ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ.

Γράφτηκαν τόσα αυτές τις μέρες. Γράφονται τόσα χρόνια πολλά. Το θέμα είναι πολύ σοβαρότερο ακόμα κι από τις πιο σοβαρές σκέψεις, συζητήσεις, καταγγελίες, διαμαρτυρίες ή ότιδηποτε άλλο έχει γίνει σχετικά.

Ομως σε ποια κοινωνία ακριβώς συζητάμε γι΄αυτό το θέμα? Ποιοί το συζητούν?
Οι γυναίκες? Οι άντρες? Οι γυναίκες που έχουν κάνει έκτρωση εκείνες που την έχουν γλυτώσει?
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τον πρώτο που έχει θέσει να μιλήσει σ΄ενα τέτοιο θέμα. Τη γυναίκα που έχει υποστεί μια έκτρωση.

Σε όποια ηλικία αν βρίσκεται, σε όποιο στάτους κοινωνικό, οικονομικό, θρησκευτικό ή οτιδήποτε άλλο είναι η πρώτη που μπορεί να μιλήσει γιατί φυσικά γνωρίζει τι σημαίνει. Οχι επιστημονικά, φιλοσοφικά, ιδεολογικά. Γνωρίζει πρακτικά.

Μπορουμε να αναρτήσουμε χιλιάδες φριχτές φωτογραφίες. Να γεμίσουμε αφορισμούς τις συζητήσεις μας, να δαιμονίσουμε ή να αρχίσουμε να βρίζουμε ως αναμάρτητοι και δίκαιοι άνθρωποι που η αγανάκτηση για τις ανεύθυνες και ηλίθιες γυναίκες τους πνίγει.

Μαλακίες.

Η ζωή που ζούμε είναι ένας πόλεμος συνεχής. Ενας πόλεμος με εκατοντάδες στρατόπεδα, συνειδητοποιημένους ή ασυνείδητους στρατιώτες, πατριώτες ή προδότες, στρατιώτες που πολεμάνε για το τίποτα ή για τα φράγκα, για ένα τρελλαμένο θεό, ή για μια τρελαμένη εξουσία.

Παιδιά σκοτώνουν και σκοτώνονται στις μάχες που τους στέλνουν κάποιοι για να παίξουν τα βρώμικα παιχνίδια τους κι αυτοί οι στρατιώτες πριν, ήταν απλά παιδάκια που χάζευαν μπροστά σ΄ενα video game μασουλώντας πατατάκια.

Παιδιά αρπάζονται στις γωνιές γυρίζοντας από το σχολείο και με τη τσάντα ακόμα κρεμασμένη στον ώμο, χάνουν για πάντα τη παιδική αθωότητα. Παίρνουν το εισιτήριο για τη κόλαση από κάποιους που κανείς δε μαθαίνει ποτέ το ονομά τους.

Παιδιά γίνονται πειραματόζωα της φρίκης σε όλο το κόσμο, γίνονται αποποδέκτες όλης της διαστροφής, της μιζέριας του ανθρώπινου μυαλού....

Γεννημένα σ΄ενα πόλεμο που λέγεται «ζωή-τρομάρα της» , χωρίς ιδανικά, χωρίς πατρίδα που επάνω τους θα δοκιμάσουμε δεκάδες φορές τα νυστέρια μας, κι οποιο από αυτά επιβιώσει θα γίνει ίδιο. Θα ακονίσει τα δικά του και θα συνεχίσει το ξεκοκάλισμα.

Παιδιά αγέννητα. Ψυχές στριμωγμένες αιώνες όπως θάλεγαν οι πιστεύοντες, που κάποιος τους έκοψε το δρόμο. Η παιδιά ζώντες οργανισμοί όπως λέει η αγία επιστήμη.

Παιδιά αγέννητα που μπορεί να είναι θύματα δυό εφήβων που δεν χρησιμοποίησαν προφυλακτικό κι είχαν κατεβάσει καμμιά δεκαριά σφηνάκια, και ύστερα είδαν ότι από ένα χύσι βγαίνει άνθρωπος. Τόσο απλά. Μόνο που ακόμα η κοπελίτσα δεν είχε τελειώσει καν το σχολείο κι ο πατέρας της δεν ήταν διατεθειμένος να δεχτεί τα «γαμησιάτικα».

Παιδιά αγέννητα απο γυναίκες σε άλλες περιπτώσεις μόνες, φτωχές, δειλές, ανίκανες αν θέλετε, και σε άλλες ανίδεες, ασυνείδητες, άλλες πάλι άρρωστες, άλλες αναίσθητες. Οτι θέλετε διαλέχτε. Πάντα σε συνδυασμό μ΄ενα λεβέντη που είχε ασυγκράτητες καύλες και θεωρούσε πολύ πούστικο να φοράει το σκουφάκι του.

Ενα είναι σίγουρο. Γυναίκες που ζουν κι αυτές χωρίς να ξέρουν πολλές φορές το γιατί, το πως, το με ποιόν, το που. Που ζουν τυχαία εγκλωβισμένες μέσα στους φόβους, στους δισταγμούς, στους εκβιασμούς, στην ανέχεια....

