ΗΤΑΝ ΤΟΣΟ ΑΣΗΜΑΝΤΟΙ ΤΕΛΙΚΑ, ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΕΙΧΑΜΕ ΔΟΚΙΜΑΣΕΙ ΠΟΤΕ...

Οταν ξεκινάει κανείς το κάπνισμα, συνήθως πολύ νέος, νομίζει ότι ανήκει σε μια νέα "κλίκα" αυτόματα, με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και συνήθειες. Ο καπνιστής στο μυαλό μας φέρνει το καφέ, το μπαράκι με τα βαρειά σφηνάκια το βράδυ, τις κινήσεις στυλ δυο καπνισμένες κάνες, ένα τυπά που πήρε μια απόφαση να αυτοκαταστρέφεται και να το γουστάρει. Βαθειά μέσα βέβαια κανένας καπνιστής δεν θέλει να πιστέψει ότι καταστρέφεται. Γουστάρει να σκέφτεται ότι εκείνος θαναι αλλοιώς. Θα το απολαύσει και θα γλυτώσει κι όλοι οι άλλοι ας πάνε να πνιγούν.

Μετά με τα χρόνια, τα πράγματα αρχίζουν και γυρίζουν ανάποδα. Το μπλαζέ μάτι αρχίζει και γίνεται λίγο γουρλωτό από το κωλόβηχα, το βάθισμα του άνετου και προχωρημένου αλλάζει σ΄ενα γελοίο και εκνευριστικό λαχάνιασμα, η ρουφιξιά από βαρύ χαρμάνι, γίινεται μια συνεχής βρώμα πάνω στα ρούχα, τα λεπτά δάχτυλα που παίζουν το τσιγαριλίκι με χάρη κιτρινίζουν αηδιαστικά και καμμιά γοητεία δεν εμπνεύουν πια...

Και τότε πολύ αργά το βίτσιο του , η κλίκα που ανήκει αρχίζει και μοιάζει να ξεφτιλίζεται. Η δύναμη γίνεται αδυναμία, το εγώ δε μασάω γίνεται ψιλοφόβος ότι τελικά κάπου μπορεί να σε βρουν να προσπαθείς να πάρεις αέρα και να είσαι έτοιμος να σκάσεις......
Ομως το τσιγάρο σουχει φάει ήδη χρόνια άχρηστα, τα ινδάλματα που έβλεπες να καπνίζουν έχουν πάει στα θυμαράκια ή από καρκίνο ή από καρδιά.... και έναντι των άλλων είσαι ένα ανθρωπάκι τελικά που κρύβεσαι πίσω από ένα χαρτάκι γεμισμένο με μαλακία...

Κάπως έτσι βρισκόμαστε σήμερα.

Τα ινδάλματα μας, τα παχιά λόγια που μας παρέσυραν καρκινάνθρωποι και τους πιστέψαμε, η ζωή μας που γέμισε με τηλεοράσεις, κινητά, παλιοσίδερα, απορυπαντικά τεσσάρων ειδών, δάνεια σε όλες τις ποικιλλίες, μπιχλιμπίδια ανόητα, κεφάλια αδειανά, ζωές διεφθαρμένες, πνεύμα ανύπαρκτο, σεξ ξεφτιλισμένο, οικογένειες διαλυμένες, παιδιά απεγνωσμένοι πρεζάκηδες, χρήμα , χρήμα, χρήμα παντού, για όλα, πάνω απ΄΄ολους, μοναδικός θεός , στέκονται όλα μπροστά μας ΞΕΦΤΙΛΙΣΜΕΝΑ.

Εμείς άρρωστοι, κι εκείνοι να φαίνονται πια με το πραγματικό τους πρόσωπο.
Τους βλέπουμε, δεν μπορούν να μας προκαλέσουν τίποτα πια ούτε καν μίσος....
Εμείς με τα μυαλά να βρωμάνε κάπνα, και τον αέρα μολυβένιο στρατιώτη να χτυπάει μέσα μας με τη μπότα του τα πληγωμένα πνευμόνια, στεκόμαστε έρημοι, ανήμποροι, κουρασμένοι περιμένοντας τις χειρότερες μέρες.

Δεν κρατήσαμε αποθέματα τα δώσαμε όλα χύμα.

Στα σημαιάκια τους, στα πανηγύρια τους κάτω από τα μπαλκόνια της δόξας τους, στα ψεύτικα τα λόγια τους που πιστέψαμε ότι εμάς δεν θα μας βλάψουν ....
Μέχρι πρόσφατα ακόμα επιμέναμε να τους δίνουμε κάποια αξία, επιμέναμε ότι είναι έτοιμη και για μας κάποια θέση κάτω απ΄το τραπέζι που ξεκοκάλιζαν τις ζωές μας, ένα αποφάγι έστω βρε αδελφέ...

Κι όμως, βρεθήκαμε δυό εκατομύρια κάτω από το όριο της φτώχιας, βρεθήκαμε να μετράμε φραγκοδίφραγκα για να μαζέψουμε να αγοράσουμε τη κάθε είδους πρέζα που εκείνοι μας φορτώσανε όταν πήραν χαμπάρι ότι είμαστε τόσο απόλυτα χειραγωγίσιμοι....

Και τώρα κοιτάμε με θλίψη ότι όλοι αυτοί που μας βάλανε στη πρέζα ήταν εντελώς ασήμαντα ανθρωπάκια, ούτε καν ένας εγκληματίας της προκοπής.
Βρεθηκαμε να κοιτάμε κότες με φτιασίδια και χοντρομπαλάδες καβλωμένους να είναι ο σκελετός του σπιτιού που πάνω πατάμε...

Δεν υπάρχει πιο μεγάλη κατάντια να έχεις καταντήσει έτσι , από "καταντημένους" τελικά...

Χειρότερα αμόρφωτοι από μας, χειρότερα βιτσιόζοι από μας, ανούσιοι , ασήμαντοι, γελοίοι κατάφεραν να μας καβαλήσουν.
Τώρα το βλέπουμε.
Αλλά είμαστε μπλεγμένοι άσχημα.
Γιατί δεν θυμόμαστε πως ήταν η ανάσα μας πριν ξεκινήσουμε το κάπνισμα. Και δεν ξέρουμε ούτε πόση ζημιά έχει κάνει στο καθένα μας.....

Αλλά το τραγικό συμπέρασμα είναι ότι ήταν τελικά τόσο λίγοι και ασήμαντοι που θα μπορούσαμε να τους έχουμε ξεμπροστιάσει πολύ πριν.
Αλλά γουστάραμε να σκεφτόμαστε ότι εμείς δεν θα πάθουμε τίποτα, οι άλλοι δε πα να πάθουν..

Φάτε στη μούρη τα αλλοιωμένα γονίδια σας τώρα. Αλλοιωμένα σαν τα χαλασμένα τρόφιμα που μας πασάρουν και μας αναγκάζουν να τα αγοράσουμε και χρυσά....