοιτάνε ν΄αρπάξουν ότι προλάβουν πριν τη τελική βουτιά, τι μένει?

Ποιά είναι οι αντίπαλη ιδεολογία?

Οι ηθικοί μάγκες.

Εκείνοι που έχουν γεμίσει τα μυαλά τους ατελείωτα «πρέπει» και τα πόδια τους είναι ριζωμένα μέσα στα υπόλοιπα σκουπίδια.

Οι έχοντες προτάσεις ατελείωτες και μηδέν πρακτικές. Αυτοί που μάθαν να χειρίζονται τις «αντίπαλες» ιδεολογίες στα μέτρα τους. Να είναι «εκτός» και «εντός» την ιδια στιγμή.

Εκείνοι που βάλαν τα «ιδανικά» σε κονκάρδες της πεντάρας και τις τριγυρίζουν στα μισονυσταγμένα λαικά πανηγύρια.

Απεναντι από το τέρας που τρομάζει με τον επιθανάτιο ρόγχο του, βρίσκονται μπεγλέρια!

Κι εμείς δεν μπορούμε καν να πάρουμε μια απόφαση. Γιατί έτσι έχουμε πλαστεί ολόκληρες δεκαετίες τώρα. Εχει χωθεί σαν σκουλήκι μες το μυαλό μας η αντίληψη ότι το τέρας είναι αδύνατον να το νικήσεις και την ίδια στιγμή ότι ολες οι προτάσεις που υπάρχουν για μια έστω και δύσκολη νίκη, είναι απλά χάντρες. Μικρές δηλώσεις μιας αλλαγής που είναι απλά ένα ίχνος σ΄ενα χαρτί χαμένο.

Θα έρθουν δύσκολοι καιροί.

Θα είμαστε γυμνοί και άρρωστοι στη τελική μάχη.

Και το χειρότερο? Είμαστε εκείνοι που στα μεγάλα διλλήματα της ζωής έχουμε κάνει πίσω. Οι ηθικοί μάγκες με τη πλάτη στη φωλιά και μόλις μισό πόδι έξω στο κρύο...

Πρέπει να γίνει αυτό αλλά είναι να μου συμβεί εκείνο, αστο, αύριο ίσως.

Κι αυτό πιστεύω ότι είναι η τεράστια επιτυχία αυτού του συστήματος. Δεν διαμόρφωσε απλά ανθρώπους στα μέτρα του, φρόντισε περίτεχνα να διαμορφώσει στα μέτρα και την αντιπολίτευση του.

Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που ο απλός καθημερινός ανθρωπάκος σαν εναλλακτική λύση στη δυστυχία του έχει μόνο... κομπολόγια.

Σκεφθείτε ότι μοιάζει πλεον πιο πιθανό να συμβεί η επέμβαση των εξωγήινων το 2012 παρά οι ιδεολόγοι της πεντάρας να κουνήσουν το κώλο από το καναπέ.

Εκεί φτάσαμε. Να ελπίζουμε τη γη πρωταγωνίστρια μιας κωλοσιαίας χολιγουντιανής υπερπαραγωγής τρόμου, μια και οι ευατοί μας είναι δεδομένο ότι έχουν καπαρώσει από χρόνια τώρα το ρόλο του κομπάρσου και μάλιστα τελευταίας κατηγορίας.

Αντίστροφη μέτρηση λοιπόν. Κι εύχομαι τη μέρα της επερχόμενης καταστροφής πιο πολύ από τους χρυσούς κοιλαράδες που θα πέφτουν στην άβυσσο , να δω να σέρνονται στα σκουπίδια οι άοσμοι υποτακτικοί με τα πρέπει τους παρέα μιας και τους πρώτους δεν τους πλησιάσα ποτέ αλλά στους δεύτερους τους χειρότερους μασκαράδες τόσοι ανθρωποι είχαν εναποθέσει τις ελπίδες κι εκείνοι τις έπαιξαν απλά στα δάχτυλα αραχτοί στο καφενείο της δειλίας τους.