Είναι γύρω στα 48, καλοστεκούμενη, χωρισμένη, ένα παιδί, άνθρωπος που έχει ταξιδέψει αρκετά, ξύπνια, αρκετά διαβασμένη...
Μέχρι εκεί θα μπορούσε να έχει αρκετές προοπτικές σαν άνθρωπος έστω κι αν της έχουν τύχει διάφορες στραβές.
Κι όμως, δεν μπορεί, γιατί εκτός από τα παραπάνω που σας είπα σας έκρυψα το κύριο θλιβερό της μυστικό.
Δυστυχώς διευθύνει ένα τμήμα μάρκετινγκ σε μια μεγάλη πολυεθνική.....
Ναι τόσο άσχημα...
Ερχεται στο γραφείο γύρω στις 9.00 και φεύγει κατά τις 9.00 το βράδυ.
Τα σαβατοκύριακα, στις εκδρομές ή στις διακοπές παίρνει το λαπ τοπ στο σπίτι.
Ο ανταγωνισμός θηριώδης. Δεν έχει έλεος για κανέναν.
Πριν χρόνια όταν μπήκε σ΄αυτό το χώρο το κανε γιατί ήθελε να κάνει μια δουλειά «δημιουργική, με φαντασία». Creative όπως συνιθίζεται να λένε στο χώρο...
Επρεπε να μάθει τη τέχνη να προωθεί σωστά και επικερδώς προϊόντα στους καταναλωτές.
Να πλασάρει τη πραμάτεια της δηλαδή με έξυπνο τρόπο.
Μόνο που η πραμάτεια της δεν ήταν δική της. Ανήκε σ΄ενα κολοσσό που αγνοούσε την ύπαρξή της. Επικοινωνούσε μαζί της με αριθμούς και διαγράμματα.
Και το πλασάρισμα δεν είχε να κάνει με δημιουργικότητα είχε να κάνει με αυστηρές έρευνες αγοράς που γινόντουσαν από αυστηρούς αγέλαστους ανθρώπους.
Σιγά σιγά, έγινε ένα. Ολη η νοοτροπία της, ο τρόπος να βλέπει τη ζωή και τους συνανθρώπους έγινε ένα «καλό πλασάρισμα».
Το ντύσιμο, ο τρόπος κίνησης, οι χειρονομίες, οι καλά επιλεγμένες κουβέντες, τα καλά επιλεγμένα εστιατόρια, το άψογο ντύσιμο, οι άψογοι προορισμοί για διακοπές, η άψογη αγωνία για το ποιό νέο ψάρι θα τη φάει ζωντανή μόλις στρίψει τη γωνία....
Κάτι παλιά λογοτεχνικά αναγνώσματα βρέθηκαν στριμωγμένα και σκονισένα σ΄ενα πατάρι, κάτι παλιοί φίλοι έγιναν σκόνη στο χρόνο, μια μέρα βρέθηκε χωρισμένη χωρίς να έχει καταλάβει το γιατί, με το παιδί της επικοινωνεί μέσω χρηματικών και κοινωνικών συνδιαλαγών.
Εγινε εκείνη που πρέπει να πλάσάρει καλά, αλλοιώς θα την σουτάρουν σε χρόνο μηδέν.
Και κάποτε δε τη φόβιζε αυτό.
Αλλά τώρα αν την σουτάρουν έξω απ΄αυτό το κόσμο, δε θυμάται να υπάρχει τίποτα άλλο που να μπορεί να κάνει. Δεν θυμάται αν υπάρχει κάτι έξω από το πυρετό του ανταγωνισμού και του πλασαρίσματος.
Η ιδεολογία «του κέρδους» της «αγοράς» δεν έχει θρησκεία, πατρίδα, οικογένεια.
Δεν αναγνωρίζει καν εκείνον που κάθεται στο διπλανό γραφείο.
Εκείνοι οι καταναλωτές ποιοί είναι άραγε? Πως ζουν? Τι σκέφτονται εκτός προϊόντος?
Κι εκείνο το σινεμαδάκι στη γωνία υπάρχει ακόμα. Εκεί πρωτοπήγε σινεμά στο πρώτο ραντεβουδάκι...
Γερνάει, και γερνάει άσχημα...
Το απογευματάκι τη βλέπεις να παίζει αφηρημένα μ΄ενα μολύβι στο γραφείο κοιτάζοντας μακριά τη βιβλιοθήκη τη γεμάτη με έρευνες αγοράς....
Της έτυχε κι εκείνο το δυσάρεστο στο σπίτι. Πρέπει να παίρνει συχνά άδεια γιατί η μάνα της πάει απ το κακό στο χειρότερο κι είναι στο νοσοκομείο.
Κι εκείνοι της είπαν...
Είναι μια δύσκολη εποχή που διανύουμε, ίσως είναι καλύτερα να λείπεις λιγώτερο....
Δεν είναι εποχή για άδειες, έχουμε να ετοιμάσουμε τα πλάνα της επόμενης τριετίας κι αυτό είναι το μόνο που πρέπει να μας νοιάζει καλή μου..
Ε καλή μου ?
.jpg){kind=small}
6 σχόλια:
ποιος την γαμει?
και πότε?
