8 ΜΑΡΤΙΟΥ, ΚΟΡΗ, ΓΥΝΑΙΚΑ, ΜΑΝΑ, ΓΙΑΓΙΑ...

Γεννήθηκε στην Αθήνα πριν από 75 χρόνια. Εχασε το πατέρα της όταν ήταν 4 χρονών. Η μάνα αγράμματη από ένα ορεινό χωριό έμεινε στη κατοχή με πέντε παιδιά. Δύο πέθαναν από τη πείνα. Εκείνη επέζησε. Ζει μέχρι σήμερα. Πέρασε από αυτη τη ζωή γνωρίζοντας μόνο μια λεξη τόσο καλά. ΦΡΟΝΤΙΔΑ.

Πληρώθηκε μ΄αυτό που πληρώνονται χιλιάδες άλλες ελληνίδες. 420 ευρώ σύνταξη. Μόνο τις διπλοβάρδιες στο εργοστάσιο (υφαντουργίας) να μετρήσεις κάτι παραπάνω έλπιζε.

Εκείνη έζησε και ζει σ΄ενα κράτος που δεν γνωρίζει τη λέξη φροντίδα. Ηταν λοιπόν φυσικό ναναι δυο ξένοι οργανισμοί ο ένας μέσα στον άλλο.
Ποτέ δεν συμβάδισαν τα δικά της όνειρα με τα δικά τους σχέδια. Το φιλότιμό της με την ατιμία τους.

Κόρη που δούλεψε από τα 14 να βοηθήσει τη μάνα. Γυναίκα μετά που δούλεψε για να βοηθήσει την οικογένειά της. Γιαγιά σήμερα που χαρτζιλικώνει τα εγγόνια.

Και μέσα σ΄ολο τον αγώνα, βρήκε καιρό να μου διαβάσει τα πρώτα παραμύθια, βρήκε καιρό να ξενυχτίσει όταν αρρώσταινα, βρήκε καιρό να τρέξει σε πορείες, να αγωνιστεί, βρήκε καιρό να μάθει φοβερό τάβλι, βρήκε καιρό να γλεντήσει , να ερωτευτεί, βρήκε καιρό είναι κοντά σ΄οποιον της είπε σε χρειάζομαι, βρήκε καιρό να τα κάνει όλα.

Και είναι γερή ακόμα και περίεργη να μάθει τι είναι αυτά τα μπλογκ. Τώρα στα 75 θέλει να μην της κρατήσουμε μυστικό ούτε το ιντερνετ. Εδω το μαθε ο Κουικ μου λέει γελώντας και δεν θα το μάθω εγώ?

Γυναίκες άλλων καιρών. Γερές. Θηρία. Με ζωή σκληρή. Ξεχασμένες, αγνοημένες σ΄ενα αγώνα που κανείς δεν θα θυμάται όταν φύγουν. Δεν έγραψε καμμιά φυλλάδα γι αυτές δεν κέρδισαν το 15λεπτο της δημοσιότητας.

Είμαι τυχερή γιατί η δική μου μητέρα, η γυναίκα του πατέρα μου η γιαγιά των παιδιών μου είναι ανεπανάληπτη. Και πρέπει να της πω χρόνια πολλά, και να εξομολογηθώ ότι ποτέ δεν κατάφερα να κάνω ότι εκείνη, έστω κι αν μοιάζω να έκανα περισσότερα. Φταίει όμως γιατί δεν τη προλάβαινα. Τα κανε όλα μόνη της!!!!

Χρόνια πολλά γυναίκες. Και μια ευχή. Να διδάξουμε αν γίνεται απ΄την αρχή τι σημαίνει φροντίδα κι ίσως αυτή τη φορά με το σωστό το τρόπο. Μήπως και τα παιδιά αρχίσουν να βρίσκουν ξανά τις χαμένες λέξεις απ΄την αρχή....

Αστο να πάει στο διάολο εκείνο το ντελίβερυ.... Φτιάξε μια σπιτική λιχουδιά! Μπορείς :)