ΚΑΙ ΕΠΙ ΓΗΣ ΕΙΡΗΝΗ....

Ανάσταση σημαίνει ότι προηγείται ένας θάνατος. Ενας θάνατος που θα νικηθεί.
Είναι μια άλλη συνέχιση της ύπαρξης διαφορετική από εκείνη που προυπήρχε του θανάτου. Το σίγουρο όμως ότι κανείς δεν μπορεί να απαιτήσει το θαύμα της ανάστασης χωρίς να αποδεχτεί την οδύνη του τελειώματος αυτής της υπάρξης που γνωρίζει τώρα. Χωρίς να συνειδητοποιήσει ότι όλα συνδέονται, έχουν ένα σκοπό, μια σπουδαία σημασία. Να αποδεχτεί θάνατο και ανάσταση σαν τη φυσική πορεία της ύπαρξής του.

Στον άπληστο, ατομιστή άνθρωπο δημιουργήθηκε και αυτή η φιλοδοξία. Να ήταν αθάνατος, έτσι όπως είναι τώρα. Με το κορμί του, με τις ηδονές του, με τη λαιμαργία του, τις πονηρές σκέψεις του, το μισανθρωπισμό του, τα λεφτά του, τα σπίτια του, τα γυαλιστερά του αυτοκίνητα, τις κακίες του. Να γίνει αθάνατος δηλαδή ο σάπιος του ευατός.

Δισεκατομύρια σπαταλιούνται σε μια συνεχή αγωνία να βρεθεί τρόπος να μη γερνάνε τα κύτταρα, να μείνουμε όμορφοι, νέοι, χωρίς αρρώστειες αιώνιοι.
Αιώνιοι στο να κάνουμε τι?
Να μπορουμε αιώνια να κοροιδεύουμε τον διπλανό μας?
Να μπορούμε να αδικούμε, να κλέβουμε, να σκοτώνουμε αιωνίως?
Να μπορούμε να αποκτάμε λεφτά και να μην μας τα πάρει κανείς μέχρι την αιωνιότητα?
Αυτά δεν είναι τα όνειρά μας?

Εχετε ακούσει κανέναν να ξοδεύει εκατομύρια σε θεραπείες γονιδιακές, σε επιδιορθώσεις της εξωτερικής του εμφάνισης, σε αυστηρά προγράμματα υγιεινής με απώτερο γνώμονα να ζήσει περισσότερα χρόνια ώστε να μπορέσει να προσφέρει περισσότερα στους συνανθρώπους του?

Το νόημα της ανάστασης ενδόμυχα για τους περισσότερους (το παραδέχονται ή όχι) είναι η επιθυμία να έχουν κι άλλο χρόνο για να κάνουν τα ίδια.
Φανταστείτε πόσο πορωμένη μπορεί να είναι μια ύπαρξη ώστε να θελήσει να ζήσει αιώνια στη μορφή αυτή.
Κι όμως η κρυφή σκέψη του ανθρώπου ακόμα κι όταν όλα γύρω γκρεμίζονται είναι «σώσε εμένα θεέ μου, σώσε εμένα...»

Γιατί? Γιατί έτσι μόνο μπορεί να λειτουργήσει κάποιος που του έχουν γεμίσει το μυαλό ή με τη φρίκη μιας ύπαρξης που ζει τυχαία, χωρίς σκοπό και με τελικό στάδιο το θάνατο, ή με την ιδέα μιας αφηρημένης μετα θάνατον ζωής που δεν έχει ούτε μια απόδειξη στο χέρι για να κρατηθεί εκτός από μακρινές κουβέντες προφητών που δε γνώρισε...

Ο θάνατος είναι η φυσική κατάληξη μιας περιορισμένης, ταπεινής και ελαττωματικής ύπαρξης.
Και υπάρχει μια δημοκρατικότητα σ΄αυτόν ακόμα κι αν δεν μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτή.
Εχουμε το δικαίωμα εφόσον το επιθυμούμε να πεθάνουμε και με άλλους τρόπους εκτός από τον «κλασσικό»..

Εχουμε το δικαίωμα να επιλέξουμε να θανατώσουμε μόνοι μας όχι τη σάρκα, αλλά όλα αυτά τα άχρηστα που της έχουμε φορτώσει. Να θανατώσουμε τη μιζέρια μας, τον εγωισμό μας και ότι βρώμικο μας χωρίζει από τη εσωτερική γαλήνη και το φως. Να γίνει η επιθυμία μας να ζήσουμε αιώνια αλλά όχι με τα παπούτσια που μας στενεύουν αλλά ξυπόλητοι. Με το πέλμα να νοιώθει τη ζέστη, το κρύο, τη μέρα, τη νύχτα που πάλλονται αιώνια μεταξύ τους....

