ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΠΟ ΠΑΓΟ...

Ο κύριος και η κυρία Ψωνόπουλοι έχουν καθήσει και τρώνε σε ακριβό εστιατόριο κοντά στη τζαμαρία για να απολαμβάνουν το χιονάκι μασουλώντας το ζουμερό φιλετάκι με την εκλεπτυσμένη σος.

Εξω κάθεται στο αυτοκίνητο ο οδηγός και περιμένει να «ρευτούν μετά συγχωρήσεως» τα αφεντικά και να φεύγουν επιτέλους.

Τα τέκνα της οικογένειας Ψωνόπουλου βαριούνται κι έχουν βγει έξω να παίξουν με το χιονάκι (προκαλώντας απαράδεκτους υγρούς λεκέδες στα τζινάκια τους των 300+ευρώ).

Πως παίζουν τα βλαστάρια? Φτιάχνουν μπάλες από χιόνι και τις εκτοξεύουν σ΄οποιον δύστυχο βρουν (είτε αυτοκίνητο, είτε πεζό που προσπαθεί να ισορροπήσει πάνω στο παγωμένο δρόμο), και κάθε φορά που πετυχαίνουν ένα ανυποψίαστο στόχο χαζογελάνε νοιώθωντας ότι έχουν κάνει ένα φοβερό κατόρθωμα.

Παιδιά είναι λέω, να τα σφάξουμε? Κρίμα είναι....
Ομως μια μπάλα πετυχαίνει μια γριούλα , η οποία κατατρομάζει και της πέφτει η σακούλα που κράταγε κάτω με μερικά οπωροκηπευτικά (εντελώς λαϊκά ) που περιείχε να απλώνονται στο δρόμο.

Το χαχανητό των δύο «βλασταριών» δεν έχει όριο. Κάναν το σουπερ κατόρθωμα.

Εκείνη τη στιγμή πετάγεται έξω η κυρία Ψωνοπούλου.
Λέω, ευτυχώς ήρθε η ώρα να τις φάνε.
Ομως αλίμονο, η πριγκίπισσα των κολωνακιώτικων καφετεριών και της 4Χ4 κίνησης, είπε απλά.
Μη κάνετε καμμιά ζημιά ε παιδάκια μου? Πίνουμε ένα καφέ και μετά θα φύγουμε. Μπράβο μωράκια μου. Και τους έδωσε δυό ηχηρά φιλάκια.

Σκέφτηκα τη ζωή που τους αναλογούσε. Τη ζωή που έχουν κληρονομήσει θρασύτατα, για να τη γελοιοποιούν έτσι. Τώρα το κάνουν ασυνείδητα, όπως ασυνείδητη είναι η εκπαίδευσή τους από κάθε λογιών καραγκιόζηδες που τα έχουν αναλάβει.... όμως αύριο θα είναι ενσυνείδητη η διαστροφή τους....

Σκέφτηκα το κόσμο που χωρίζει αυτά με μερικά άλλα παιδιά που γνωρίζω...
Κι αύριο αυτό το θρασύτατο, ψωνισμένο βλαστάρι θα διοικεί, κάτι...κάποιους... κάπου, ίσως...
Και θα νοιώθει άνετα να τους πετάει μπάλες από χιόνι στη μούρη, να τους χλευάζει, αδειάζοντας τις ταπεινές τους σακούλες με τα οπωροκηπευτικά.

Ενοιωσα ένα φυλλαράκι ήδη λυγισμένο από το χιόνι, να με κοιτά παραπονιάρικα, για τα τόσα που βλέπει εκεί στημένο στη γωνιά του κήπου του πολυτελούς εστιατορίου, τα τόσα που βλέπει στο πεζοδρόμιο να περνούν...
Τόσα που το χιόνι δεν μπορεί να ξεπλύνει καθώς θα λυώνει.

Μια χιονισμένη πόλη, με πόδια ζεστά μέσα σε πολυτελή υποδήματα, κι άλλα ξυλιασμένα σε τρύπια παπούτσια...

Και κάποιον τώρα που διαβάζει να λέει, τι μελό, σιγά με τις υπερβολές σου πια και τους λαικισμούς...
Και κάποιον άλλον πουχει νοιώσει τα ξεδιάντροπα γέλια να τον παγώνουν πολλές φορές στη ζωή να λέει...
Φίλη μου, δεν υπάρχει έλεος κανένα μη το ψάχνεις...