ΑΝ ΗΜΟΥΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ

Καμμιά φορά σκέφτομαι πως θαταν να ξύπναγα, βλέποντας με απέναντι. Θα μπορούσα τότε να καταλάβω εκείνους που είδαν το φαιδρό στις άναρχες σκέψεις μου, το κρίμα στις χωρίς ιδιαίτερο στόχο πράξεις μου, το άσκοπο στην αντίληψή μου των πραγμάτων.

Μερικές φορές όταν αυθόρμητα, ακόμα, εκτοξεύω εικόνες και συναισθήματα, όταν αρνούμαι να γίνω η καρικατούρα του τσιγγουνάνρωπου νοιώθω ότι χτυπάω άγρια πάνω σ’ενα σώμα από ενόρκους.

Ενορκοι και δικολάβοι που διασταυρώνουν τα βήματα μου χωρίς να εξετάσουν καν την ομολογία μου για το χώρο και το χρόνο. Δεν υπάρχει χειρότερο ελάττωμα από τον εθελοντή δούλο ενός οποιουδήποτε αφέντη που κάνει περισσότερα απ’όσα του ζητάνε.

Αν ήμουν απέναντι ίσως να καταλάβαινα που βρίσκεται το αστείο στο να ποδοπατάει κανείς με άρβυλα τις ψυχές των ανθρώπων...