ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ...

Η προχθεσινή μέρα κινητοποιήσεων, απεργιών, συγκέντρωσης κλπ εκτός των προφανών απέδειξε και κάτι άλλο.
Καθώς απεργούσαν τα ΜΜΕ, φάνηκε πόσο πολύ είμαστε πια εξαρτώμενοι απο την επικοινωνία τους, τις εικόνες τους, τα «νέα» τους.
Φανταστείτε σ΄ενα κόσμο που οι άνθρωποι φέρνουν επάνω τους μια ντουζίνα από καλώδια επικοινωνίας... ο «διπλανός» πολίτης δεν ήξερε καν αν στο κέντρο άνοιξε μια τρύπα και πέσαν όλοι μέσα...

Οπως δεν ξέρει τη γειτονιά του, τον απάνω όροφο, το διπλανό σπίτι, όπως δεν ξέρει τι γεννήθηκε τι πέθανε δίπλα του.
Εκτός κι αν το γεγονός το είχε καλύψει η τηλεόραση....

Οσοι δεν ήταν εκεί έκαναν το ίδιο ακριβώς με τις υπόλοιπες μέρες.
Ξύπνησαν, ήπιαν τον συγκεκριμένο καφέ, έκαναν τη συγκεκριμένη διαδρομή με λίγο μεγαλύτερη δυσκολία γιατί είχε μια ανακατωσούρα στις συγκοινωνίες, φτάσαν στη συγκεκριμένη δουλειά, έσκυψαν πάνω από ένα υπολογιστή, ένα μηχάνημα, ένα ταμείο, ένα ράφι.... για οκτώ – δέκα ώρες, σχόλασαν και πάλι από την ίδια διαδρομή έφθασαν σ΄ενα σπίτι που εκτός ενός απροόπτου ήταν ήδη προκαθορισμένο τι θα συμβεί μέχρι τον ύπνο. Ευτυχώς στον ύπνο μέσα ακόμα υπάρχει κάποια έκπληξη...

Κάτω στο κέντρο κάποιοι διαδήλωναν..
Κάποιοι άλλοι σχεδιάζουν το μέλλον μας επί χάρτου...
Οι περισσότεροι απ΄ολα αυτά είναι απόντες.

Η ζωή τους δικάζεται ερήμην, και οι ένορκοι δεν έχουν αντικρύσει καν τον κατηγορούμενο ποτέ...
Εκτός κι αν τοπε η τηλεόραση...

Τότε είναι αλλοιώς. Το μάτι ζωντανεύει. Κρατώντας ένα κουτί μπύρα κι ένα κομμάτι πίτσα στο χέρι, ο απομονωμένος Ροβινσώνας πάλλεται.... εκνευρίζεται.... φωνάζει οργισμένα συνθήματα στο Παρασκευά...
Κοίτα Παρασκευά, επιτέθηκαν τα ΜΑΤ,
Κοίτα Παρασκευά τώρα θα το σχολιάσουν και θα συγκεντρώσουμε απόψεις...

Ναυαγοί με τη σκέψη αργή, τεμπέλικη, περιορισμένες φιλοδοξίες διαφυγής, μειωμένη έως ανύπαρκτη έμπνευση, πετσοκομένη φαντασία, ψωριάρικες ελπίδες, εναποθέτουν τη κατασκευή της σχεδίας τους σε κάποιον άλλο, κάποιον σε κάποια άλλη μεριά της πόλης...
Τη κατασκευή της θα τη παρακολουθήσουμε στο επόμενο επεισόδιο της ζούγκλας στη τηλεόραση....

Στην άκρη της κιβωτού ελπίζω να δω ένα περιστέρι να καταφθάνει από μακριά... για να μην σας πω ότι και μ΄ενα κοράκι συμβιβάζομαι, αρκεί να μην είναι «αυτοί» κι ας είναι κι ένας άθλιος πτωματοφάγος. Αρκεί να μην είναι «αυτοί»....