Διακαιολογημένες?
Και ποιός είμαι εγώ που θα τολμήσω να δικαιολογήσω ή όχι?

Ποιός είμαι εγώ που θα πω τη γνώμη μου σ’ ενα κόσμο που τη γνώμη, τα συναισθήματα, τις ανάγκες, την οδύνη, την απόγνωση του διπλανού μας την έχουμε χεσμένη από χέρι?

Τα παιδάκια της Αφρικής γίναν σύμβολο να δείχνουμε τους κακούς που τα έκαναν έτσι.
Τα παιδάκια τα κακοποιημένα γίναν σύμβολο κι αυτά για να λέμε «τι άνθρωποι είναι αυτοί ευτυχώς εμείς δεν είμαστε έτσι»
Τα παιδάκια που γυρνάνε στα φανάρια γίνανε τραγούδια πονεμένα για να μας βγάζουν το έτσι μας έξω και να το παίζουμε πονόψυχοι.
Τα παιδάκια ουρά στα μπουρδέλα γίναν ζουμπουρλούδικος μεζές στα γλοιώδη διεστραμμένα στόματα κι εμείς θεατές της φρίκης των καναλιών.
Τα παιδάκια της διπλανής πόρτας ούτε ξέρουμε πως τα λένε.

Τα αγέννητα παιδάκια όμως. Ολα κι όλα. Είναι πολύ σοβαρό το θέμα. Να πυροβολήσουμε τις πόρνες και μοιχές!!!!

Ηρεμήστε. Χαλαρώστε και απολαύστε αυτό που εσείς οι ίδιοι, εμείς όλοι δημιουργούμε.
Ενα ομαδικό τάφο όπου μέσα χωράνε όλα.
Κι οι ζωές οι γεννημένες και οι αγέννητες.

Στις κλινικές που γίνονται οι εκτρώσεις γύρω από ένα κρεβάτι-χασάπικο υπάρχει το αντρικό και γυναικείο προσωπικό, κι απ΄εξω ο σύζυγος, ο γκόμενος, η μάννα , η φιλενάδα και ότι άλλο.

Στο κρεββάτι επάνω να είστε σίγουροι ότι υπάρχει όμως κάποιος που πολλές φορές (όχι πάντα) θέλει να πεθάνει εκεί... μαζί με το αγέννητο....
Και πολλές φορές στην έξοδο μετά, βγαίνει κάποιος που εκτός από ένα αγέννητο του έχουν πάρει μαζί ένα κομμάτι του ακόμα.

Κι από την άλλη ναι, υπάρχει κι αναίσθητη παρανοική έκτρωση-αντισύληψη (στην Ελάδα ειδικά είναι η κοινή καθημερινότητα).
Συγνώνη ξέχασα και τις εκτρώσεις που κάνουν τα φτωχαδάκια χωρίς αναισθησία στη γυναικολογική καρέκλα τσάτρα πάτρα (από εκεί ξέρετε βγαίνουν οι μισές γυναίκες με ξεριζωμένο, κατά λάθος πάντα, κάτι από μέσα τους που θα εξασφαλίσει ώστε να μην ξαναμπουν ποτέ στο πειρασμό να το κρατήσω? η να το ρίξω? Γιατί θα είναι στείρες δια παντός....)

Εκτρώσεις. Ασυγχώρητες. Ναι. Είναι. Είναι ότι πιο σιχαμερό και φονικό μπορεί να υποστεί μια γυναίκα.

Εμένα όμως καλοί μου άνθρωποι θα μου επιτρέψετε να μη το παίξω πολύ φανατικός φιλάνθρωπος έτσι?
Σε ότι συμβαίνει γύρω μου γνωρίζω ότι έχω τη φωλιά μου χεσμένη κι εγώ, οπότε αφήνω σ΄οποιον έχει τη φωλιά του γεμάτη με ρόδα και αρώματα να μιλάει.

Σέβομαι τους ανθρώπους που παλεύουν για το κάθε τι , που αγανακτούν με τα κακώς κείμενα, όμως σ΄αυτή τη περίπτωση δε σέβομαι κανένα. Γιατί σε τρία πράγματα σ΄αυτή τη ζωή ο άνθρωπος βγάζει όλο τον ΔΗΘΕΝ ευαυτό του.

Στο γαμήσι,
Στο σταυρό που κάνει,
Και στην έκτρωση.

Θέλω να κλείσω αυτό το κείμενο λέγοντας ότι δεν επιτίθεμαι σε κανέναν που είναι ειλικρινής με τον ευαυτό του και με τους άλλους και πραγματικά έχει φτάσει σε ένα τέτοιο σημείο ποιότητας ζωής και σκέψης που κάνει πράξη όσα λέει. Πάντα στα κείμενα μου επιτίθεμαι στην υποκρισία, στα δήθεν που μέσα σ΄αυτά τις περισσότερες φορές βάζω και μένα.