ΟΔΥΣΣΕΑ ΓΥΡΝΑ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ...

Το μισό (και παραπάνω) προσωπικό στην εταιρεία είναι αλλοδαποί. Οχι αλλοδαποί μετανάστες. Ευρωπαϊκά στελέχη. Μεγάλη διαφορά. Γιατί ο έλληνας σε μια δουλειά που υπάρχουν "εξωκοινοτικοί" συνιθίζει να λέει "έχουμε καμμιά δεκαριά από δαύτους...."
Στις μεγάλες εταιρείες όμως οι "κοινοτικοί" λένε έχουμε και καμμιά δεκαριά έλληνες..

Προχτές ο κ.Χ με κοιταξε και μου είπε,
"Ξέρετε τι σας δίνει συγχωροχάρτι? Η θάλασσα και μερικά αρχαία. Κατά τ΄αλλα νοιώθουμε ότι ζούμε σ΄ενα μπουρδέλο και μάλιστα κακής ποιότητας..."
Είναι μια συζήτηση καθημερινή που κυμαίνεται πάντα στο ίδιο ύφος και καλούμαι να απαντήσω εγώ, ο μόνιμος κάτοικος "του μπουρδέλου".
Οπου πριν προλάβω καν να σχηματίσω μια απάντηση με προειδοποιουν... "και μην αρχίσεις να μιλάς για αρχαία Ελλάδα και τίποτα τέτοια..."

Φυσικά κάθε στιγμή είμαι έτοιμη να υπερασπιστώ. Ομως εκείνοι ως ένορκοι ενός δικαστηρίου όπου δικάζεται το έγκλημα του να είσαι έλληνας ζητάνε πειστήρια...
Η απάντηση "μπουρδέλο είσαι και φαίνεσαι", δεν αρκεί.

Ολες οι απαντήσεις που έρχονται στο μυαλό μου δυστυχώς μοιάζουν με τζάμπα αγριάδα...

Χωρίς επιχειρήματα, χωρίς πειστήρια για του λόγου το αναληθές, η μόνη απάντηση που μου έρχεται στο μυαλό είναι εκείνη η εφηβική πεισματάρικη "καλά κάνουμε".
Είμαι υποχρεωμένη να πώ καλά κάνουμε σκεπτόμενη ότι δεν κάνουμε καλά.

Στο μυαλό τους είμαι ένας τριτοκοσμικός κάτοικος που πατάει σ΄ενα χώμα που ένας άλλος λαός με παρόμοιο όνομα κατοίκησε κάποτε εδώ.
Δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι δεν είναι έτσι. Οχι γιατί το λένε εκείνοι που έτσι κι αλλοιώς περιφρονούν την Ελλάδα. Δεν έχει αφήσει ο νεοέλληνας αποδείξεις.

Απέναντι στο σάπιο πολιτισμό τους που όμως είναι καλά "οργανωμένος" εγώ έχω μόνο να αντιτάξω το σάπιο πολιτισμό της χώρας μου, που επι πλέον είναι κακό αντίγραφο του δικού τους και όσο γίνεται πιο τσαπατσούλικο...
Είναι σαν είμαστε και οι δυό κάτοικοι μπουρδέλων μόνο εγώ γεννήθηκα στο φτηνιάρικο κι εκείνοι σε κάποιο άλλο, πολυτελείας.

Κι έχω σαν συγχωροχάρτι μια θάλασσα.... μόνο που κι εκεί, οι περισσότεροι από τους αλλοδαπούς συναδέλφους έχουν αγοράσει ένα ωραίο σπίτι κοντά της, για τα καλοκαίρια τους, ενώ εγώ τα τελευταία χρόνια με δυσκολία πάω έστω και για διακοπές κοντά της γιατί δε με βγάζει η τσέπη...

Είμαστε στριμωγμένοι άσχημα ανάμεσα στη Σκύλλα και στη Χάρυβδη. Το κακό είναι ότι δε μπορώ να βρω που έχει κρυφτεί ο Οδυσσέας και φοβάμαι...

Κάθε πρωί στριμωγμένη ανάμεσα σε ξένους, σ΄ενα λεωφορείο που μόνιμα φτάνει καθυστερημένο, περικυκλωμένη από ψυχρά πολλές φορές εχθρικά βλέμματα ταλαίπωρων ανθρώπων, φτάνω σ΄ενα γραφείο που με περιμένει ένα ειρωνικό χαμόγελο.

Κάπου ανάμεσα στα δύο προσπαθώ να βρω τα πειστήρια του εγκλήματος σε μια δίκη, που κι οι δικηγόροι μου, πουλημένο τοχουν το παιχνίδι από την αρχή.