ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΓΕΜΑΤΗ ΑΠΟ ΟΣΑ ΞΕΧΑΣΑΜΕ ΚΑΙ ΑΠΑΛΛΑΓΜΕΝΗ ΑΠ΄ΟΣΑ ΜΑΣ ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΑΜΕ..

Δεν ήθελα να γράψω ευχές. Γιατί μέσα στο χάος που επικρατεί γύρω μας, σε τόσο πόνο, τόσο θάνατο, οι ευχές μου φαίνονται παρηγοριά στον άρρωστο... Ομως πέρα απ΄ολα αυτά υπάρχουμε εμείς καθισμένοι στο τελευταίο σκαλί του χρόνου που περνά, κοιτώντας χωρίς να ξέρουμε που πάμε το νεαρό χρόνο που καταφθάνει χωρίς να μας ενημερώσει για τις προθέσεις του... Γι αυτό το φίλο λοιπόν που κάθεται σ΄εκεινο το σκαλάκι σαν χαμένος θάθελα να στείλω τις ευχές μου και τις προτάσεις μου... (κακό συνήθειο όταν γερνάς οι συμβουλές γι αυτό τις λέω προτάσεις...)

Στέλνοντας αυτές τις ευχές δε θέλω να γράψω κάτι πολύπλοκο, απλά μερικές οδηγίες για το καινούργιο χρόνο. Οχι προτάσεις που διάβασα κάπου και μου φάνηκαν ενδιαφέρουσες. Είναι προσωπικές επιλογές που μ΄εκαναν πριν πολύ καιρό να ξεφορτωθώ αρκετά σκουπίδια από πάνω μου. Αν κάποιος λοιπόν περνάει από αυτό το μπλογκάκι ίσως υιοθετήσει κάποια από τις προτάσεις μου και που ξέρετε μπορεί όντως να νοιώσετε «ελαφρύτεροι»

Πριν από 4 χρόνια περίπου απαλάχτηκα από το θέμα «αυτοκίνητο». Τότε το πούλησα για λόγους ανάγκης και νόμιζα ότι η ζωή μου θα γίνει γολγοθάς. Σήμερα ακόμα κι αν είχα πάρα πολλά λεφτά το μόνο πράγμα που δε θα μπαινα στο κόπο ν΄αγοράσω θα ήταν ένα αυτοκίνητο. Εμαθα πάλι να περπατάω. Αρχισε να λειτουργεί το μυαλό μου ανάμεσα στο κόσμο με περισσότερη φαντασία. Εγινε αγαπημένη μου συνήθεια να παρατηρώ πρόσωπα, ν΄ακούω ομιλίες, να φαντάζομαι ιστορίες μέσα σε λεωφορεία, μετρό, τραίνα. Εμαθα ν΄αλλάζω προορισμούς έτσι αναπάντεχα χωρίς κανένα πρόγραμμα. Βρήκα την ευκαιρία να κατεβαίνω σε λάθος στάσεις και να βρίσκω έτσι το σωστό προορισμό....


Πολλά χρόνια πριν από αυτό είχα απαλλάξει τη ζωή μου από κάτι ακόμα χειρότερο. Τη τηλεόραση. Οχι απαλλάξει εντελώς γιατί όπου να πάω και μέσα στο σπίτι μου, στο διπλανό δωμάτιο κάποια τηλεόραση είναι ανοικτή. Απλά απαλάχτηκα στο δικό μου δωμάτιο. Στο χώρο μου. Τη μετέτρεψα απλά σε μόνιτορ. Μόνιτορ για να βλέπω ταινίες. Σε εξαιρετικής σημασίας γεγονότα ακούω ένα σύντομο δελτίο για να βεβαιώνομαι κάθε φορά ότι έκανα τη σωστή κίνηση και τους φώναξα σκάστε! Εννοείται ότι αφού έκλεισε η τηλεόραση η μανία μου για το κινηματογράφο βρήκε ακόμα μεγαλύτερη θέση στη ζωή μου και βρήκε και στη ζωή των παιδιών μου γιατί ω του θαύματος δεν έχουν καμμιά σχέση με τα τηλεοπτικά δρώμενα. Είναι «εκτός» γιατί αυτό το χαζοκούτι τελικά υπάρχει μόνο και μόνο γιατί το ανοίγουμε. Αν το κλείσουμε είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ...

Ενα ψυχαναγκασμό έχω επιτρέψει εδώ και πολλά πολλά χρόνια στον ευαυτό μου. Κι όταν λέω πολλά εννοώ από την ηλικία .... του δημοτικού. Τη μυρωδιά του χαρτιού στα ράφια των βιβλιοπωλείων και στη βιβλιοθήκη στο σπίτι μου. Δεν μπορώ να φανταστώ πως μπορεί ένας άνθρωπος να νοιώθει αν δεν έχει γνωρίσει ποτέ εκείνη την έκσταση του ψαξίματος μέσα στα παλιά τα ράφια. Εκείνη τη μαγεία του να ξεψαχνίζεις τα εξώφυλλα και κλεφτά τις μέσα σελίδες μέχρι να δεις το μελάνι να γράφει «διάβασε με, με βρήκες...» Εδώ η συμβουλη μου είναι απλά, διάβασε. Διάβασε πολύ, όσο πιο πολύ γίνεται. Μάθε να διαβάζεις ακόμα και στα όρθια στριμωγμένος σαν σαλάμι μέσα στο μετρό. Είναι εκπληκτικό να μπορείς κάποια στιγμή να δαμάζεις όλες τις αισθήσεις σου, τόσο σαν να μην υπάρχουν και να γίνεσαι όλος μια σκέψη.....

