ΤΙ ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ?

Σκεφτείτε μια πιθανή μέρα του παιδιού σας. Ξυπνάει σ΄ενα σπίτι με το κεφάλι ψιλοζαλισμένο από κινητά, ασύρματα δίκτυα, τηλεοράσεις, ασύρματα τηλέφωνα....η ηλεκτρονική αγκαλιά που το τυλίγει όμορφα...
Στη συνέχεια πίνει ένα αμφιβόλου ποιότητας γάλα (δεν ξέρεις καν αν είναι αυτό που γράφει το κουτί απ΄έξω... απλά ελπίζεις να είναι έτσι).
Το ντύνεις του δίνεις και την όμορφή του σάκα και το πας σχολείο. Φυσικά μόλις βγει από το σπίτι αρχίζει να παίρνει βαθειές ανάσες από μια σαπισμένη ατμόσφαιρα που κι εκείνη με τη σειρά της το καλωσορίζει μ΄ενα πονηρό δηλητηριασμένο χαμόγελο.

Φτάνει στο σχολείο του, εκεί που θα «καλλιεργήσει» το πνεύμα του.... και εύχεσαι ο τάδε δάσκαλος που το έχει αναλάβει να μην είναι ένας από εκείνους τους ξαναμένους ανώμαλους που τόσες μέρες δείχνουν οι ειδήσεις...
Αφού φυσικά το έχεις δασκαλέψει να μην πλησιάσει στα κάγκελα αν δει κανέναν γραφικό τύπο με καμπαρντίνα, ή κανέναν άλλο που μοιράζει καραμελίτσες.... (αλήθεια καραμελίτσες τις περιγράφουμε ακόμα?)
Επίσης εύχεσαι στο διάλλειμα να ακούσει τις συμβουλές σου και να μην αγοράσει εκείνα τα γαριδάκια ντούρμπο ντίζελ... ή τα πατατάκια που καίνε αμόλυβδη...
Αφού σχολάσει θα γυρίσει σε μια γιαγιά ή σε κάποια αλλοδαπή νταντά γιατί πιθανότατα εσύ θα το ξαναδείς το βράδυ όταν γυρίσεις από τη πρώτη ή δεύτερη δουλειά...

Τότε που θα έχεις και τα νεύρα λίγο τεντωμένα και θα εύχεσαι να το έχουν ταίσει, διαβάσει, πλύνει και βάλει στο κρεββάτι ώστε να μπορέσεις να κάνεις ένα μπανιο να ησυχάσει το κεφάλι, να κάνεις ένα καλό τσακωμό με το έτερον ήμισυ για εκείνο το πακέτο λογαριασμούς που υπάρχουν πάνω στο τραπέζι.... ή να τσακωθείς με τον ευαυτό σου γιατί , τίποτα πιο συνηθισμένο πλέον, πιθανά το έτερον ήμισυ είναι παρελθόν και μιλάς μια φορά το μήνα μαζί του όταν έχεις να κανονίσεις τα περί διατροφής (να δώσεις ή να πάρεις....)

Φυσικά η μέρα μπορεί να έχει «κάτσει» καλά οπότε να βρει το μικρό μια μικρή έκπληξη διάθεσης συντροφιάς κοντά σου...
Ετσι στα γρήγορα ότι προλάβουμε...
Και μετά θα ξαπλώσει γεμάτο μολύβι, καπνό και ρινίσματα ενός κόσμου που τίποτα δεν του υπόσχεται πια, και μόνο του ζητάει ν΄αντέξει...

Ανατρίχιασαν οι δημοσιογράφοι στη φρίκη του συλλόγου απανταχού παιδεραστών...
Δηλαδή η παιδεραστές είναι χρήσιμοι σ΄αυτή τη κοινωνία μια και μόνο όταν τα παιδιά της φτάσουν, στη κυριολεξία, στο σημείο να βιάζονται κάποιος ανατριχιάζει.
Το δέρμα αντιδρά πλεον στην απόλυτη φρίκη.
Στη χολυγουντιανή φρίκη. Στην απόλυτη διαστροφή.
Μάλιστα σύντομα θα βγουν κι ένα σωρό συγκινητικές ταινίες με αυτό το θέμα.

Εν τω μεταξύ εμάς ευτυχώς δεν μας έχει συμβεί κάτι τέτοιο.
Το παιδί μας είναι απλά δηλητηριασμένο, με τα μυαλά καβουρντισμένα, το στομάχι του γεμάτο σκατά, τις ώρες του γεμάτες ερημιά... αλλά ευτυχώς βιασμένο δεν είναι (ακόμα).

Το σπουδαιότερο σ΄ολη αυτή τη διαδικασία είναι η αντίδραση μας.
Μια φράση μόνο.
-Πω πω τι γίνεται σ΄αυτό το κόσμο... Κρέμασμα θέλουν ρε γαμώτο... Γιάννη φέρνεις και μια μπύρα όπως θάρχεσαι?

(Κάντε μια χάρη στον ευαυτό σας. Εκτός από τα τελευταία γεγονότα ανατριχιάστε και για τα παιδιά που βρίσκονται – σε άλλες χώρες μακρινές – χωρίς μάτια, χωρίς όργανα πεταμένα, ή για εκείνα που είναι στημένα έξω από τα φτηνιάρικα μπουρδέλα κάποιας εξωτικής χώρας, ή για εκείνα που σκαλίζουν τη λάσπη να βρουν κανένα σκουλικάκι να φάνε, ή για εκείνα τα διπλανά σας που περιμένουν κάθε βράδυ τρέμοντας την επίσκεψη του πατερούλη τους και τα άγρια χαδάκια του, η για εκείνα που με το κόψιμο του ομφάλιου λώρου βρέθηκαν σ΄ενα σκουπιδοντενεκέ να μετράνε κονσέρβες πεταμένες, ή και για εκείνα τα σωστά τα δικά σας, τα καθως πρέπει που μεγαλώνουν απλά για να μάθουν πως να αντέχουν αυτή τη φρίκη μασουλώντας ήρεμα τα μολυσμένα πατατάκια τους.... Ανατριχιάστε, κι εγώ μαζί σας μια «ηττημένη» κάτοικος αυτου του πλανήτη όπως όλοι μας...)

Ζητώ ένα συγνώμη από τις υπόλοιπες εκατοντάδες κατηγορίες δυστυχισμένων παιδιών που παρέλειψα να αναφέρω.