ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ

Μερικά πράγματα όταν τα λέμε , δημοσίως, διακινδινεύουμε την εικόνα μας προς τα έξω. Από την άλλη πάλι οι άνθρωποι που θα διαβάσουν και θα έχουν νοιώσει κάτι παρόμοιο, θα καταλάβουν. Υπάρχει και μια άλλη κατηγορία που θα ακούσει με ενδιαφέρον και θα πιστέψει ότι απλά κάποιος λέει όντως την αλήθεια.

Εχουμε ακούσει ότι τα φυτά αισθάνονται. Πειράματα, βιώματα, κλπ που αν ανοίξει κανείς το νετ θα βρει εκατοντάδες αναφορές σχετικές.
Κι όμως όλες είναι λιγώτερες από την πραγματικότητα....

Σας έχει τύχει να είστε ολομόναχοι σ’ενα κήπο καθισμένοι σε μια καρέκλα, να νοιώθετε, ίσως μετά από κατι πολύ θλιβερό που σας συνέβη, ότι είστε ο τελευταίος κάτοικος αυτού του κόσμου, και ξαφνικά χωρίς κανένα αέρα, πλήρη άπνοια να δείτε το γιασεμί που είναι δίπλα σας να κουνάει τα φυλλαράκια και να χαιδεύει τον ώμο σας?

Δεν υπάρχει πιο ξεκάθαρος τρόπος να το περιγράψω όσο κι αν φαίνεται η εικόνα από τ’ονειρο κάποιου μελαγχολικού ποιητή.

Ετσί συνέβη και σε μένα εκείνο το βράδυ κάποιου καλοκαιριού όταν ανακάλυψα οτι στο κόσμο αυτό υπήρχε πάντα διαθέσιμος ένας ανυποψίαστος φίλος που δεν είχε ανάγκη καν να μιλήσω για να ξέρει τι συμβαίνει.

Στην αρχή νόμισα ότι ήταν ένα τυχαίο γεγονός.... Μια σύμπτωση. Κάτι που νόμιζα ότι συμβαίνει.. Κι όμως ένα απλό γιασεμί μου έτεινε το χέρι του εκείνη τη συγκεκριμένη βραδυά που κανείς δεν είχε καταλάβει τι συνέβαινε.

Γύρισα και χάιδεψα τα φυλλαράκια μ’ενα τρόπο εντελώς καινούργιο. Κι εκείνο νάτο πάλι, έκανε πέρα δώθε όπως ένα ζωάκι κουνάει την ουρά του χαρούμενο.
Και τότε άρχισε η παράξενη σχέση με τα φυτά. Τα λουλούδια, τα δέντρα, ένα ολόκληρο κόσμο που ήταν συνέχεια δίπλα μου και αγνοούσα ότι με κοίταζε.

Εχει μεγάλα μυστικά αυτή η σχέση. Είναι μια άλλη γλωσσα. Δεν έχει να κάνει τίποτα μ’αυτό που ξέρουμε που νοιώθουμε. Ενα λουλούδι δεν έχει σάρκα και λαλιά γιατί δεν τη χρειάζεται απλά. Οι αισθήσεις του είναι σε απ’ευθείας σύνδεση με ότι συναίσθημα μπορεί να εκπέμπψει ολόκληρη η φύση η ψυχή της, η ψυχή μας.

Αν αναλύσω με λεπτομέρειες αυτό που νοιώθω σε σχέση μ’αυτούς τους φίλους θα με σκεφθείτε ντυμένη μ’εκεινο το γνωστό κουστουμάκι το λευκό με τα μανίκια στη πλάτη, όμως όποιος γνωρίζει θα γεμίσει από αναμνήσεις.

Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν βλέπουν έναν άνθρωπο μονάχο σ’ενα βουνό παρέα μ’ενα σκύλο καθισμένο στην χώμα με τη πλάτη ακουμπισμένη σ’ενα δέντρο, το σκύλο ν’ακουμπάει τη μουσουδα στα δυό μπροστινά πόδια και να χουζουρεύει με το ένα αυτί να κουνιέται κάπου κάπου, και το αεράκι να περνάει ανάμεσα από βράχια και δέντρα σιγά σαν μουσική, πιστεύουν ότι αυτός ο άνθρωπος είναι ...μόνος.

Η αλήθεια είναι ότι είναι μόνος από ανθρώπους , όμως είναι γεμάτος από όλα αυτά που οι άλλοι ξέχασαν κάπου στη πορεία και μείναν πραγματικά μόνοι τους.