ΤΟ ΑΝΩΤΕΡΟ ΥΠΗΡΕΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ!

Λένε ότι η βία προκαλεί βία. Δεν αντιλέγω. Ενας άλλος όμως σημαντικός παράγοντας για να ζωντανέψει ο δικός μου βίαιος ευαυτός (ως τώρα τον θεωρούσα ανύπαρκτο), είναι οι μικρές καθημερινές σκηνές που επαναλαμβάνονται μπροστά στα μάτια μου.
Μη φανταστείτε κάτι πολύ χτυπητό, κάτι που αξίζει να αναφερθεί στα κανάλια (μια και αυτά πλέον έχουν τη μεζούρα για να μετράνε τη σπουδαιότητα ή όχι των γεγονότων της ζωής μας).
Κάθε άλλο... μιλάω για εκείνες τις ασήμαντες σκηνές που επαναλαμβανόμενες μπορούν να φτάσουν έναν άνθρωπο στα όρια του... και πιο πέρα ακόμα!

Πρώτη αγαπημένη σκηνή?

Η κοπέλα πίσω από το γκισέ των εισιτηρίων στο μετρό. Εκείνη η συγκεκριμένη κοπέλα που εγώ βλέπω κάθε μέρα.
Αφράτη, ροδοκόκινη, γεμάτη μπιχλιμπιδάκια, ένα χτυπητό κατακόκινο κραγιόν κι ένα μπλε μολύβι στα μάτια , με ένα ακουστικό τηλεφώνου ΜΟΝΙΜΑ κολλημένο με χάρη μεταξύ της κάτω δεξιάς σιαγόνας και του ανυψωμένου για να το βολέψει δεξιού ώμου.
Η ουρά μπορεί να είναι μέχρι την είσοδο στις κυλιόμενες σκάλες, αλλά εκείνη ανυποχώρητη. Προσπαθεί κρατώντας αυτή την ισορροπία να ξεκολλήσει με τα χίλια ζόρια το εισιτήριο που της ζητάς από το πακετάκι και μετά από πολλές προσπάθειες το καταφέρνει χωρίς να έχει στιγμή σταματήσει να μιλάει στο τηλέφωνο....
Αν στη διάρκεια αυτής της προσπάθειας τολμήσεις να κάνεις μια παρατήρηση, του είδους «σας παρακαλώ βιαζόμαστε» μπορεί και να σε ισοπεδώσει με το αγανακτισμένο για την αγένειά σου βλέμμα της!

Σήμερα είχα φτάσει πλέον στο όριο της αντοχής μου.

Καθώς προσπαθούσε να ξεκολλήσει το εισιτήριο ισορροπόντας με το ζόρι το ακουστικό, καθώς έλεγε για χιλιοστή φορά τη λέξη μωρό μου ψιθυρίζοντας λάγνα, καθώς το εισιτήριο δεν ξεκόλλαγε το άτιμο, ..... με ονειρεύτηκα με τη δερμάτινη μάσκα στο πρόσωπο και το ηλεκτρικό πριόνι στο χέρι...
Τρόμαξα με την ηδονή που ένοιωσα στις φριχτές σκηνές που πέρναγαν από το μυαλό μου...

Οσο σκεφτόμουν τι θα μου έκαναν εμένα στη δουλειά έτσι και χάζευα όχι μια ώρα αλλά ένα λεπτό στο τηλέφωνο, τόσο τράβαγα δυνατά το σκοινάκι από το πριόνι...
Οσο σκεφτόμουν πόσο ανασφαλής, μίζερος, με μισθό ψίχουλα και ένα αφεντικό που βρίζει με το παραμικρό είναι ο εργασιακός μου χώρος, τόσο ξεκίναγα το κυνήγι μέσα στο δάσος με όρεξη....
Οσο σκεφτόμουν εκείνο το φίλο μου, λαμπρό μαθηματικό κεφάλι, που φτύνει ιδρώτα σε τόνους λάτζα σ΄εκεινο το κωλοντελιβεράδικο, τόσο γέλαγα σαδιστικά μήπως και τρομάξει το θύμα.....

Και καλά θα μου πείτε όλα αυτά για ένα ηλίθιο εισιτήριο, για μια αναίσθητη κοπελίτσα, ρε Βασιλική?

Δεν είναι ένας. Δεν είναι η συγκεκριμένη κοπέλα. Είναι που αυτή μου έφερε στο μυαλό εκείνο το τμήμα του πληθυσμού, πόσο είναι? πάνω από εκατομύριο που «ζουν ανάμεσά μας»....
Χοντρόπετσοι, αναίσθητοι, χαρτογιακάδες, μισοκοιμισμένοι με την εφημερίδα στο χέρι πίσω από κάποιο γραφείο, με τα μανό για τα νύχια κρυμμένα μέσα στα συρτάρια, με το «πέταγμα» μέχρι το διπλανό μαγαζί γιατί κάτι ξέχασα ν΄αγοράσω την ώρα της δουλειάς, με τα πακετάκια από στοίχημα, τζόκερ και λόττο απλωμένα πάνω στο γραφείο, με το ύφος εκατό καρατίων λες και το αραλίκι που έχουν εξασφαλίσει ισοδυναμεί με το νόμπελ αστροφυσικής, με τα ημερολόγια ανοιγμένα για να οργανωθεί το επόμενο τριήμερο, η επόμενη αργία.... χαραμοφάηδες, τεμπέληδες, βολεμένοι

... με μια φιλοδοξία.

Να τη βγάλουν καθαροί χωρίς πολύ κόπο. Να λουφάρουν στη ζωή, να μαζέψουν μερικά επιδόματα, να κοροιδέψουν λιγάκι τους γύρω τους και να χωθούν κάπου όπου δεν θα ξαναβγούν ποτέ πια μέχρι τη σύνταξη...

Δε θα με πείραζε αυτό. Αν αντέχουν να ζήσουν έτσι πρόβλημά τους.
Το ζήτημα είναι ότι αυτή τη θέση την έχουν εξασφαλίσει γλύφωντας εκεί που οι υπόλοιποι φτύνουμε κι έτσι δεν πιάνει τόπο το σάλιο μας....
Αυτό είναι το πρόβλημα....

Αν αυτός εδώ ο τόπος είναι ένα σπίτι που το κατέχει μια οικογένεια χρόνια τώρα, εμείς είμαστε οι αγρότες εκεί έξω που φτύνουν αίμα κάτω από τον ήλιο κι εκείνοι είναι οι μπάτλερ δυό και τριών και τεσσάρων αφεντάδων.
Δεν έχουμε δει ποτέ το αφεντικό στη μούρη εμείς οι άσχετοι.
Τη μούρη του μπάτλερ βλέπουμε κάθε που ψάχνουμε να βρούμε μια λύση...
Ενος μπάτλερ που την έχει βολέψει τόσο κάλα που έχει ξεχάσει ότι απλά κι αυτός ένας υπηρέτης είναι και έχει ανακυρήξει τον ευαυτό του αφέντη των υπόλοιπων...

-Εμπρός! Μ'ακούς? Σε σένα μιλάω. Κάνε λίγη υπομονή και σε λίγο καιρό θα γευτείς κι εσύ όλο αυτό που βοήθησες να γίνει (έστω κι αν δεν κατάλαβες ακριβώς τι ήταν λόγω περιορισμένης αντίληψης!!!!)

(Οποιαδήποτε ομοιότητα με ανθρώπους και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική! )