ΞΕΦΤΙΛΑ.

Μια μικρή διακοπή από τα συμπαντικά ταξίδια γιατί πρέπει να πω κάτι οπωσδήποτε.
Βλέπω στη τηλεόραση το βιντεάκι που γυρίσανε κάτι παιδιά με το ξυλοδαρμό μιας κοπέλας για να το ανεβάσουν στο youtube. Ενα βιντεάκι από τα χιλιάδες ανώμαλα που κυκλοφορουν για να τα χαζεύει ο κάθε μαλάκας.
Τελικά η τηλεόραση δεν είναι κάτι τόσο κακό..

Δέχεται καθημερινά τους αφορισμους μας. Εχουμε δικιο όμως? Για σκεφτείτε το καλύτερα. Αν δεν βλέπαμε τηλεόραση πως θα μπορούσαμε να βλέπουμε τόσο ξεκάθαρα, ότι ο πλανήτης τελικά έχει καταληφθεί από καιρό πια από ουφο?

Θα νομίζαμε ακόμα ότι τα ούφο είναι πράσινα ανθρωπάκια με κεραιούλες και φολιδωτή σάρκα...
Θα νομίζαμε ακόμα ότι εκείνος που μας προσπέρασε στο δρόμο είναι άνθρωπ0ς...
Θα νομίζαμε ότι ο τάδε διάσημος είναι σπουδαίο άτομο και δεν θαχαμε πάρει χαμπάρι ότι είναι απλά ένας κάφρος τελευταίας κατηγορίας ...
Θα ακούγαμε αυτός είναι πολιτικός και θα μας έπιανε ένα θαυμασμός, δεν θα φανταζόμαστε ότι μπορεί να είναι για φάπες.κι ακόμα περισσότερο...

Και όταν μερικοί που "θα ξεραν" θα μας τα λέγανε πάλι θαχαμε και τις αμφιβολίες μας..
Ενω τώρα κάθε μέρα, κάθε στιγμή επιβεβαιώνουμε τη μία και τρανή αλήθεια.
Δεν έχει κανείς να διαλέξει τίποτα.
Και τώρα ν΄αρχίσουμε να ξεσκαρτάρουμε τα σκουπίδια θέλουμε καμμιά πενηνταριά χρόνια τουλάχιστον να φύγουν τα χοντρά χοντρά...

Ενας από τους λόγους που σταμάτησα να γράφω για τα καθημερινά για τα "καυτά" προβλήματα είναι ότι και καυτά νάναι ποιον να κάψουν αφού έχει γεμίσει ο κόσμος κρυόκωλους, ξενέρωτους και βλαμένους. Τίγκα στην ξεφτίλα.
Και κοιτάνε οι υπόλοιποι σα χάνοι. Σα χαμένοι.

Ναι η τηλεόραση είναι σπουδαία. Μέσα στο γυαλί βλέπουμε ότι σάπιο, ότι βρώμικο, ότι σκατένιο έχει πλακώσει τη ζωή μας.
Κι έξω από τη τηλεόραση εκεί στο καναπέ βλέπουμε μια μάζα από μαζόχες να κοιτάνε το χάλι και να σχολιάζουν (η φιλοσοφία της πλάκας)

Τελικά είχε δίκιο όποιος είπε ότι αν ωριμάζοντας δεν μισήσεις τους ανθρώπους σημαίνει ότι ποτέ δεν τους αγάπησες...

Οι λίγοι και καλοί φίλοι που είδαν ότι ξεκίνησα το μπλογκάκι για τους ονειροπαρμένους κι εγκατέλειψα τη συνιθισμένη μου γκρίνια εδώ μέσα, απόρησαν γιατί ξέρουν ότι δεν μου αρέσει να καταθέτω τα όπλα...
Κι έτσι είναι. Δεν έχω καμμιά διάθεση να καταθέσω τα όπλα.
Ομως τελικά, όσοι δεν τα καταθέτουμε εντάξει τα λέμε, φωνάζουμε, επαναστατουμε, προσπαθουμε να τα πούμε. Μια δυο πέντε δέκα ταπαμε όλα...