Στην ανάσταση μας δεν μπορούμε να βαδίσουμε παρά απογυμνωμένοι..

Το νόημα της ανάστάσης δεν είναι αν θα νηστέψεις μια βδομάδα πριν.
Το νόημα της είναι και θα παραμείνει πάντα ότι πριν την ανάσταση κάτι θανατώνεται. Κάτι διαλύεται, σβήνει, παύει να έχει λόγο ύπαρξης. Ομως αφού διαλυθεί κάτι ομορφότερο, σπουδαιώτερο θα ξεπηδήσει μέσα από τις στάχτες του παλιού ευαυτού κι αυτό έχει το δικαίωμα να είναι αθάνατο.
Η ανάσταση, δεν μπορεί να γίνει ανώδυνα, χωρίς κανένα κόπο, έτσι σαν να στο χαρίζει κάποιος.
Επιβάλλεται ο Γολγοθάς, επιβάλλονται τα πάθη.
Γιατί αυτά που πρέπει να ξεκολλήσουν από πάνω μας είναι τόσο καλά στερεωμένα γύρω από τη ψυχή μας, όσο κι η σάρκα μας.....

Χρόνια διαμάχες περί της Ανάστασης του Χριστού. Εγινε? δεν έγινε?
Ανθρωποι προσκολλημένοι στα τυπικά να βρουν αποδείξεις για να πιστέψουν.Αποδείξεις. Εξέτασαν σεντόνια, καρφιά, απομεινάρια από ξύλο, για να μπορέσουν να βρουν αποδείξεις.....
Πολλοί θα σκέφτονται ηλιθιωδώς, είμαι σίγουρη γι΄αυτό, ότι αν εκείνη την εποχή υπήρχε η τηλεόραση θα μπορούσαν να δουν την ανάσταση και να πιστέψουν.

Δεν συνιθίζω να πηγαίνω στην εκκλησία. Ούτε ανάβω κεριά και λαμπάδες.
Δεν είμαι καλή χριστιανή όπως θεωρούν τους καλούς χριστιανούς «εκείνοι» που φωνάζουν κουνώντας απειλητικά το χέρι λες και τους διόρισε κάποιος εκπρόσωπους του θείου πάνω στη γη...
Οι αυτόκλητοι σωτήρες, οι επιφανειακοί παντογνώστες, οι δειλοί..

Ούτε κάνω μετάνοιες και προσευχές για να ζητάω συνέχεια συγνώμη ή για να παρακαλάω το θεό να μεσολαβήσει για να μου κάνει τις χάρες μου. Ποτέ δε σκέφτηκα να προσβάλω με τέτοιο φτηνιάρικο τρόπο τα θεία και ιερά...
Επιτρέψτε μου όμως να σκέφτομαι πάντα με λύπη, ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν πιστεύουν στην ΑΝΑΣΤΑΣΗ.

Είναι οι ίδιοι που βρίσκουν διάφορες δικαιολογίες για να αντιμετωπίσουν το θάνατο. Οι ίδιοι που κατά βάθος θα αντάλλασαν ολόκληρη την ανθρωπότητα με τη δική τους επιβίωση.
Οι ίδιοι που βρήκαν ένα παραμύθι ότι είμαστε χώμα και τίποτα άλλο γιατί ποτέ δεν μπόρεσαν να έθρουν σε επαφή με αυτό που ο πρωτόγωνος απλοικός ανθρωπάκος ονόμαζε ψυχή...
Οι ίδιοι που δικαιολογούν τις πράξεις τους γεμίζοντας το κόσμο με δόγματα, κανόνες, υποδείξεις, νόμους, κάγκελα.... εκείνοι που δεν μπορουν βήμα ξυπόλυτοι να κάνουν λες κι η γη που πατάνε είναι αρώστεια κι όχι ομορφιά...

Θάρθει μια μέρα που η πίστη στον άνθρωπο και την ανάστασή του δεν θα χρειάζεται πλέον αποδείξεις. Μέχρι τότε, εύχομαι έστω κι ένας ακόμα άνθρωπος να νοιώσει αληθινά τι έχει συμβεί, απλά και μόνο αφουγκραζόμενος τη μοναδική θέση που βρίσκεται η απάντηση. Μέσα του.