ΤΡΕΞΕ... ΦΥΓΕ....

Τσιγγούνηδες άνθρωποι...
Λες κι η ζωή είναι ιος, που πολλαπλασιάζεται επικίνδυνα και πρέπει να τη βάλουμε σε καραντίνα..

Αμύνα, σιωπή, βιασύνη , δικαιολογίες, απουσία, ...
Η αυταπάτη ότι η ζωή δίνει μια δεύτερη ευκαιρία για να πιαστεί πάλι η στιγμή απ΄την αρχή χωρίς ρίσκο... Λες κι οι στιγμές είναι στημένες, κατά παραγγελία.

Οτι περνάει χάνεται. Το άγγιξες. Εγινε ένα με σένα. Για τη χαρά ή τη λύπη.
Το φοβήθηκες, οχυρώθηκες πίσω απ΄τους φόβους? Το σκάσες πάλι ?
δεν θα υπάρξει ποτέ ξανά στο δρόμο σου.... Μόλις τώρα ήταν, κιολας έφυγε...
Ολη η ζωή είναι οι στιγμές που μόλις χάθηκαν.

Κι αίσθηση που μένει πάνω σου για ότι άγγιξες , αν είχες το θάρρος να το κάνεις, είναι το σχήμα σου. Το περίγραμμα που μπορείς ν΄αγγίξεις και να νοιώσεις ότι..έζησες.

Ανθρωποι χωρίς σχήμα....
Θολοί, περιορισμένοι σε τέσσερα-πέντε κλισέ...
Μόνιμοι φύλακες στα μουντρούμια της ψυχής.

Περιορισμένοι...
Στην ασφάλεια που δίνουν τα μικρά και μεγάλα ζωτικά ψέματα.
Στη θεσούλα τους σ΄αυτό το κόσμο.
Στις αγορές επιλεγμένων προϊόντων ψυχής... , επώνυμων...
Στις κατασκευασμένες εντός των τειχών αλήθειες
να μη ξεφεύγει τίποτα απ΄τον έλεγχο.
Γερασμένη τάξη...

Αγαπημένο χάος που δε μπορείς να γεράσεις ποτέ...

Ανθρωποι που κι ο ίσκιος τους προκαλεί ενόχληση γιατί ξύνει τους φόβους τους.

Προσοχή να είναι όλα άοσμα, άγευστα μη τυχόν και έρθουν τα θεριά τα πεινασμένα. Λες κι η σάρκα δεν είναι εξ΄ορισμού για φάγωμα, για λυώσιμο.
Τι θλιβερό... το μόνο λύωσιμο επάνω σου ναναι το τελευταίο.
Τι θλιβερός... ένας τόπος που δεν τον ταράζει κανένας αέρας.

Οι καρδιές είναι από αίμα. Χτυπάνε, πληγώνονται, γιατρεύονται.
Σταματούν μονάχα όταν φτάνει στο τέλος το ταξίδι.
Οι χάρτινες καρδιές δεν ταξιδεύουν καν.

Εμποράνθρωποι στο πάγκο του μαγαζιού μείναν απούλητα, όλα εκείνα που υπενθυμίζουν πως υπάρχει λόγος σοβαρός..
Τι σημαίνει μια φλέβα που χτυπάει. Ενα άγγιγμα, κι ας πονέσει.
Ενας χτύπος...

Πάντα φοβόμουν τρία είδη ανθρώπων.
Εκείνους που δεν χαμογελούν.
Εκείνους που δεν είπαν ποτέ «σε χρειάζομαι»
Κι εκείνους που φεύγουν αμέσως μόλις τους το πεις....

Ισως γιατί δεν αντέχω να ζω στις θερμοκρασίες της πατρίδας τους.
Αλλα μέρη εδώ...