Η ΡΙΖΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ.

Θυμάμαι από τη παιδική μου ηλικία κάτι ανέντιμο. Ηταν στο μάθημα των θρησκευτικών που είχε ξεσπάσει μια συζήτηση (πολύ προχωρημένη τότε για τα ελληνικά δεδομένα) περί Μαρξ. Η καθηγήτρια που μας έκανε θρησκευτικά ήταν μια φανατική ελληνίδα ορθόδοξη, γραμμένη σε πέντε - εξι σωματεία χριστιανών κορασίδων κλπ. Εγινε λοιπόν χαμός και τελικά τα δυό παιδιά που ήταν "προχωρημένα" αποβλήθηκαν για διατάραξη της τάξης..

Εγώ δεν χαμπάριαζα και πολλά πράγματα(τότε, χωρίς να σημαίνει αυτό ότι τώρα χαμπαριάζω περισσότερα) και σκέφθηκα να κάνω κάτι πονηρό. Να βγάλω έξω τον μίζερο ευαυτό που όλοι κουβαλάμε και να χτυπήσω ένα 20ρι στα θρησκευτικά.. Γιατί όχι άλλωστε? Ετσι κι αλλοιώς δε διάβαζα ποτέ.

Στο διάλειμα λοιπόν πλησίασα με αθώο ύφος τη καθηγήτρια και τη ρώτησα..
-Επειδή νοιώθω ξένη ανάμεσα στα παιδιά που μιλάγανε πείτε μου..τι είναι ο Μαρξ???
Η καθηγήτρια ένοιωσε μια ηδονική αγαλλίαση.
-Δεν έχεις ακούσει ποτέ παιδί μου? είπε..
-Καλύτερα να μην μάθεις ποτέ και να μείνεις μια αγνή ψυχή.
Και φυσικά την επόμενη χρονιά με μηδέν διάβασμα είχε τουλάχιστον ένα 20αρι μόνιμα στα θρησκευτικά και τη καλή κουβέντα για μένα στο διευθυντή ο οποίος τύχαινε να είναι και ο μαθηματικός μου κι έτσι βάρεσα και καλούς βαθμούς στα μαθηματικά ενώ ήμουν σκράπας!

Πέρασαν πολλά χρόνια από εκείνη τη "γουρουνιά". Κι άλλαξαν πολλά, και σήμερα καθώς βλέπω τους συνανθρώπους που μοιραζόμαστε την ίδια μιζέρια, την ίδια κατάντια, τα ίδια βάσανα να παλεύουν να πάρουν ένα καλό βαθμό από όσους τους κατάντησαν έτσι.... θυμήθηκα εκείνη τη παλιά ιστορία.
Και μου τη θύμισε κι ο Βασίλης εδώ.

Τώρα που σερνόμαστε χωρίς να ξέρουμε ούτε που πάμε ούτε που θα καταλήξουμε, εμείς και πολύ περισσότερο τα παιδιά μας, γιατί δεν μιλήσαμε ποτέ, δεν είπαμε ένα όχι, δεν φωνάξαμε ένα ΦΤΑΝΕΙ, στη πορεία μας που είναι γεμάτη από 20αρια στα δευτερεύοντα μαθήματα και μεγάλα μηδενικά στην αληθινή ζωή...

Εγώ ντράπηκα.

Αλλοι δεν έχουν αντιληφθεί καν ότι εκείνοι οι ίδιοι είναι η ρίζα του κακού... και συνεχίζουν παρακολουθώντας τη ζωή να κυλάει όπως ναναι, ερήμην τους..
Η πονηριά, ο εγωισμός, το συμφέρον, η αδιαφορία και η δειλία έχουν γίνει από χρόνια τα πρωτεύοντα μαθήματα στη ζωή μας, και το παράδειγμα που δίνουμε στα παιδιά μας...

Αν γύριζα πίσω δεν ξέρω αν θα έκανα επανάσταση στη τάξη, ξέρω όμως σίγουρα ότι τουλάχιστον θα το βούλωνα σαν ελάχιστη πράξη αξιοπρέπειας.