ΑΚΡΙΒΟ ΜΟΥ ΔΙΘΕΣΙΟ....

Κάποιο πρωί πριν μερικά χρόνια, αναγκάστηκα να πουλήσω το αυτοκινητάκι μου. Σήμερα μερικά χρόνια μετά, σκέφτομαι ότι κάθε εμπόδιο μπορεί να είναι για καλό όντως. Αναγκάστηκα να κάνω κάτι που τότε μου φαινόταν εντελώς θλιβερό και που στη συνέχεια με απάλλαξε από ένα σωρό περιττά πράγματα...

Εμαθα να περπατάω. Στη καθημερινή μου διαδρομή ανακάλυψα πράγματα που αγνοούσα ότι υπάρχουν γύρω μου. Εμάθα να «στριγμώνομαι» ανάμεσα στο κόσμο, να παρατηρώ πρόσωπα, ν΄ακουω χιλιάδες ψιθύρους, να ονειρεύομαι καταστάσεις, να μαντεύω αντιδράσεις, κινήσεις...

Βρήκα μικρά δικά μου στέκια στη πόλη,

π.χ. κάποιο καφέ μικρό και ήσυχο όταν έφτανα στη στάση νωρίτερα και είχα καιρό για το λεωφορείο, ένας ήσυχος πρωινός καφές πριν τη τρέλλα της δουλειάς..

Εμαθα να κατεβαίνω δυό στάσεις νωρίτερα για να περνάω μέσα από ένα πολύ όμορφο παρκάκι που πριν αγνοούσα. Μερικές φορές έμαθα να σταματάω σ΄ενα παγκάκι και να δίνω στο χρόνο το ρυθμό που ήθελα εγώ...

Ναι αυτό το τελευταίο είναι το πιο μαγικό. Ανακάλυψα το ρυθμό μου ανάμεσα σ΄εκεινον χιλιάδων άλλων.

Δεν μπορούσα τελικά να φανταστώ ότι το «ακριβό μου διθέσιο» (λέμε τώρα κάτι για να γελάσουμε...) ήταν εκείνο που εξασφάλιζε ώστε να συνεχίζω να είμαι «σε κάγκελα» και όταν βγαίνω από τη δουλειά, και όταν βγαίνω από το σπίτι....

Γιατι να μην πιάσει μια ξαφνική σχιζοφρένεια το ανθρώπινο είδος, να ξυπνήσουν όλοι μαζί ένα πρωί και να πουν αυτοκίνητο τέλος. Οχι όμως για λίγο. Οριστικά. Με το έτσι θέλω. Γουστάρουμε να ταλαιπωριώμαστε να πηγαίνουμε με τα πόδια. Το θέλουμε. Ολοι. Εκατομύρια ξαφνικές αποφάσεις στο πλανήτη την ίδια στιγμή..

Μπορώ κιόλας να νοιώσω τη μυρουδιά από το κάτουρο του φόβου και της ανασφάλειας ανάμεσα στα πόδια μερικών....

Στριμωχτείτε στα βενζινάδικα. Κάντε υπομονή. Γυαλίστε τα παλιοσίδερα καλά να φεγγοβολούν μέσα στη μιζέρια των ημερών σας. Απαγορέψτε σε κάθε ανεπιθύμητο να μπαίνει στο σιδερένιο βασίλειό σας και να το λερώνει. Πληρώστε ατέλειωτα ευρώπουλα σε βενζίνες, ασφάλειες, συντήρηση, επισκευές, στολισμούς.....

Νοίωθω καλά την αξιοθρήνητη σκέψη σας...

Κι εγώ νόμιζα ότι δεν έχω πια πόδια κάποτε.

Αν και ποτέ δεν τόλμησα να ξυλοκοπήσω το παιδί μου γιατί έριξε λίγο παγωτό στο κάθισμα....

Εν τω μεταξύ εκτός απ΄ολα τ΄αλλα καλά αναπνεύστε τις «μυρουδιές» από τις «αφοδεύσεις» του σιδερικού σας.

Το αυτοκινητάκι μας ένα ακόμα μέσο να αποδεικνύουμε πόσο αδύναμοι είμαστε σ΄ενα πλανήτη που τον εκδικούμαστε συνεχώς με μίσος, γιατί είναι τόσο δυνατός, αρχαίος , πανέμορφος κι εμείς δεν του μοιάσαμε ούτε στο τόσο....