Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΚΟΣΜΩΝ.

Σκεφθείτε, ποσές φορές στη ζωή σας ήρθατε αντιμέτωποι με μια τίγρη π.χ. και σας ενόχλησε? Η έναν ελέφαντα... ή κάποιο καρχαρία... Υποθέτω πως ποτέ. Εκτός κι αν είστε από εκείνους τους «ριψοκίνδυνους» εξερευνητές της άγριας ζούγκλας που εξοπλισμένοι με τα κοντά χακί παντελονάκια και τις καταπληκτικές μηχανές λήψης πάνε με τα τελευταίου τύπου τζιπ να κάνουν το ετήσιο σαφάρι τους...

Τώρα σκεφθείτε πόσες φορές στη ζωή σας ήρθατε αντιμέτωποι με ένα κουνουπι, κάποιο κοριό, μια κατσαρίδα, μια ακρίδα, σαύρες, ίσως και κάποιο φίδι....

Υποθέτω ότι δεν είναι δυνατόν καν να τις μετρήσετε. Αρκεί ν΄ανοίξετε λίγο τη πόρτα, το παράθυρο, αρκεί να βρεθείτε σε ένα χώρο «έξω από τη φωλιά σας» και είναι όλα εκεί.

Να ρουφήξουν το αίμα, να ρίξουν λίγο δηλητήριο, να χωθούν ύπουλα κάτω από το δέρμα, να μπλεχτούν στα μαλλιά προκαλώντας σκηνές υστερίας και πρωτόγονου τρόμου...

Προχωρώντας σε λίγο πιο μεγαλύτερα ζώα, πρέπει αμέσως να ανατρέξουμε στους υποχθόνιους φόβους μας, σ΄εκείνους που κρύβονται κάτω από μας, βαθειά σε μέρη που δεν θέλουμε να πλησιάσουμε, σε μέρη που προτιμούμε να σκεφτόμαστε ότι δεν υπάρχουν καν, (τούνελ, υπόνομοι, χαντάκια....)

Η επαφή μας λοιπόν με τη φύση και ο πόλεμος μεταξύ ημών και «εκείνων» έχει περιοριστεί ξεκάθαρα σε μια κατά μέτωπο μάχη ανθρώπων, εντόμων και τρωκτικών.

Ανθρωποι, κουνουπια, μύγες, κατσαρίδες ποντίκια στη τελική μάχη...

Αυτά μας ξέρουν καλά. Μας μυρίζουν, μας προκαλούν φόβο. Είναι τα τελευταία ζωντανά που προηγούνται από μας. Ανυπότακτα γιατί κατανόησαν τις αδυναμίες μας. Μύρισαν το φόβο μας. Γιατί αναπαράγονται σε ταχύτητες ανάλογες με την ταχύτητα που καταστρέφουμε το πλανήτη.

Για κάθε τίγρη που γδέρνουμε δεκάδες κουνούπια τρυπάνε σαδιστικά τη σάρκα μας.

Για κάθε ελέφαντα που ξεδοντιάζουμε κάποιο φίδι χώνει τα δόντια του ηδονικά στη σάρκα μας.

Για κάθε δάσος που κάνουμε στάχτη μερικές ορδές από ακρίδες χώνονται στα καλοχτενισμένα μαλιά και μυρίζουν την αποστροφή μας χαμογελώντας...

Για κάθε δηλητηριασμένο ζωντανό μέσα στις δηλητηριασμένες θάλασσες, υπάρχει ένας αρουραίος που αναλογεί στο καθένα μας και που κάποια στιγμή θα αποφασίσει να ροκανίσει τ΄αυτάκι μας την ώρα που έχουμε τον ύπνο του δικαίου...

Μας ξέρουν γιατί είναι ο φόβος που δεν μπορέσαμε να υποτάξουμε με οποιαδήποτε βόμβα. Γιατί μπορούν να μας αποδεικνύουν με θράσος ότι στην ουσία δεν μπορούμε να τα βάλουμε ούτε με ένα κουνούπι χωρίς τα σιδερικά μας...

Και στη καθημερινότητά μας ακόμα, ότι μας πληγώνει ότι σιχαινόμαστε πιο πολύ μάθαμε να το φανταζόμαστε σαν κάτι τέτοιο...

Οι άνθρωποι έντομα ρουφάνε το αίμα μας,

Οι άνθρωποι κατσαρίδες, μπλέκονται στα φαγητό που έχουμε φυλαγμένο στο ντουλάπι,

Οι άνθρωποι φίδια περιμένουν το κατάλληλο σημείο για το δάγκωμα,

Οι άνθρωποι ποντικοί, ροκανίζουν τις τύχες μας....

Οταν όλα θα έχουν γίνει στάχτη σε κάποιους μελλοντικούς καιρούς, η εικόνα θα είναι ίδια κι απαράλλαχτη στην ουσία της,

Ενα φοβισμένο γυμνό από τρίχωμα παράξενο πλάσμα θαναι κρυμένο σε κάποια τρύπα και θα παλεύει με τα έντομα των φόβων του...

Θα έχει τινάξει στον αέρα το πλανήτη για να αποδείξει ότι ήταν ο πιο δυνατός, ότι ήταν το εκλεκτό πλάσμα της δημιουργίας, ο θεός της γης, και θα συνειδητοποιήσει τι ακριβώς είναι από το βλέμμα μιας ελάχιστης κατσαρίδας που θα τον ατενίζει σιωπηλά με υπομονή όπως πάντα, ολοζώντανη, παρούσα μέσα του κι έξω του...

(Να με συγχωρήσουν τα αγαπητά έντομα και τρωκτικά αλλά μου ήρθαν διάφορες σκηνές στο μυαλό χτες, καθώς είδα μια χλιδάτη νταρντά χτες που στις καλές της στιγμές δεν θα έριχνε ούτε βλέμμα στους γύρω της, να έχει πάθει μια κρίση υστερίας και ναχει χάσει όλη τη μαγκιά της μπροστά σε ένα τοσοδουλικο ποντικάκι.....)