Η ΤΕΧΝΙΚΗ ΤΟΥ «ΕΣΤΙΑΣΜΟΥ»

Χθες καθώς ρέμβαζα μ’εκείνο το γνωστό «εχώ χαθεί κάπου» ύφος που κάνει τη θειά μου τη Λίτσα να λέει στη μάνα μου «αυτό το κορίτσι έτσι πήγε χαμένο, γιατί δε της έδεσες τα λουριά να προκόψει», σκεφτόμουν τον άνθρωπο μιας διάστασης.

Μη πάει το μυαλό σας σε κάποια ανάλυση κβαντοφιλοσοφίας, δεν μπορώ να φτάσω μέχρι εκεί, μπορώ απλά να φτάσω να βλέπω με θαυμασμό το πως κατάφεραν να δημιουργήσουν τον άνθρωπο απόλυτο μετανάστη της ζωής.

Γεννιέμαι, μεγαλώνω, πεθαίνω με ένα κόσμο γύρω μου που έχει ανάγει σε επιστήμη τη τεχνική του να μην καταλάβω ούτε το πως ούτε το γιατί.
Η ιδέα είναι εντελώς απλή και πονηρή. Αφού από τη φύση του ο άνθρωπος έχει τα όπλα να κατανοήσει και να ερευνήσει ότι υπάρχει γύρω του, αφού η φαντασία του και η δημιουργικότητά του μπορούν να φθάσουν σε δυσθεώρητα όρια, πράγμα το οποίο θα ήταν άκρως ενδιαφέρον αλλά όχι συμφέρον, η απρόσωπη και αμείλικτη εξουσία βρήκε το τέχνασμα. ΕΣΤΙΑΣΜΟΣ.

Στη καθομιλουμένη ο όρος φαντάζει ακόμα πιο γοητευτικός. ΣΤΟΧΟΣ.
Ενα ατελείωτο κοπάδι από πολυδιάστατους ανθρώπους, κατεβαίνει στη σκάλα του μονοδιάστατου προκειμένου να φθάσει ΕΝΑ ΣΤΟΧΟ.

Προσοχή δεν μιλάμε για ιδανικό, για όνειρο, για επιθυμία. Μιλάμε για μια συγκεκριμένη λέξη που στο μυαλό μας εκ πρώτης όψεως αφήνει την έννοια του ανθρώπου που θα παλαίψει για να φθάσει κάπου που όμως με τις κατάλληλες «τεχνικές» αυτό το κάπου μπορεί να γίνει κάλλιστα «εκεί που θέλουμε εμείς».

Κι επειδή όπως έχουμε πει η εξουσία δεν οραματίζεται το μέλλον αλλά το δημιουργεί, το πρώτο βήμα για την επίτευξη αυτού του σκοπού είναι να οριοθετηθουν οι στόχοι. Ανα ηλικία, ανά φύλλο, ανά τάξη, ανά έθνος.

Η λεπτομέρεια που πρέπει να συλάβουμε είνα ότι ο στόχος πρέπει να είναι απόλυτα συγκεκριμένος και εντελώς περιορισμένου πεδίου.
Θα περάσεις στο Πανεπιστήμιο από Χ μόρια έως Ψ. 12 χρόνια ζωής (1η δημοτικού μέχρι 3η λυκείου) πρέπει να εστιάζονται σε αυτόν ακριβώς το στόχο. Να γεννιέται και να ολοκληρώνεται η ιδεολογία όλων των οικογενειών, των εκπαιδευτικών, των παραγόντων στο Χ έως Ψ. Εξω από αυτό το στόχο υπάρχουν οι άχρηστοι , μέσα οι χρήσιμοι.
Θα μπεις σε μια δουλειά και ο στόχος ειναι ο 1ος βαθμός ιεραρχείας (ο κατώτερος) μέχρι τον 10ο (ο ανώτερος) . Η προσωπική, κοινωνική, οικονομική, ευμάρεια εξαρτάται από το αν είσαι ανάμεσα στο 1 και το 10 με τάση προς το 10. Αν σε συγκεκριμένα χρόνια κάνεις συγκεκριμένες κινήσεις η πορεία θα είναι +1 ανοδική.

