ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ.

Είμαι ένας από τους κατοίκους αυτης της πόλης που δεν ήταν εκεί. Που ξύπνησα σήμερα το πρωί, έβαλα τη τηλεόραση και βλέπω τι συνέβη. Μια ανθρώπινη ζωή και η καταστροφή σε καταστήματα και αυτοκίνητα...

Το γνωστό μπέρδεμα που μας αφήνει σα μαλάκες μπροστά σε τόσο θράσος.
Ενας αχταρμάς. Μόλις σε πιάνει αγανάκτηση για το ότι χάθηκε ένα νεαρό παιδί και προσπαθείς να καταλάβεις πως και γιατί, σου πετάνε στη μούρη μια γυναίκα που καταστράφηκε το μαγαζί και θα μείνει η οικογένειά της στο δρόμο.

Και καπάκι θα βγει ο τάδε χαρτογιακάς υπουργός, δημοσιογραφίσκος, ειδήμων του κώλου, ψυχολόγοι, δικηγόροι, αστρολόγοι, σταρ των μπουζουκιών, που θα εκφέρουν άποψη, για λογαριασμό μας πάντα, και θα πουν ότι λυπούνται και για τα δυό και συμπαρίστανται και στη μάνα του παιδιού και στη κατασταματαρχίνα, και πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά η υπεύθυνοι. Το υπεύθυνοι είναι κάτι άλλωστε που φτιάχεται κατά βούληση.

Αλλά εκείνοι οι ίδιοι δεν θα φταίνε για τίποτα.
Δεν ξέρει κανείς τίποτα για όλα αυτά. Μένουμε έκπληκτοι. Ολοι μένουν έκπληκτοι.
Για όλα αυτά που συμβαίνουν κι έχουν καταντήσει τη ζωή μας μπουρδέλο (και κάτι χειρότερο γιατί και το μπουρδέλο έχει κάποια τάξη) για όλα αυτά λοιπόν δεν ξέρουν τίποτα.
Δεν ξέρουν για τις κλεψιές, τις μίζες, το λαό που στενάζει, την αδικία, την ασυδοσία. Το κράτος όπου μπαινοβγαίνουν ελεύθερα τα κάθε είδους κλεφτρόνια. Οι κάθε είδους απατεώνες.

Θα ακούσουμε τη λέξη "φαινόμενα" εκατοντάδες φορές σήμερα, θα δούμε ξεδιάντροπους που θα βρίσκοναι σε "μεγάλη οδύνη" για ότι συνέβη και στο τέλος θα μας ανακοινώσουν ότι για όλα αυτά έφταιγε... ο μήτσος, ο βαγγέλης, η κυρα κατίνα , ο περιπτεράς της γειτονίας μου, ο λαχειοπωλης της γωνίας και η μάνα του κίτσου....
Ξου από δω.
Ξου.

Τουλάχιστον μόνο για σήμερα, για λίγες ώρες έστω μπορείτε να σκάσετε και να μας αφήσετε να βγάλουμε τα δικά μας συμπεράσματα?

Είμαστε αδύναμοι, μας έχέτε χεσμένους κανονικά, δεν ενδιαφέρεται κανείς όχι ένα παιδί αλλά εκατό αν πεθάνουν. Οπως καρφί δε καίγεται σε κανέναν αν θα μείνει μια κατασταματαρχίνα στο δρόμο ή εκατό. Οπως δεν νοιάζεται κανείς αν οι νέοι θα βρουν δουλειά ή θα πέσουν στη πρέζα, αν τα γερόντια θα πεθάνουν αξιοπρεπώς ή θα πεθάνουν μαζεύοντας τα υπολείματα στη λαική, αν οι άρρωστοι θα κοιμούνται σε κρεββάτι ή στο πάτωμα, αν το φαί που τρώμε έχει ουσίες ή δηλητήριο, αν ο αέρας που αναπνέουμε είναι οξυγόνο ή θάλαμος αερίων, όπως γι όλα αυτά ή χιλιάδες άλλα δεν υπάρχει έλεος, έτσι δεν υπάρχει ούτε η παραμικρή συγκίνηση για το παιδί ή για τους ανθρώπους που καταστράφηκαν.

Πολύ ακραίο αυτό που λέω? Ναι σωστά. Σ΄ενα τόπο που δίνει καθημερινά παραδείγματα για το τι σημαίνει δικαιοσύνη, ανθρωπιά, φροντίδα, αγάπη του ανθρώπου για τον άνθρωπο, ε εγώ ας είναι ακραία.

Να δεις που σήμερα ο ελληνικός λαός σε ένδειξη διαμαρτυρίας θα βάλει μια κουταλιά λιγώτερη στο φραπόγαλο.... Η δε εξουσία σε ένδειξη διαμαρτυρίας θα φορέσει κουστούμι ένα τόνο σκουρώτερο...

Τι αλήθεια αισθάνεται ο περισσότερος κόσμος? Δε ξέρει. Αυτή είναι η αλήθεια. Δεν ξέρουμε ούτε που πάμε, ούτε τι θέλουμε, ούτε πως μπορούμε να το διεκδικήσουμε. Μέχρι να μάθουμε θα ξυπνάμε παρακολουθώντας εγκληματα διάσπαρτα και περιστασιακές διαμαρτυρίες "στημένες" Μέχρι να μάθουμε θα κρατάει η αγανάκτησή μας μέχρι το επόμενο επεισόδιο. Και στο ενδιαμεσο θα είμαστε αυτό που έχουμε εδώ και καιρό καταντήσει.

Συνένοχοι.

Κι η τηλεόραση στο βασικό της ρόλο. Να πιάνει μια είδηση που είναι συγκλονιστική και να τη τεμαχίζει σε εκατοντάδες κομμάτια, με τόση πολυλογία, με τόσες ανιαρές λεπτομέρειες. Η αιώνια τέχνη. Να βλέπεις το αίμα και να ασχολείσαι τι ομάδας ήταν. Να βλέπεις τη ζωή να χάνεται και να αναλύεις από τι ξύλο θάναι φτιαγμένο το φέρετρο. Θα μας τραβολογήσουν από το νεκροτομείο στη γκρεμισμένη βιτρίνα. Απο τη γκρεμισμένη βιτρίνα στο νεκροτομείο. Μέχρι να μείνουμε μπερδεμένοι μες τη μέση σα το σκύλο που τουχουν ρίξει δυο κόκκαλα και δε ξέρει ποιό να βουτήξει. Θα είμαστε πάλι στη μέση λες κι ολα αυτά γίνονται δεξιά΄κι αριστερά μας κι όχι πάνω στη πλάτη μας. Λες και όλα αυτά αφορούν μια κυριακή πρωί κι όχι δεκαετίες.

Ελεος? Κανένα.

Και στο τέλος θα παραμείνει το μεγάλο ερώτημα που μας ταλαιπωρεί εδώ και τόσο καιρό. Αυτοί που τα σπάνε γενικώς κατάφεραν τελικά να σπάσουν τη συνοχή στη σκέψη μας? Κι αυτοί που πυροβολούν στον αέρα και σκοτώνουν κατά λάθος κατάφεραν τελικά να βέπουμε το σωστό λάθος και το λάθος για σωστό? Η θα συνεχιστεί επ΄απειρον αυτό το τσίρκο?