MIΑ ΤΣΑΝΤΑ ΣΥΝΤΑΞΗ...

Οι δυό κυρίες συζητούσαν ανέμελα...
-Είναι θαύμα πάντως αυτή η τσάντα. Πανέμορφη!
-Και δεν είναι τόσο ακριβή. Ηταν σε καλή τιμή. 420 ευρώ...

Το ακούω συνέχεια. Εχει πάψει από καιρό να μου γυρίζει τ΄αντερα. Ομως αυτή τη φορά ξεκίνησαν οι συνειρμοί από τον συγκεκριμένο αριθμό..
420 ευρώ είναι ακριβώς η σύνταξη που παίρνει η μητέρα μου.
Η μητέρα μου παίρνει για σύνταξη μια πανέμορφη τσάντα και όχι ιδιαίτερα ακριβή.

Σκέφτηκα να γράψω σχετικά.
Μετά πάλι συνειδητοποίησα ότι είναι τόσο πολύ ανιαρό να επαναλάβει κάποιος ακόμα μια φορά για την άνιση κατανομή του πλούτου, που δεν θα είχε καμμιά απολύτως σημασία να το επαναλάβω κι εγώ, που στο κάτω κάτω ούτε διάσημος συνδικαλιστής είμαι, ούτε επαναστατικά εμβατήρια έχω γράψει, ούτε έχω το παράσημο του αγωνιστή κολλημένο στη πλάτη να το περιφέρω.

Η αγανάκτηση στα κοινά ανθρωπάκια, έχει κι αυτή πια τους κανόνες της. Λειτουργεί με συγκεκριμένο τρόπο, τόπο, χρόνο. Δεν μπορεί να αγανακτεί κανείς έτσι χύμα. Ποιός ο λόγος. Δεν υπάρχει ξεσηκωμός για την αδικία. Δεν υπάρχει εμπρος να αλλάξουμε το κόσμο. Υπάρχει ένα καταθλιπτικό «αχ τι θα απογίνουμε», ένα γενικόλογο «φταίω εγώ που τους ψήφισα», κι ένα προφητικό αλλά παντελώς άσχετο «έχει ο καιρός γυρίσματα....»

Θα μπορούσα βέβαια να κινητοποιήσω το ενδιαφέρον μερικών ομάδων πληθυσμού, προσθέτωντας κάτι διαφορετικό από το γεγονός το ίδιο.

Αν έλεγα και μια ψευτιά ότι η εν λόγω κυρία, υπάρχουν σοβαρές υποψίες ότι έιναι μπλεγμένη σ΄ενα μεγάλο σκάνδαλο που ξεκινάει μέσα από τους κύκλους του τάδε υπουργείου ? Θα μπορούσα να γαργαλήσω έτσι τους καρχαριοδημοσιογράφους και να την εκθέσω φταίει δε φταίει , έστω παίρνοντας μια ταπεινή εκδίκηση μ΄αυτό το τρόπο... Δεν θα χτύπαγα μ’αυτό το τρόπο τη πλουτοκρατία, αλλά τουλάχιστον θα ικανοποιούσα κάποια ταπεινά μου ένστικτα....

Θα μπορούσα να έλεγα κάτι πιο μοντέρνο και πιασάρικο, ότι η ίδια πάντα κυρία, είχε ένα εξώγαμο με ένα γνωστό πολιτικό. Δεν θα γινόταν συζήτηση για τη τσάντα και το κόστος της αλλά τουλάχιστον θα γινόταν κάποιος θόρυβος να μην τη βγάλει καθαρή και να γίνει λίγο ρόμπα. Θα αποδείκνυα έτσι ότι είναι μεν πλούσια αλλά η μητέρα μου είναι πλην τίμια...

Ισως σ΄αυτό το σημείο να πεταγόταν και ο παπάς της ενορίας μου και να μουλεγε μη φοβάσαι τέκνο μου η μητέρα σου θα πάει στο παράδεισο... (διαχρονική ελπίδα δεν αποδεικνύεται, αλλά είναι άκρως ελκυστική....)

Το γεγονός όμως είναι ότι η τσάντα της αντιστοιχεί στη σύνταξη που παίρνει η μητέρα μου (χρόνια εργάτρια...) και είναι και σε «καλή τιμή».

Ομως αυτό το γεγονός, δηλαδή η άθλια σύνταξη, από μόνο του δεν προκαλεί παρά μια συνιθησμένη συζήτηση στα καφενεία. Είναι το σύνθημα που αναμασάνε οι κάθε είδους «αναμασητές», είναι το πολύ πολύ ένα ακόμα πιασάρικο θέμα στις ειδήσεις ...

Δυό πράγματα προκαλούν αυτή τη στιγμή συγκίνηση στον ελληνικό λαό.
Οι συνταξιούχοι όταν μαζεύουν τα σκουπίδια στο κλείσιμο της λαικής,
Και το έχεις πακέτο....

Η ουσία, το ζητούμενο, δηλ. η προκλητική διαφορά στις ζωές των ανθρώπων είναι απλά «έτσι είναι τι να κάνουμε».
Οπως σε μια οικογένεια. Ο ένας αδελφός είναι έξυπνος κι ο άλλος λίγο τούβλο...
Η κυρία με τη τσάντα μπορεί να είναι το άξιο παιδί της μεγάλης οικογένειας, κι η μητέρα μου το ανάξιο..
«Ετσι είναι τι να κάνουμε».

Κι υπάρχει κάτι πιο βαθύ που έχει αναδειχτεί πια σε όλο του το μεγαλείο. Το ζητούμενο δεν είναι να επικρατήσει μια κοινωνική δικαιοσύνη για όλους, το ζητούμενο είναι να μην είμαι ΕΓΩ σ΄αυτούς που αδικούνται κοινωνικά. Να τα καταφέρω να είμαι με τους άλλους.

Κι αυτό να το πετύχω χρησιμοποιώντας ακόμα και τους αγώνες, τις ελπίδες των ανθρώπων για τη πάρτη μου...
Είναι η αθλιότητα του να εκμεταλλεύεσαι την ανθρώπινη ζωή για να χορταίνεις τη κοιλάρα, κι η ακόμα μεγαλύτερη αθλιότητα του να εκμεταλλεύσαι τους αγώνες εκείνων που πίστεψαν σε ένα καλύτερο αύριο για να κρατάς ζεστή τη καρέκλα σου.

Οπότε μέσα σ΄ολο αυτό το παιχνίδι η μητέρα μου είναι απλά το θύμα των μεν και ο λόγος ύπαρξης των δε, που όμως στην ουσία ούτε οι μεν ούτε οι δε ξέρουν καν το όνομα της, δεν ξέρουν καν ότι υπήρξε.

Το πρόβλημα είναι ότι στα σχέδια τους έτσι ανύπαρκτα υπολογίζουν ότι θα είναι και τα εγγόνια της.. κι αυτό μπορεί και προκαλεί τη χύμα, μη κατευθυνόμενη αγανάκτησή μου ...