Η επόμενη αλλαγή που επίσης έγινε για λόγους ανάγκης , (τελικά το να μένεις κάποια στιγμή χωρίς φράγκα στη ζωή σου μπορεί να σε πετάξει στο γκρεμό αλλά μπορεί απλά να είναι και το πρώτο σκαλί για τον ουρανό σου), ήταν να μην με απασχολεί τι θα πει μόδα. Σε ολες της τις διαστάσεις. Οταν λέμε όλες – όλες. Ξεκινώντας από το κομμωτήριο που δεν έχω πατήσει πόδι περίπου 10 χρόνια τώρα κι έτσι έσωσα τα μαλλιά μου - Οσοι με ξέρουν καταλαβαίνουν τι εννοώ :) - μέχρι τα ρουχα , τα παπούτσια, τα καλλυντικά, τα μπχλιμπίδια, τη κάθε είδους μαλακία που ξεφουρνίζουν για να μαζεύουν φράγκα. Στα γρήγορα σαν να είναι τα ψώνια ένα γρήγορο αναγκαίο πήδημα..... τα αναγκαία ρούχα , τα αναγκαία παπούτσια, και καθαριότητα που είναι το πιο όμορφο ντύσιμο μας τελικά. Απλά πράγματα. Σε 365 μέρες καταναλώνω για αγορές – τραβηγμένες από τα μαλλιά μπορώ να πω – 10 ώρες....

Και περνάμε στο θέμα διασκέδαση. Εδώ είναι μια τεράστια συζήτηση που εγώ απλά θα προτείνω το εξής. Μια κι έχω κάνει ότι μούρλα περνάει από το μυαλό του ανθρώπου κατέληξα σε κάτι συγκεκριμένο. Λίγος κόσμος, ελάχιστος τόσος που να μποορείς να «επικονωνήσεις» κι όχι να «παπαγαλίσεις». Μέρη επίσης ελάχιστα, τόσο μικρά που να αγγίζουν τα χέρια σου τους τοίχους γύρω σαν νάναι σπίτι σου. Τόποι που οι άνθρωποι συναντιούνται αληθινά. Μπορεί ναναι ένα στέκι, μπορεί ναναι το μοίρασμα της ομπρέλας με το διπλανό στη στάση... Στους τόπους διασκέδασης που εννοώ δεν υπάρχει ανάγκη καν να γνωρίζεις τον διπλανό σου. Είσαι εκεί ακριβώς γι αυτό το λόγο. Για να τον μάθεις.... Ισως να βοηθήσει απλά να πω ότι να πηγαίνεις κάπου χωρίς πρόγραμμα, χωρίς κανόνες , χωρίς όφελος ή υποχρέωση αλλά μόνο γιατί ένοιωσες μια ζέστη νάρχεται ή γιατί εσύ έχεις περίσευμα ζέστη και θέλεις να ζεστάνεις ένα χώρο... Μερικές φορές σ΄ενα δωμάτιο με δυό άτομα να μοιράζονται ενα καφεδάκι κι ένα τσιγάρο, νοιώθεις ότι γίνεται αληθινή διαδήλωση ταχυδακτυλουργών, μάγων , αγγέλων και δαιμονων μαζί σαν ναναι τα γενέθλια της ζωής εκεί μπροστά σου για σένα .... Οποιος δεν μπορεί να το ζήσει συχνά αυτό, ναι.. είναι αληθινά φτωχός και καταχρεωμένος στον αφέντη.


Θα μπορούσα να συνεχίσω περνόντας στις πιο σοβαρές προτάσεις. Εκείνες πια που μπαίνουν σε άλλες σφαίρες σκέψης. Πολύ πέρα από όλα. Ομως είναι αδύνατον να περάσεις πιο κει αν δεν κάνεις τα προηγούμενα. Μετά δεν υπάρχει λόγος να σε συμβουλέψει κανένας, οι απαντήσεις θα έρθουν μόνες τους για πολλά πράγματα, γιατί απλά ελαφρυτερος θα έχεις μάθει να κάνεις τις σωστές ερωτήσεις....


Εύχομαι μια χρονιά γεμάτη «ψυχή». Γιατί αν έχεις αυτήν σε επικοινωνία με το υπόλοιπο κορμί σου, αν τη νοιώθεις να σε γεμίζει και ναναι ζωντανή, παρούσα σε κάθε σου βήμα, τότε μπορείς στη κυριολεξία να πετάξεις χωρίς να υπάρχει καμμιά φυλακή ικανή να σε κρατήσει μέσα.