ΕΛΕΓΕ ΑΛΗΘΕΙΑ.

Πίναμε το καφεδάκι μας. Κάτι μεταξύ μιας γερής γουλιάς καπουτσίνο και μιας ρουφιξιάς τσιγάρου, τον είδα να στέκεται όρθιος δίπλα μου με το χέρι απλωμένο. Θα έκανα πως δεν βλέπω όπως σε τόσες άλλες περιπτώσεις απλωμένων χεριών... όμως ήταν εκείνη η φωνή που μου έριξε μια μαχαιριά.

Δεν είπε είμαι άρρωστος, δεν είπε πεινάω, δεν είπε μαζεύω χρήματα γιατί πρέπει να εγχειρήσω το παιδί μου, δεν είπε καν μόλις αποφυλακίστηκα ή μόλις κάνω αποτοξίνωση....

Είπε,
"Είμαι μόνος..." Με μια φωνή που ήταν ακριβώς η ηχογράφηση της ερημιάς.
Η φωνή συνέχισε.
"Είμαι μόνος μακριά από τη πατρίδα μου και δεν έχω τίποτα εδώ"

Τον κοίταξα.
Τριμμένα ρούχα, στραπατσαρισμένο πρόσωπο, και δυό μάτια που έλεγαν αλήθεια.
Ελεγε αλήθεια.
Δεν ξέρω από που ερχόταν. Που θα μπορούσε να φτάσει. Τι τον έφερε από την άλλη άκρη του κόσμου εδώ στην Αθήνα να με κοιτάζει έτσι καθώς ο καπουτσίνο γινόταν μια θρασύτατη πολυτέλεια....

Ελεγε αλήθεια. Το ήξερα. Μέσα από τα μάτια του είδα τη κάτι που δεν μπορούσα να φανταστώ ότι υπάρχει. Είδα μια φρίκη σε όλο της το μεγαλείο. Του έδωσα μηχανικά χρήματα λέγοντας του πάρε κάτι φίλε να φας. Ηθελα να ξεμπερδεύω γρήγορα μάλλον.

Ομως εκείνος πήρε τα χρήματα αλλά δεν έφυγε.
"Στ΄αλήθεια στο λέω στη πατρίδα μου τους σκότωσαν όλους. Την οικογένειά μου τους φίλους μου. Ολους...."
Κι άρχισαν δάκρυα να τρέχουν στα μάτια του. Δάκρυα αυθόρμητα, αληθινά. Δάκρυα που θέλαν να φωνάξουν. Είχε ξεπεράσει το στάδιο του θέλω μερικά χρήματα κι είχε περάσει σε κάτι πιο δύσκολο.
"Θέλω σε κάποιον να μιλήσω.."
Μου ζητούσε να τον ακούσω. Να νοιώσω.

Εγώ όμως δεν ήξερα τι να πω. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα γι΄αυτόν. Δεν είχα καιρό και θάρρος ουτε λίγο από το χρόνο μου να ξοδέψω....Ψιθύρισα μόνο. Κάνε υπομονή. Κάνε κουράγιο. Με κοίταξε δακρυσμένος κι έτρεμε.

Σκέφτηκα ότι κάπου παρακάτω σε κάποια γωνιά ίσως το βράδυ, κάποια άλλη παρέα που θάχε πιεί τα ποτά της και θάθελε να κάνει πλάκα αυτό το ίδιο ερείπιο της μοίρας μπορεί να το φούσκωνε στις κλωτσιές και να τον σακάτευαν.. Κάποιοι άλλοι.

Οταν έφυγε θυμήθηκα πολλά. Θυμήθηκα ότι σε κάθε γωνιά που θα αντιστοιχεί μια τσάντα γεμάτη φιογκάκια και φρου - φρου θα υπάρχει κι ένα δάκρυ από κάποιον ανθρώπινο πόνο. Ναι τα θυμήθηκα μέσα μου. Γιατί στα λόγια τα θυμόμαστε πάντα. Αλλά δεν μπαίνουν μέσα μας. Δε μας γρατζουνάνε. Εμένα αυτός ο άνθρωπος με γρατζούνισε....

Δεν μισώ τις γιορτές τις αγαπώ. Δεν παθαίνω κατάθλιψη λόγω εορτών ούτε μ΄ενδιαφέρει αν έχω φράγκο στη τσέπη η αν θα τη βγάλω βλέποντας dvd και τρώγοντας κανα τοστάκι.

Μισώ το γεγονός όμως ότι "είναι τόσοι πολλοί"
Τόσοι πολλοί που "ειναι μόνοι στο κόσμο"
Τόσοι πολλοί που δεν έχουν κανένα χέρι να σφίξουν.
Τόσοι πολλοί, χωρίς πατρίδα, χωρίς οικογένεια, χωρίς φράγκο, χωρίς ελπίδα...
Νοιώθω αυτή τη καταραμένη αδυναμία της τσιγγούνικης κοινωνίας.
Αυτο το τείχος που υπάρχει γύρω από το περίγραμά μας.

Και σ΄αυτές τις γιορτές τις αγάπης αυτές οι ερημιές , είναι ότι είναι και όλο τον υπόλοιπο χρόνο για τον κόσμο που θέλει να μη ταραχτούν τα νερά του,

Απλά βάρος...