ΞΕΣΚΟΝΙΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΝΤΟΥΛΑΠΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ (1)

(Μια και οι μέρες είναι ζόρικες και η σκέψη κουρασμένη έκανα ένα καλό ξεσκόνισμα στα ντουλάπια μου, να γυρίσω πίσω και θυμηθώ σκέψεις που τελικά γέμισαν με αράχνες. Αλλωστε το καλό στα μπλογκ αυτά είναι. Οτι και να γράψεις, δεν έχεις τύψεις ότι κουράζεις κάποιον, γιατί υπάρχει η απόλυτη ελευθερία για τον κάθε αναγνώστη απλά να σε προσπεράσει, πράγμα που στην αληθινή ζωή, μεταξύ μας, δεν είναι τόσο ανώδυνο).

ΜΗΠΩΣ (κάπου 5 χρόνια πρίν? Κάπου εκεί…)

Δεν ξέρω τελικά αν πρέπει ν’αρχίσω ν’αγαπώ το ψέμμα ή να μισώ την αλήθεια.
Κι αν γύριζα τον ευατό μου ανάποδα κι έκανα επι τέλους τη μοιραία συμφιλίωση με την απάτη?
Αν ξεκινώντας το πρωϊ κράταγα την υπόσχεσή μου μέχρι το βράδυ να μην διακρίνω πια τα καλοστημένα σενάρια της ζωής?
Αν άφηνα στο καθρέφτη του μπάνιου το κρίκο που με συνδέει έτσι βασανιστικά με την ανήσυχη αναζήτηση.
Και μάθαινα να προσπερνώ όπως άλλοι γνωρίζουν να κάνουν, να εκτοξεύω λόγια ταιριασμένα με τις επικρατούσες αποδεκτές επιθυμίες.
Αν κλειδωνα στο μικρό ντουλάπι της κουζίνας μαζί με τη ζάχαρη και τους καφέδες τη τελευταία μου αρετή?
Και ξετρύπωνα το πιο καλό μου ντύσιμο να υποδεχτώ απ’την αρχή το κόσμο χωρίς ν’αναζητώ πια νοήματα στις λέξεις και τα βλέμματα.
Απλά να σέρνομαι μαζί του σαν να μην έχω τίποτα να δώσω και τίποτα να πάρω.
Ενα χαριτωμένα παιχνίδι χωρίς κρυμμένα νοήματα κι αποκαλύψεις.
Να γίνονται όλα τυχαία.
Τυχαίοι έρωτες, συμπτωματικές αγάπες, φαιδροί εναγγαλισμοί, άχρωμες συνήθεις περιπτύξεις, αδιάφορες περιπλανήσεις, με μόνη υποχρέωση να υπάρχεις και να πείθεις τους άλλους γι’αυτό.
Ιδιοι την αυγή, το σούρουπο, τη νύχτα.
Χωρίς παρορμητικές εναλλαγές, χωρίς επιθυμίες υψηλών επιδιώξεων, μια κίνηση σ’ένα χώρο που όλα είναι προβλέψιμα, που το πλησίασμα γίνεται αποσπασματικά και ανάλαφρα.
Η μάγισα να έχει ξεχάσει τα λόγια απ΄τα ξόρκια της
Η σταχτοπούτα να έχει δει τη γιορτή μόνο στ’όνειρό της
Η κοκινοσκουφίτσα ένα απλό ακόμα θύμα ενος τυχαίου αγριμιού
Η πανέμορφη να μην ερωτεύτηκε ποτέ το τέρας
Η αλίκη περιορισμένη στα όρια ενός κλασικού περιποιημένου κήπου.
Οι λέξεις θα μπορούσαν να ερμηνευτούν με τον σαφή ετυμολογικό τους χαρακτήρα
Χωρίς αναλύσεις τύπου ψυχολογικού.
Συνδυασμένες πιστά με μια ακινησία των πραγμάτων, ένα κοινότυπο γλωσσικό ιδίωμα.
Αγαπώ, πιστεύω, ζώ, πεθαίνω, κινούμαι, κοιτάζω, πονάω, αγωνιώ, υπόσχομαι , θα ήταν μια απλή σειρά από το ίδιο μέρος του λόγου.
Σ’αυτό το σημείο θα παρέμβαινε η φυσική, η χημεία, η βιολογία, τα μαθηματικά, η κοινωνιολογία , η ψυχολογία και σαν μια συντροφιά με χοντρά γυαλιά και σκονισμένους πάπυρους, θα έκαναν μια σωστότερη χαρτογράφηση των κινήσεών που επιτελούνται γύρω μου, ερήμην μου, χωρίς να χρειάζεται να καταθέτω άσκοπα τεμμάχια του ευατού μου.
Αραγε είναι αργά να ξεκινήσω μια μέρα τέτοια, να με δω φαιδρή, τροφή εύκολη προς κατανάλωση , καλοπροαίρετη έναντι των βάρβαρων ορέξεων των αρρωστημένων μισανθρώπων, μήπως τελικά και συγχωρήσω αυτούς που έτσι τη ζωή την είδαν.