ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟΙ ΠΟΛΛΟΙ....

Ανθρωποι δίπλα μας ξεχασμένοι. Καρφωμένοι στο δικό τους μαρτύριο. Με καρφιά που δε θα γίνουν ποτέ σύμβολα. Κανείς δεν θα μάθει πόσο πόνεσαν, κανείς δεν θα μάθε ποτέ τ΄όνομά τους. Αν είχαν κάτι όμορφο να πουν. Αν ονειρεύτηκαν. Ποιές ήταν οι ελπίδες τους. Πως θάφτηκαν..
Ανθρωποι ανώνυμοι χαμένοι μέσα σε διάφορους γολγοθάδες. Ξεχασμένοι από τον ουρανό κι απ΄τη κόλαση. Μετέωροι σε ένα χθες, ένα σήμερα κι ένα αύριο που ξημέρωσε πάντα ίδιο.
Τους προσπεράσαμε στο δρόμο, τους αγγίξαμε τυχαία μέσα στα στριμωγμένα λεωφορεία, ανταλλάξαμε κάποιο βιαστικό βλέμμα μαζί τους, οι πιο τυχεροί απ΄αυτούς γίνανε μια βιαστική είδηση σε κάποιο δελτίο.
Ανθρωποι που δεν βρέθηκε κανείς να πλύνει τις πληγές τους να τους τυλίξει με καθαρά σεντόνια να τους πει ένα μοιρολόι.
Δεν αμάρτησαν κακώς λέει το παραμύθι. Δεν φύγαν οικειοθελώς. Κάποιο χέρι τους πέταξε έξω απ΄το παράδεισο αναίτια. Η για κάποια αιτία που κανείς δεν μπήκε στο κόπο να τους πει...
Ανθρωποι γύρω μας, που προσπαθούν να σκάψουν με τα χέρια το τοίχο της προσοχής μας. Μήπως και αντιληφθούμε ότι κι αυτοί κάπου τριγυρίζουν σ΄αυτό το κόσμο.
Να ζεις και να πεθαίνεις ξεχασμένος απ΄ολους ελπίζοντας μόνο πως όντως κάποιος θεός υπάρχει στην άλλη όχθη που θα σε θυμηθεί όταν θασαι πια αέρας.
Εν τω μεταξύ ξημερώνει άλλη μια μέρα αφηρημένης ελπίδας.
Με τα μάτια να κοιτάνε μερικά ψιλά, για μια μπουκιά ψωμί ακόμα, σ΄ενα πλανήτη που μοιάζει απλά ένα δελτίο στατιστικής.
Τόσο τοις εκατό....
Πέθαναν κάτω από τα όρια του οποιοδήποτε παραδείσου.
Τόσο τοις εκατό....
Δεν μπήκαν καν στο κόπο να διαβάσουν τη στατιστική. Είχαν άλλα να κάνουν...
Η δεν είχαν, απλά έτσι είναι. Τι θέλεις να κάνουμε? Η ζωή προχωράει. Σταμάτα τη γκρίνια. Είναι τόσοι πολλοί οι ανώνυμοι εσταυρωμένοι. Κι είναι τόση λίγη η διάθεση να τους γνωρίσουμε.
Θα φροντίσει ο Θεός γι΄αυτούς....