Οι μηχανισμοί καθημερινής διαβίωσης πρέπει να ΕΣΤΙΑΖΟΝΤΑΙ σε αυτή τη προοπτική.
Σε όλη αυτή τη πορεία επίτευξης του στόχου, μια ολόκληρη βιομηχανία πληροφόρησης εκπέμπει συνεχώς οδηγίες για το πως γίνεται με τον καλύτερο τρόπο να μην αποκλίνεις αυτής της πορείας και πως να αποβάλλεις τυχόν –εσωτερικές απορίες – για το αν είναι σωστό αυτό που κάνεις ή όχι.

Οι άνθρωποι τώρα που βγαίνουν από αυτή τη κρεατομηχανή δημιουργικών στόχων, αρχίζουν και παρουσιάζουν φαινόμενα μοντέρνων ψυχασθενειών που η γνωστή βιομηχανία της πληροφόρησης φροντίζει να κρατά υπογείως κρυμένα μέχρι να φθάσουν σε μια κλίμακα όπου δεν θα ελέγχονται πλέον.

Είναι η ψυχασθένεια του μάνατζερ που δουλεύει οικειοθελώς 18 ώρες την ημέρα και σαβατοκύριακα και θεωρεί ότι ανήκει σε μια ελίτ εργαζομένων που δεν μπαίνουν στη ταπεινή διεκδίκηση της εργατικής υπερωρίας.
Είναι η ψυχασθένεια της κοπελίτσας που βάζει το δάχτυλο στο στόμα μετά το αμαρτωτλό σοκολατάκι για να το βγάλει και να τρέξει αμέσως να ζυγιστεί μήπως πήρε 18,5 γραμμάρια επιπλέον βάρους οπότε δεν θα της κάνει το τελευταίο φουστάκι που έβγαλε ο Πουστέτσος.
Είναι η ψυχασθένεια της μάνας που ξυπνάει και κοιμάται βλέποντας το παιδί της σαν ένα τετράγωνο χαρτί με σφραγιδούλα και έπαινο και που για να φθάσει σε αυτό το στόχο έχει ξεχάσει ακόμα και να το κάνει με τον άντρα της εκτός από τις περιπτώσεις που έρχεται ένας καλός έλεγχος στο σπίτι.
Είναι η ψυχασθένεια εκείνου που κάθεται μέρα νύχτα σ’ενα τζοκεράδικο και αναλύοντας στατιστικές, προγνωστικά, προηγούμενες κληρώσεις, απόψεις, έχει καταλήξει σε 6 αριθμούς και 10 εναλλακτικούς και έχει βάλει στο ρελαντί τη ζωή του μέχρι να λάμψει η ελπίδα κάποια μέρα στην οθόνη από το στόμα μιας γλάστρας.

Ο στόχος είναι η κοινή συνισταμένη όλων, η κάθε κίνηση, η κάθε σκέψη πρέπει να είναι ΕΣΤΙΑΣΜΕΝΗ ΣΕ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ.
Σε τόσα δισεκατομύρια ανθρώπους ,ο κάθε στόχος , υπάρχει το περιθώριο να είναι διαφορετικός για να υπάρχει η υποκρισία της ποικιλλίας. Το κόλπο όμως είναι ότι στη κάθε κατηγορία ο στόχος πρέπει να είνα ΕΝΑΣ κεντρικός με επιμέρους ελάχιστα παρακλάδια έστι ώστε αν κοιτάξουμε από πάνω τη γη να μοιάζει με ουράνιο τόξο, οι άνθρωποι όμως που την αποτελούν να είναι ένα συγκεκριμένο χρώμα ο καθένας.
Το ουράνιο τόξο μπορούν να το δουν ελάχιστοι.
Η μονάδα βλέπει μόνο το ΕΝΑ.

Και μέσα σε αυτή την απόλυτη τάξη που στολίζεται με τη φορεσιά της αχαλίνωτης δημιουργικότητας, στη γκρίζα ζώνη γεννιέται και μεγαλώνει η γενιά των «άκαιρων».
Το «λάθος» μέσα στο σύστημα. Ο αστάθμητος παράγοντας. Εδώ όμως να σας αφήσω μες την αγωνία μέχρι τον επόμενο ρεμβασμό μου.
Α ρε θεία Λίτσα πόσα ξέρεις εσύ.....