Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ.

Σήμερα, την επόμενη μέρα δεν πρέπει να μιλήσουμε για όλα αυτά που έγιναν αλλά για όλα αυτά που ΔΕΝ έγιναν.
Τώρα που οι λάμιες αρχίζουν και χαλαρώνουν, που στα παράθυρά τους αρχίζουν κι αφήνουν το περίλυπο ύφος και λένε και καλαμπουράκια, πρέπει να σκεφτούμε τι συνέβη και όλα μοιάζουν να έμειναν ήδη πίσω...

Η περίληψη των γεγονότων που αφήνει να εννοηθεί ο κάθε είδους παπάρας που έχει άποψη αυτές τις μέρες μέσα από το καλοραμένο κουστούμι κοιτώντας τη μεγάλη του φιλενάδα τη κάμερα, είναι ότι ένα παιδί έφαγε μια σφαίρα, οι συμαθητές του βγήκαν να διαμαρτυρηθούν , μπήκαν στη μέση και κάτι λαμόγια τακαναν όλα γυαλιά καρφιά και σήμερα έχουμε ένα σωρό καταστηματάρχες να κλαίνε που πηραν φωτιά τα μαγαζάκια τους.

Ναι έτσι έγινε. Γιατί τα παιδιά ΜΕΙΝΑΝ ΜΟΝΑ ΤΟΥΣ.

Ολη αυτή η νεολαία που ξεχύθηκε στους δρόμους, σε όλη την Ελλάδα επιθυμώντας να φωνάξει, να διαμαρτυρηθεί να ακουστεί έμεινε μόνη.
Που ήταν οι γονείς , οι συγγενείς, οι φίλοι, οι γειτόνοι όλων αυτών των παιδιών?
Στο καναπέ να βλέπουν τα γεγονότα.
Πανικόβλητοι στα τηλέφωνα μήπως το παιδί είχε πάει «κάτω»...

Που ήταν σε όλο αυτό το μπάχαλο που έγινε
Οι απολυμένοι
Οι εργαζόμενοι της καρπαζιάς
Οι χωρίς ασφάλεια και σύνταξη
Οι νοικοκυρές που στενάζουν στο μπακάλη
Οι συγγενείς των αρρώστων που σαπίζουν σε κάποιο ράτζο αβοήθητοι
Οι άντρες και οι γυναίκες με τα κουρασμένα πόδια και τα ζαρωμένα χέρια
Οι γονείς που τα παιδιά τους σαπίζουν από τη πρέζα
Οι μανάδες που στραγγίζουν το πορτοφόλι για να βρουν ψίχουλα να φάει η οικογένεια
Οι ωρομίσθιοι
Οι δανεικοί δούλοι των πολυεθνικών
Οι ξεσπιτωμένοι από τις τράπεζες
Οι άνεργοι επιστήμονες
Οι ουρές του ταμείου ανεργίας
Οι θαλασοδαρμένοι
Οι αγρότες
Οι εργάτες...
Οι χαμάληδες της ζωής όλοι....

Που ήταν?

Δεν είχαμε κινητά να συννενοηθούμε με sms μεταξύ μας. Αυτό ήταν.

Μια ολόκληρη κοινωνία που στενάζει κι έχει βγάλει το καρκίνο από μιζέρια μιας άδικης, υποβαθμισμένης και στυγνής πραγματικότητας, παρακολουθούσε τα νιάτα να παίζουν πετροπόλεμο, ψιλοβρίζοντας, ψιλοαγανακτώντας, λέγοντας μαλακίες.

Με τη μπότα πατημένη στο λαιμό, κοιτάζαν το τακούνι χάσκοντας σα χάνοι.

Γύρω από αυτά τα παιδιά υπήρχαν τουλάχιστον δύο εκατομύρια άνθρωποι που θα είχαν κάθε απόλυτη δικαιολογία να βρίσκονται εκεί. Πιο πολύ κι από τα ίδια τα παιδιά. Γιατί αυτά τουλάχιστον τα περισσότερα ακόμα είναι καλοζωισμένα. Ντυμένα από τα ρούχα που εσύ προσπαθείς ν΄αγοράσεις δανεικά με κάρτες. Με το κινητό τους που εσύ εξασφαλίζεις μετρώντας τα φραγκοδίφραγκα. Με το θάρρος των νιάτων που εσύ έχεις θάψει εδώ και κάτι δεκαετίες.

ΕΣΥ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΗΣΟΥΝ ΕΚΕΙ.

Εσύ που γεννήθηκες και θα πεθάνεις στη μιζέρια.

Τα περισσότερα από τα παιδιά δεν έχουν καν ψηφίσει ακόμα. ΕΣΥ ΨΗΦΙΖΕΙΣ!

Αν γύρω από τους δρόμους , τα μαγαζιά ξαφνικά βρισκόντουσαν χιλιάδες κόσμου σαν ασπίδα να βροντοφωνάζουν κανένας δε θά έκαιγε τίποτα.

Δεν θα βρισκόταν κανένας ηλίθιος να λέει τις μαλακίες του στο χαζοκούτι.

Αν στη πλατεία συντάγματος αυτή τη στιγμή και σε κάθε μεγάλη πλατεία σ΄ολη τη χώρα βρίσκονταν καθισμένοι σε διαμαρτυρία διαρκεία οι χιλιάδες γονείς αντί για τα χιλιάδες παιδιά σήμερα δεν θα ήταν η επόμενη μέρα....

Την ώρα που τα παιδιά σου γυρνάγανε στους δρόμου εσύ, εγώ όλοι μας σκεφτόμασταν τι θα ψωνίσουμε στο σουπερ μάρκετ, βλέπαμε το λοριασμό της ΔΕΗ που λήγει, το δάνειο που έχει κάτι μήνες να πληρωθεί, το εξώδικο, τις τελευταίες απολύσεις που γίναν στη δουλειά τη θέση μας που κρέμεται από μια κλωστή για να μη πάρουμε πόρτα.

Χθες πήρα ένα σωρό φίλους στο τηλέφωνο, το πρωί να δω ποιός δεν θα πήγαινε στη δουλειά. ΟΛΟΙ ΠΗΓΑΝ. Γιατί όλοι είχαν το ίδιο συναίσθημα. Οτι δεν έχουν από που να κρατηθούν και το μόνο που πρέπει να κάνουν είναι να το βουλώσουν και να συνεχίσουν ήσυχα να «επιβιώνουν».

ΕΜΕΙΣ ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΟΙ. Μη ψάχνεται συνομωσίες και γαργαλιστικές λεπτομέρειες. Εμείς όλοι είμαστε. Οχι ένας και δυο αλλά χιλιάδες.

Ο μικρός σκοτώθηκε αυθόρμητα. Εμείς πεθαίνουμε συνειδητά.

Τελικά αυτές τις μέρες δυό μερίδες πληθυσμού κάναν τη δουλειά τους , όπως τουλάχιστον νόμιζαν ο καθένας από την οπτική του. Δυο μερίδες πληθυσμο ειπαν ΠΑΡΩΝ! Οι μαθητές και οι μπάτσοι.

Και πιστέψτε με δεν είμαι διατεθειμένη να πω κακό λόγο ούτε για τους μεν ούτε για τους δε. Γιατί δεν έχω άποψη. Εγώ απλά κοίταζα τηλεόραση.

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΣΑΣ.