Η ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ.

Η κοινωνία που ζούμε δεν αποδέχεται «περιττές» ευαισθησίες. Δεν υπάρχει τίποτα πιο χειρότερο να έχεις π.χ. χάσει ένα ζώο που το μεγάλωσες, που ήταν η χαρά μέσα στο σπίτι, να το χάσεις και ν΄ακούσεις τον «όποιο» φίλο να σου πει, «καλά μη κάνεις έτσι ένα ζώο ήταν.....»
Το πένθος είναι κι αυτό κατευθυνόμενο. Πρέπει να μοιάζει άξιο λόγου, , να πληρεί τις προυποθέσεις του κοινώς οδυνηρού .

Να πενθείς για ένα ζώο για πολύ κόσμο είναι απλά καραγκιοζιλίκι. Με τα σχετικά έξυπνα που ακολουθούν. Σ΄εκείνες τις στιγμές θυμούνται διάφοροι-αδιάφοροι να πουν τόσα παιδάκια πεθαίνουν, τόσος χαμός γίνεται, τόσα, τόσα δε μας παραττάς κι εσύ.
Είναι σαν να λές σε κάποιον έχασα ένα πολύτιμο βιβλίο και να σου λέει καλά θα σου πάρω ένα ποδήλατο να κάνεις βόλτες...

Βέβαια πολλοί από αυτούς που το βλέπουν έτσι μπορεί να ανήκουν και σ΄εκείνη την «αξιαγάπητη» κατηγορία που θα ήταν ευτυχείς αν δεν υπήρχε κανένα βρωμόζωο γύρω τους...Για να μη πω ότι θα ήταν ευτυχείς κι αν μειωνόντουσαν δραστικά ακόμα κι οι άνθρωποι γύρω τους ώστε να έχουν την άπλα τους.

Τι σημαίνει όμως τελικά να κατανοήσει κανείς την έννοια συμβιώνω με ένα άλλο πλάσμα που δεν είναι άνθρωπος, κι όμως μοιράζεται την καθημερινότητα μαζί μου, ανταλλάσουμε συναισθήματα, στιγμές, εμπειρίες.Και το βασικώτερο. Αγαπιόμαστε..

Για οσους λοιπόν δεν πιστεύουν στις τηλεκατευθυνόμενες αγάπες δεν υπάρχει δημιούργημα που να μην αξίζει να αγαπηθεί. Οτι υπάρχει γύρω μας αν είχαμε την οποιαδήποτε λογική μέσα μας θα έπρεπε να είναι αγάπη. Κι ίσως αυτός να ήταν ο μοναδικός μας δρόμος για τη λύτρωση. Για τη φυγή από το ανούσιο που απειλεί τα βήματά μας.

Η αγάπη θα έπρεπε να είναι μια ομορφιά χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς προυποθέσεις. Αν μπορείς αληθινά ν’αγαπήσεις ένα ζωάκι, και κάθε τι που δε μοιάζει με σένα αλλά είναι γύρω σου και μοιράζεται αυτό το χώμα που επιμένεις να βρωμίζεις αναιδέστατα σαν να είσαι ο μοναδικός ιδιοκτήτης, στο όνομα της αυθαιρεσίας σου, θα έχεις ίσως ελπίδα να αγαπήσεις όλα αυτά που τα έχεις ονομάσει ταπεινώτερα από σένα και ν΄ανακαλύψεις ότι μόνο κατώτερα δεν είναι...

Αν την αγάπη την μοιράζεις κατ΄επιλογή σε «ανώτερα» πλάσματα τότε δεν έχεις ποτέ ελπίδα να δεις πόσο μικρός είσαι και να νοιώσεις αδέλφι με ότι σε τριγυρίζει...

Ομως είμαστε άνθρωποι. Κι αυτό σημαίνει τυφλοί, κουφοί και με μειωμένες τις υπόλοιπες αισθήσεις... γεύση, αφή, ακοή.
Βλέπουμε λίγο πιο κει...
Ακούμε αυτά που μας αρέσουν ν΄ακουμε...
Αγγίζουμε με προσοχή μη λερωθούμε..
Γευόμαστε εγωιστικά...
Κι έχουμε χάσει τις μυρωδιές αυτού του κόσμου καιρό τώρα...

Ενα ζώο είναι ο σπουδαίος μας σύνδεσμος με ότι χάσαμε.
Είναι το τελευταίο σκαλοπάτι πριν να μεταμορφωθούμε σε σιδερικά και καλώδια.
Το πένθος λοιπόν φίλοι μου ταιριάζει στη Νεφέλη κι ας είναι απλά ένα γατί..
Όπως ταιριάζει σε κάθε πλάσμα που χάνεται άδικα σε ένα πολιτισμό που έχει χτιστεί πάνω στα ερείπια της ευαισθησίας. Της κάθε ευαισθησίας...