Και ποιός νοιάστηκε?
Πόσο ποσοστό τελικά γουστάρει ν΄αλλάξει?
Πόσο ποσοστό συνανθρώπων μας θέλει να κάνει ένα αληθινό βήμα πέρα από τη φθορά?

Δυστυχώς φίλοι μου ο αγώνας είναι εντελώς προσωπικός.
Οι μάχες δίνονται πια στην απομόνωση. Στην απομάκρυνση απ΄ολη αυτή τη βαβούρα. Στα κελιά των σπιτιών μας όπου λίγο λίγο κάθε αξιόλογος άνθρωπος κλείνεται εθελοντικά έστω κι αν είναι οδυνηρό βασανιστικό και βιώνει την οδύνη για όλη αυτή τη ξεφτίλα πάνω του. Κλεινόμαστε μέσα και ντρεπόμαστε για τους υπόλοιπους τους που χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες. ΤΟΥΣ ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΣ, ΤΟΥΣ ΑΤΟΜΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΕΙΛΟΥΣ.

Ο άνθωπος που έχει ακόμα αξιοπρέπεια μέσα του, εκείνος που θέλει κάτι καλύτερο σ΄αυτό το κόσμο και θυσιάζει τα πάντα για να το καταφέρει, εκείνος που κρατάει στεφάνι του την ευαισθησία και τη καλωσύνη δε χρειάζεται κανέναν να τον σπρώξει. Είναι έτσι. Είναι στο πετσί του η ανθρωπιά. Και ότι και να γίνει θα πεθάνει με το κεφάλι ψηλά.

Απαξιώνω τις μαζικές κινητοποιήσεις ε? Μπαίνω στο τριπάκι του μονόχνωτου και μισάνθρωπου θα πειτε? Δεν απαξιώνω απλά μου τη δίνει εντελώς στα νεύρα εκείνο "το όλοι μαζί θα προχωρήσουμε..." Ποιοί όλοι μωρέ? Χρόνια τώρα οι ίδιοι και οι ίδιοι είναι έξω από τα τείχη. Ενα ελάχιστο ποσοστό προσπαθεί να κρατήσει ένα νόημα μια ομορφιά σ΄αυτό που λέγεται ζωή και που οι υπόλοιποι βιάζουν κατ΄εξακολούθηση...

Ποιοί όλοι μαζί? ΠΟΣΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΟ ΜΑΖΙ ΤΟ ΛΕΝΕ ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΝΟΗΜΑ?

Η εποχή απαιτεί αυστηρότητα. Ο καιρός της συγχώρεσης και της κατανόησης έχει τελειώσει προ πολλού. Δεν γίνεται να λέμε πια τη λέξη "ο κακομοίρης". Εκτός από τα παιδιά, τα υπόλοιπα πλάσματα της φύσης και τη φύση την ίδια που κρατάνε στη πλάτη τους αυτό που ονομάζουμε αγνότητα, ελπίδα, ανάσα, όλοι οι άλλοι επιλέγουν τη κακομοιριά από μόνοι τους.

Πέρασαν χιλιάδες "άνθρωποι" που θυσιάσαν τα πάντα για να γίνει ένας κόσμος καλύτερος. Και βρήκαν γύρω τους μόνιμα, ένα τείχος αισχρής αδιαφορίας, απροθυμίας, τεμπελιάς.
Μπορείς να συγχωρείς ένα μωρό που κάνει τα πρώτα βήματα, πόσο όμως να δείξεις κατανόηση για ένα μαντράχαλο που συνεχίζει πεισματικά να μπουσουλάει αντί να σταθεί όρθιος?

Τηλεόραση λοιπόν οπωσδήποτε. Για να μη ξεχνάμε ούτε στιγμή ότι "η κορωνίδα της δημιουργίας" γουστάρει να ζει στα σκατά και ότι η γη όπως επίσης έχει ειπωθεί ίσως δεν είναι τιποτα άλλο από το πάτο τ΄ουρανού.

Τα λέμε.