ΝΟΗΜΑΤΑ... ΧΩΡΙΣ ΒΑΡΥΤΗΤΑ.

Σ’αυτά τα σπουδαία γραφεία οι ειδήσεις έχουν άλλο νόημα…
Οπως σε κάθε τι που αυτοθεωρείται σπουδαίο, ολα έχουν άλλη βαρύτητα.
Τη βαρύτητα του πλανήτη «θα πετύχω το στόχο ο κόσμος να χαλάσει »...
Το αυτοθεωρούμενο σημαντικό βλέπει άνευ σημασίας τη δική μας πατροπαράδοτη βαρύτητα.

Μας κοιτάζει από απέναντι κοιτάζοντας βιαστικά το ρολόι, προσπαθώντας να πιάσει το νόημα γιατί δεν έχουμε πιάσει το νόημα...
Τα νοήματα της ζωής στριγμώνονται σε οικονομική συσκευασία,
σε μπάλες τυλιγμένες με προστατευτικά καλύματα για το ψήσιμο και ασημιά χαρτιά για το πάγο…

Κοιτώ τους αυτοματοποιημένους συνεργάτες..
Τους ανθρώπους – τικ-τακ…
Τους ανθρώπους – θαυμάσια είναι ….
Τους dealάνθρωπους….

Ναι δεν είναι ζωή αυτό που αποφάσισαν… Είναι απλά ένα καλό deal..
Μερικές φορές σας ομολογώ πως δειλιάζω Μήπως εγώ τα έχω δει όλα λάθος....
Μήπως αυτό που έχω να αντιπαραθέσω δεν είναι τίποτα περισσότερο, από τη χάρη που ζητάει ένα παιδί σ΄ενα ενήλικα που του απαγορεύει να σουλατσάρει στη γειτονιά γιατί βράδιασε…

Πρέπει να φέρω αντιμέτωπες τις ελάχιστες μου απαιτήσεις με τα μεγαλεπήβολα σχέδια του αύριο..
Επιμένω πεισματικά να ανήκω στους ανθρώπους που επιθυμούν ακόμα να έχουν απορίες…
Εχω απέναντι εκείνους που θεωρούν σπατάλη τις ερωτήσεις….

Τις Παρασκευές τα στελέχη των πολυεθνικών καθιέρωσαν να ντύνονται casual, φορούν ακόμα και σπορτέξ…νοιώθουν ανάλαφροι, λες και τα καλώδια μπορούν να γιορτάσουν τη παγκόσμια μέρα τους…
Λέω τις Κυριακές να φορέσω ένα στενό, άβολο κουστούμι στο κήπο μου για να νοιώσω την σπουδαιότητα των λουλουδιών μου απ΄την αρχή…

Ανθρωποι της συμφωνίας…
Θα μ΄αναγκάσετε ν’ αφαιρέσω τα σύμφωνα ακόμα κι απ τις λέξεις..

Οι τελευταίες μας χαρές είναι τα μικρά στέκια στις γωνίες της ζωής μας που ξαποσταίνουμε μασουλώντας λουκούμι τριαντάφυλλο και μαστίχα…
Εκείνα τα μικρά καφενεδάκια που σε σερβίρουν με το μολύβι πίσω απ΄τ΄αυτί και κάνουν τις παραγγελιές σε μπλε 100φυλλο τετράδιο…

Θυμάμαι κάπου είχα δει μια ιστορία. Στο μιλένιουμ νομίζω…
Ενας πατέρας κακοποιούσε τη κόρη και την είχε μάθει να στέκεται στη μεσαία γραμμή του δρόμου…
Να στέκεσαι εκεί της έλεγε.
Πάντα στη μεσαία γραμμή του δρόμου…

Εκεί στέκεστε καθώς βιάζουν τη ζωή σας, γιατί βλέπω τα βράδυα κουκίδες ασήμαντες πάνω σε μια μεγάλη λευκή ευθεία, αλλά δεν είχα υποπτευθεί ότι είστε εσείς…
Παλιότερα σας νόμιζα μεγαλύτερους…

Δεν έχω ειδήσεις σπουδαίες να πω, αν η σπουδαιότητα είναι ο θόρυβος. Και οι χαμηλές φωνές έχουν τις δικές τους φυλλάδες, μη νομίζετε. Απλά δεν έχουν καλούς σπόνσορες, γιατί δεν ξέρουν σε τι θα χρησίμευαν...

(Την καλησπέρα μου στους φίλους που ασφυκτιούν μαζί μου,
Και σ΄εκείνους που χαμογελούν με συγκατάβαση στη όσα προσπαθώ να πω και πάντα τα μπερδεύω….)