Ολοι εργοδότες το ψιλοσκέφτονται όταν πρέπει να διώξουν κάποιον επειδή δεν αποδίδει όπως θέλουν γιατί πρέπει α) να αποδείξουν την μειωμένη αποδοσή του και β) να τον αποζημιώσουν.Ιδιαίτερα οι πολυεθνικές. Το Εργατικό Δίκαιο που έχουμε είναι απο τα καλύτερα αλλά οι περισσότεροι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα δεν γνωρίζουν καλά τα δικαιώματά τους. Προς το παρόν προτείνω στη φίλη να φροντίσει περισσότερο τους ανθρωποι που αγαπά και να΄"γράψει" τα αφεντικά της (εννοείται χωρίς να τους το δείξει.)Το πώς σίγουρα θα το βρεί αφού ειναι 48 χρονών και αρκετά χρόνια στέλεχος.
Δεν είναι μόνο πρακτικό το θέμα, είναι και ηθικό. Όταν ο άλλος, με συγχωρείτε για την έκφραση, είναι επαγγελματίας "ψεύτης", τι μπορεί να απαιτεί από την αλήθεια? Τι μπορεί να απαιτεί από την ηθική? Αυτό που κάνει είναι ανήθικο (κατ' εμέ πάντα). Λογικό είναι ο κόσμος με τον οποίο συνδιαλέγεται (τα αφεντικά της), να είναι ανήθικα. Ας βρει λοιπόν τρόπο να επιβιώσει.
Σε όλους τους χώρους, σε όλες τις περιπτώσεις, για όλους μας, υπάρχουν επιλογές. Η εικόνα του "απάνθρωπου μαρκετίστα" ισχύει για όσους επέλεξαν να ισχύει, όχι για όλους.
Αντιγράφω τα λόγια ενός από τους πιο διάσημους "γκουρού του μάρκετινγκ" παγκοσμίως (τον οποίο διαβάζω τελευταία, ακριβώς γιατί ανέτρεψε κάποια από τα στερεότυπα που είχα στο μυαλό μου):
If you get asked to market something, you’re responsible. You’re responsible for the impacts, the costs, the side effects and the damage. You killed that kid. You poisoned that river. You led to that fight. If you can’t put your name on it, I hope you’ll walk away. If only 10% of us did that, imagine the changes. Imagine how proud you’d be of your work.
Μπορείς, δυστυχώς, να αγωνίζεσαι να ακολουθείς την αλήθεια ακόμα και μέσα σε παράδοξους χώρους. Λέω "δυστυχώς", γιατί η ευθύνη της επιλογής έχει όλη τη σκληράδα και το βάρος της ελευθερίας. Την δυσκολία του να ισορροπείς τα προβλήματα της ζωής με όση ακεραιότητα μπορείς να διατηρήσεις.
Πες μου η έκφραση "γκουρού του μάρκεντινγκ" δεν σου προκαλεί μια περίεργη φρίκη?
Οσο για τη φυσιογνωμία του απάνθρωπου μαρκετίστα,δεν είναι απλά θέμα επιλογής.
Φαντάσου όταν πρέπει να πείσεις μια ανυποψίαστη μάνα να πάρει μια μαλακία επιβλαβή για το παιδί της και να το πληρώσει κι ακριβά.. πρέπει αναγκαστικά να μην έχεις κανένα ενδοιασμό. Είναι ζήτημα κέρδους θες δε θες. Πρέπει να τη δουλέψεις, να τη βάλεις στο παιχνίδι σου, να τη βλέπεις απλά σαν καταναλώτρια ενός συγκεκριμένου τάργκετ γκρουπ. Είναι ένας αριθμός στις μελέτες αγοράς. Τίποτα άλλο.
Πριν να βρεθώ σε ένα τέτοιο χώρο, δεν φανταζόμουν ποτέ τι θ΄αντικρύσω. Ομως είναι ένα φοβερό μάθημα. Μακάρι όλοι να περνούσαν ένα χεράκι εκπαίδευσης μέσα σ΄αυτούς τους χώρους. Αν γλύτωναν θα βλέπαν αληθινά τι γίνεται γύρω τους με άλλα μάτια...
Οσοι δεν είναι έτσι μέσα στο χώρο, θα έχουν πολλούς γολγοθάδες να περάσουν...
Εγώ το βλέπω ως εξής, vasiliskos:
Νομίζω πως δεν υπάρχει αδήριτος θειϊκός ή ανθρώπινος νόμος να "πρέπει να πείσεις μια ανυποψίαστη μάνα να πάρει μια μαλακία επιβλαβή για το παιδί της και να το πληρώσει κι ακριβά..". Είναι επιλογή να δουλεύεις για εταιρία που πουλάει τέτοια πράγματα με τέτοιους τρόπους. Δεν είσαι αναγκασμένος να βασανίζεις ανθρώπους για να αποσπάσεις ομολογία, επειδή στο λέει ο αξιωματικός. Είναι επιλογή να δουλεύεις στα σώματα ασφαλείας.
"Και πώς θα φάω";
Επιλέγοντας άλλη δουλειά, άλλη εταιρία, άλλο χώρο εργασίας. Αν όχι άμεσα, το συντομότερο που θα μπορέσεις.
Σε πιστεύω γι αυτά που αντικρύζεις γιατί δεν μου είναι άγνωστος ο χώρος. Όμως είναι επιλογή των ανθρώπων να είναι έτσι. Δεν τους ανάγκασε το επάγγελμά τους. Αυτοί υπέκυψαν στο να το ασκούν με τέτοιους τρόπους. Το ιατρικό κατεστημένο (και η νοοτροπία των ασθενών)σε πιέζει, αν είσαι γιατρός, να ζητήσεις/δεχτείς φακελλάκι. Πολλοί αντιστέκονται. Δεν φταίει η ιατρική. Επιλέγουμε τον γολγοθά μας.
Γι αυτό μιλάω για τη σκληράδα και το βάρος της ελευθερίας.
Δημοσίευση σχολίου