ΤΙ ΚΟΣΜΟΣ ΠΑΤΕΡΑ!

Στο μικρό καφέ καθόντουσαν στο τραπέζι ακριβώς μπροστά μου. Εκείνη μια γυναίκα γύρω στα 35? Ξανθιά με έντονο βάψιμο προκλητικά ρούχα και ένα τσιγάρο μόνιμα στο χέρι. Εκείνος γύρω στα 40? Ο τύπος του απόλυτου λέτσου (κι όχι με την έννοια του περιθωριακού-αναρχικού-κουλτουριάρη) απλά ένας λεχρίτης που έκανε μπαμ από μακριά. Υφος μαγκιόρικο ψιλονταβατζιλίδικο, γερτός στη καρέκλα άνευ κομπολογιού, ποικιλλία λόγου που επεκτεινόταν από χαμουρα... σε ψόφια...

Δίπλα τους ένα αγόρι γύρω στα 10 καθόταν σουφρωμένο στη καρέκλα, ή μάλλον για να ακριβολογήσω εντελώς τσαντισμένο.
Δεν χρειαζόταν να έχει κανείς καμμιά ιδιαίτερη εξυπνάδα για να καταλάβει από λόγια, κινήσεις το συνολάκι και τον σύνδεσμο αυτών των τριών ανθρώπων μεταξύ τους.

Μάνα, γιός και γκόμενος της μάνας.

Μέχρι εκεί συνέχισα να πίνω το καφεδάκι μου να διαβάζω την εφημερίδα και στη τελική δεν ήταν δικό μου θέμα τι έκαναν οι άνθρωποι ε?
Ομως ήταν εκείνη η φράση που μου γύρισε το μυαλό ανάποδα. Μόλις απομακρύνθηκε ο πιτσιρικάς για να πάει τουαλέτα...
Ο σκατόμαγκας γυρίζει και λέει
«Τι θα γίνει εδώ θα τον έχουμε μέσα στα πόδια μας?»..
Και η μάνα-καριόλα απαντάει,
«Ελα ηρέμησε θα του δώσω ένα δεκάρικο να πάει να παίξει κανα ηλεκτρονικό και θα ησυχάσουμε...»

Οι συνειρμοί στο μυαλό μου σχημάτισαν ένα ανεμοστρόβιλο που τα παρέσυρε όλα. Ολα. Εγινε ένας αχταρμάς πολιτικο-κοινωνικό-ψυχολογικός μέσα στο μυαλό μου που συμπεριέλαβε όλες τις έννοιες που από μέρες σκάλιζα να δώσω μια εξήγηση, και ένοιωσα ξαφνικά ότι γκρεμίστηκαν τα φιλόδοξα σχέδιά μου να δώσω ένα ακόμα συγχωροχάρτι στην αθλιότητα που υπάρχει γύρω μου.
Δεν μπορούσα να δώσω.
Δεν μπορώ να δώσω κανένα συγχωροχάρτι σ΄αυτή την άμορφη μάζα που αποκαλείται κοινωνία. Και μάλιστα κοινωνία πολιτισμένη.

Δεν υπάρχει κατανόηση για αυτόν τον εκφυλισμό που βιώνουμε και όσοι δεν είμαστε έτσι επιβάλλεται να μην έχουμε κατανόηση (με την έννοια του δεν πειράζει).

Ο πολιτισμός είναι κάτι που έχει μείνει κάπου κρυμένος πρέπει υποθέτω να το έχει κάνει εσκεμένα, για να ξαναβγεί όταν θα έχει ξεκαθαρίσει το τοπίο από όλα αυτά τα αποτυχημένα πειράματα.

Χρήμα, πήδημα, μίζα, μίζα, πήδημα, χρήμα, πήδημα, μίζα, χρήμα η ποικιλία της προόδου σας.
Κι όσοι έχουμε ξεφύγει από αυτό το τρίπτυχο και άλλα άναλογα, πρέπει να φυλάξουμε την ατομικότητά μας, τη δημιουργικότητά μας και το σκοπό μας μακριά απ΄ολα αυτά. Γιατί το όλα πλέον έφτασε στο τέρμα.
Πιστεύω να είναι κατανοητό πλέον, έστω σε μια μικρή μερίδα πληθυσμού, ότι το σημερινό κατασκεύασμα που έχει καταντήσει ο άνθρωπος , είναι η πλεον αποτυχημένη μορφή που αυτός έχει λάβει από τη γέννεσή του. Αν υπήρξε και μεγαλύτερη πνευματική κατάντια από αυτήν, τότε ειλικρινά υποκλίνομαι...

Πηγαίνουμε με βήματα ενταντικά να αυτοκαταργηθούμε. Οχι να καταργηθεί ο πλανήτης, όχι να καταργηθεί η τεχνολογία, οι νόμοι, τα πολιτεύματα, και ότι άλλο γνωστό. Αυτά εδώ θα είναι. Θα καταργηθεί αυτό για το οποίο υπάρχουμε εμείς ο καθένας. Θα καταργηθεί η δυνατότητα του να είμαστε πλάσματα νοήμονα και όχι εξαρτήματα ενός συνολικού μηχανισμού.

Γιατί ως γνωστόν ότι άχρηστο ή αποτυχημένο η φύση το καταργεί ή το βάζει σε αδράνεια.

Καλά και όλα αυτά γιατί μια καριόλα μάνα ξεφορτωνόταν το παιδί της για να βρει ευκαιρία ο μαλάκας να της πιάσει λίγο το κώλο?
Ναι γι΄αυτό. Η γυναίκα αυτή έγινε ένα σύμβολο στα μάτια μου, σύμβολο της σήψης όπως τόσα άλλα. Το κενό βλέμμα, το παράλυτο πνεύμα της, η ενασχόληση με τα μπιχλιμπίδια της ύπαρξής της, η κατάργηση των πνευματικών κανόνων και η μορφή της, κακό αντίγραφο ενός ανθρώπου που κάποτε υπήρξε κάτι διαφορετικό της δίνουν τον ορισμό του συμβόλου μιας αποτυχημένης πορείας.

Ξεθάψτε τη κιβωτό κάντε την επιλογή όσων «πρέπει» να συνεχίσουν και ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ ΤΩΡΑ!.