ΤΙ ΤΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ΤΟΥ ΧΩΡΙΑΤΗ, ΦΟΥΝΤΑ ΜΕ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙ...

Το παρακάτω κείμενο δεν απευθύνεται σε εφήβους και έφηβες , αγοράκια, κοριτσάκια ΤΟ ΤΟΝΙΖΩ , τα οποία και χαίρομαι να βλέπω να καψουρεύονται, να το γλεντάνε, να κάνουν λάθη και σωστά και μαγκιά τους,

Απευθύνεται στη χαζοχαρούμενη κοινότητα των –αντα και πάνω που ονομάζεται ενήλικες πολίτες.

Υπάρχει ένα επίπεδο που αρχίζει και γίνεσαι γραφικός. Οι γύρω σου μειδιούν.
Στη συνέχεια αν δεν συμορφωθείς περνάς σ΄ενα επόμενο στάδιο όπου μοιάζεις πλέον γελοίος. Τότε εκτός από το γέλιο αρχίζουν και οι «ψίθυροι» γύρω σου...

Αν πάλι δεν πάρεις χαμπάρι που έχεις φτάσει τότε φτάνεις στο προτελευταίο στάδιο. Το ξεφτίλισμα , όπου βέβαια πλέον οι άλλοι αν δεν έχουν και τίποτα το ιδιαίτερο να κερδίσουν προτιμούν να μην σε πλησιάζουν καν, για να μην τους πάρει η μπάλα κι αυτούς...

Ισως το έχουμε πει αλλά δεν πειράζει να αναφερθεί ξανά.
Απ΄οτι πάστα είναι φτιαγμένος κάποιος, με όλα τα καλά και τα άσχημα μαζί, του βγαίνει στον απόλυτο βαθμό σε δύο πράγματα.
Ούτε στη ψήφο του, ούτε στο τι δουλειά κάνει, ούτε στο αν έχει λεφτά ή όχι.. όλα αυτά είναι γενικώτερες εικόνες ομάδων. Είναι συλλογικές συμπεριφορές, κανόνες, νόμοι, υποτέλειες.

Η «ατομική» αρρώστεια βγαίνει μεγαλοπρεπώς σε δύο περιπτώσεις.
Στις ερωτικές σχέσεις και στην εποχή μας πλέον σαν επιπρόσθετο ερωτικό πλοκάμι στο αυτοκίνητο...

Η σημερινή καραγκιοζιλίστικη επαίτειος των ερωτευμένων (εσείς που αυτοαποκαλείστε έτσι, μη σας ακούσει κανένας ερωτευμένος και σας πιάσει με τις παντοφλιές!!) ,είναι μια ευκαιρία να δει κανείς πόσοι από τους ανήκοντες στο δεύτερο επίπεδο-γελοίος περνούν με άνεση στο τρίτο-ξεφτίλας.

Γιατί αν σήμερα, με όλο αυτό το πανικό που ζούμε, την απόγνωση των ημερών μας, το ζόρι που μας έχει κόψει και τις τελευταίες απλές χαρές της καθημερινότητας, βγεις έξω με το μαξιλαράκι καρδούλα, κι ένα κουτί σοκολατάκια με φιογκάκια, κι αρχίζεις να ψευδίζεις ωσαν μωράκι , ζουζούνι, μπουμπού, λουλου, μουμου, ουαγκαγκουγκα, τυροπιτάκι μου, σοκαλατάκι μου, μπουγατσούλα μου,
Ζε μ’αγαπάς..... Καλά σου!!!

Τότε ποιός άλλος μπορεί να κερδίσει το τίτλο του ξεφτίλα?

Αν μπορούσε να συγχωρεθεί η απάνθρωπη αδιαφορία που ξεχυλίζει στη ψυχή σου τον υπόλοιπο χρόνο, με μια μέρα που θα πετάξεις λίγα ψίχουλα κι αυτά σικέ, σ΄οποιον «σου κάτσει» εκείνη τη μέρα, τότε καλά κρασιά.

Είναι το ίδιο φίλε όπως όταν το σάβατο το βράδυ βγάζεις βόλτα τη κυρά για να μη γκρινιάζει και τη Κυριακή το σκύλο σου.

Και μην αρχίσεις και μου λες μαλακίες ότι απαξιώνω και τον έρωτα, γιατί για να μπορείς να αναφέρεσαι ακόμα και σ΄αυτό το θεό πρέπει να έχεις κάτι από φως μέσα σου και εσύ δεν έχεις.

Σε βλέπω..