ELECTRIC DREAMS....

Πριν μερικά χρόνια το να έχεις έναν υπολογιστή και να μπαίνεις στο δίκτυο ήταν «των λίγων». Ηδη μοιάζει πολύ μακρινή αυτή η εποχή.
Μπαίνεις, μιλάς, γράφεις, ψωνίζεις, ικανοποιείς το κάθε σου ψώνιο, βίτσιο, τρέλλα, κόλλημα.... Με τα εξαρτηματάκια συνδεδεμένα κατ΄ευθείαν στον ξεροψημένο εγκέφαλο, είσαι εδώ μέσα.

«Το ελέγχω», θα μου πεις.
Είναι η συνιθισμένη κουβέντα, στο τσιγάρο, στο ποτό στη πρέζα...
Το ελέγχω...

Ηταν το φυσικό επακόλουθο. Σε μια ανεξέλεγκτη πραγματικότητα αντιπαθητική, σκληρή, ψυχρή για τους περισσότερους, έπρεπε να γίνει μια παράλληλη. Είναι δύσκολο να διεκδικήσεις την άσχημη αλήθεια. Να παλαίψεις για να φτιάξεις μια καλύτερη.
Πολύ πιο εύκολο, πάντα, είναι να φτιάξεις ένα όμορφο ψέμμα.

Κι ένα όμορφο ψέμμα, σκεφτείτε, φτιάχνεται πάντα από μικρά κομμάτια αλήθειας βαλμένα όμως σε διαφορετική θέση από εκείνη που θάπρεπε...
Κάτι τέτοιο είναι εδώ μέσα.

Δεν είναι ψέμα αυτό που ζούμε, είναι οι αλήθειες μας. Βαλμένες όμως σε λάθος θέση.

Το αγοράκι που χαιδεύει μια οθόνη αλήθεια λέει, χαιδέματα γουστάρει το λάθος είναι ότι χαιδεύει ένα τζάμι....
Κι εκείνος ο άλλος που γράφει κείμενα που σπάνε κόκκαλα, που βγάζει εκείνο το κρυμμένο ανυποψιάστο Τσε από μέσα του... θέλει να τα ανατρέψει όλα, το λάθος είναι ότι βαράει γροθιές σ΄ενα τζάμι...
Κι η μικρή, μ΄εκείνο το απίστευτο ποίημα αγάπης, θέλει να ερωτευτεί, θέλει να το πει σε κάποιον που θαναι σπουδαίος, μοναδικός για εκείνη, το λάθος είναι ότι τελικά το λέει σ΄ενα τυχαίο ψευδώνυμο....
Κι ο τύπος πιο εκεί, ψάχνει μανιωδώς να μάθει για τα πάντα , έχει βάλει την αναζήτηση μπρος κι έχει κατεβάσει όλες τις γουικι του κόσμου στον εκτυπωτή του, το λάθος είναι ότι το τζάμι δεν έχει τη μυρουδιά του χαρτιού, την υγρασία του καθώς το ξεφυλλίζεις.... και μέσα από εκείνη την υγρασία τρέφεται η έμπνευση....

Είναι αλήθεια όλα όσα ζούμε εδώ μέσα, και μετά από χρόνια μόνο σε κάτι τέτοιο θα ζούμε. Θα μας θρέφει, θα μας νανουρίζει, θα μας ερωτεύεται και θα το ερωτευόμαστε, θα του λέμε τα μυστικά μας, τα όνειρά μας, θα του ζητάμε να μας τα κάνει πραγματικότητα. Θα του δίνουμε αντάλλαγμα τις ώρες μας, τις μέρες μας...

Σε λίγα χρόνια το όνειρο της ζωής μας θαναι να τελειώσουμε στα γρήγορα της δουλειές της ημέρας, για να τρυπώσουμε κάπου που να μπορούμε να κατασκευάσουμε ένα όνειρο...

Κρύψου μικρέ από τον αέρα που ξεραίνεται λίγο λίγο...
Σε λίγο καιρό δεν θα χρειάζεται να προσπαθείς ν΄αναπνεύσεις.
Κάποιος άλλος θα το κάνει αυτό για σένα.
Εσύ κρύψου, να μη σε βρούν....

Δεν μπορώ να σε κρίνω άσχημα. Σ’ ενα κόσμο που τα όνειρα είναι επιζήμιες αντιπαραγωγικές συνήθειες, τα δικά σου όνειρα έστω κι αν είναι ηλεκτρικά, τα καταλαβαίνω.
Φτάνει να μη χαθείς στα τούνελ των καλωδίων και δεν μπορέσω πια να σε ξαναβρώ.
Μπες αλλά άφησε ένα περιθώριο και στην άλλη ζωή να σε ξεκλέβει κάπου κάπου...