ΣΑΥΛΟΚ ΣΥΝΕΧΕΙΑ...

Διαβάζω σε διάφορα μπλογκ και φόρουμ, φωνές που προσπαθούν να φέρουν μια ισορροπία στο θέμα επίθεση στη γάζα. Υπάρχουν κι αλλοι λαοί ναι που υποφέρουν. Υπάρχουν τόσα ανοιχτά μετωπα, υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που σκοτώνονται στο ονομα της οποιασδήποτε ιδεολογίας και δεν είναι παλεστίνιοι. Ναι συμφωνώ απόλυτα. Ομως..

Ομως εδώ μιλάμε για την τακτική του Ισραήλ. Αυτή που ακολουθεί από το 1948. Για να μην μιλήσουμε για την ιδεολογία όλων των προηγούμενων αιώνων.
Πως ιδρύθηκε αυτό το κράτος. Υπό την ευλογία ποιών και για ποιούς λογους.
Τι εκπροσωπεί ιδεολογικά, τι βλέψεις είχε και έχει και το σπουδαιότερο και εδώ βρίσκεται η ιδιαιτερότητά του ΠΩΣ προωθεί τα συμφέροντά του.

Το Ισραήλ είναι θύμα - θύτης. Και ακολουθεί με ευλάβεια τη τακτική αυτή. Δεν επιτίθεται δείχνοντας ότι έχει κατακτητικές βλέψεις. Αναφέρει πάντα σαν πρώτο μέλημα την προστασία του λαού του από τους κακούς τρομοκράτες. Επιτίθεται γιατί η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Παρουσιάζοντας μόνιμα το λαό του σαν τον πιο τραγικό λαό της ιστορίας, διωγμένο απ΄όλους , κατατρεγμένο, μάρτυρα που θέλει να επιβιώσει ενώ όλοι οι άλλοι θέλουν να το εξαφανίσουν. (όταν ακούτε ολοκαύτωμα το μυαλό σας πάει αμέσως στους εβραίους, έχει κανείς προσπαθήσει να μάθει τι ολοκαυτώματα έχουν περάσει άλλοι λαοί οι οποίοι πλέον έχουν εξαφανιστεί από το χάρτη, χωρίς να πάρουν καμμιά απολύτως αποζημίωση...)

Με αποκορύφωμα τη πολιτική "σας θυμίζω μόνιμα το ολοκαύτωμα", κατορθώνει να δημιουργεί ολοκαυτώματα, χωρίς έλεος, χωρίς καμμιά τύψη και χωρίς να κάθεται σε κανένα διεθνές δικαστήριο σαν εγκληματίας πολέμου.

Εχετε δει πολλούς εβραίους χτίστες, ντελιβερατζίδες, καθαρίστριες, οδηγούς βυτιοφόρων, μουτσους, χαμάληδες, ζητιάνους? Για σκεφτείτε μετά από τόσο κατατρεγμό τι ακριβώς θέση έχει καταλάβει στη παγκόσμια οικονομία το εβραικό λόμπυ. Τι κρατάει στα χέρια του.

Βρισκομαστε λοιπόν στην αμήχανη θέση όλη η ανθρωπότητα να πρέπει μόνιμα να λειτουργούμε με "λεπτότητα" σ΄ενα τόσο τραγικό λαό. Να πρέπει να απολογούμαστε μονιμα έχοντας απέναντι ένα απόλυτα θεοκρατικό κράτος, ρατσιστικό, ιμπεριαλιστικό, ανελέτητο με τους εχθρούς του και ικανότατο στο να κερδίζει μόνιμα (κυρίως από το ρόλο του σαν θύμα).

Κατάφεραν να εξελιχθούν σε κάτι τόσο αποτρόπαιο, τόσο στυγνό που για να τους περιγράψουμε να πρέπει να θυμηθούμε ναζιστικές μεθόδους και ιδεολογίες , δηλ.τις ίδιες μεθόδους που υπέστησαν οι ίδιοι και που ζητούν ολόκληρη η ανθρωπότητα να τους αποζημιώσει γι ΄αυτό εις τους αιώνες των αιώνων αμήν.
Πως μπορεί ένας λαός που έχει γνωρίσει τόση φρίκη να χρησιμοποιεί την ίδια φρίκη προς ώφελος. Πως μπορεί ένας λαός που πέρασε τέτοιο γολγοθά να βάζει μόνιμα καρφιά σε σταυρούς. Αν το μίσος, η εκδίκηση, οδηγεί το χέρι τότε εμείς οι υπόλοιποι τι κάνουμε? Παρακολουθούμε ανέμελα ένα κράτος "εκδικητή του μεσονυκτίου" να σπέρνει το θάνατο?

Το Ισραήλ είναι δύναμη. Δύναμη παγκόσμια. Με σχέδιο, στόχους και ικανότητα να τους πετύχει. Στηριζόμενο πρωτ΄απο ολα στους συμμάχους του, που κάθε άλλο παρά ανύπαρκτοι είναι όπως μόνιμα κλαίγεται. Νοιώθουν ότι είναι η επίλεκτη φυλή, βλέπουν τους άλλους σαν μιάσματα, και επιτελούν μια γενοκτονία. Σας θυμίζει κάτι αυτό?

Και είναι τόσο ικανοί που ενώ οι "άλλοι" πληρώνουν ακόμα το κακό που τους έκαναν, εκείνοι κάνοντας τα ίδια, ΑΠΟΖΗΜΙΩΝΟΝΤΑΙ!

Μισώ το γεγονός να πρέπει να ισοπεδώνω ένα ολόκληρο λαό. Να πρέπει να μιλάω για μια φυλή πέρνοντας σβάρνα τα πάντα. Αλλά δεν ισοπεδώνω. Πιστεύω ότι πολλοί "Χριστοί" υπάρχουν κλειδωμένοι σε κάποια μουντρούμια. Κι ένα ποσοστό αυτού του λαού υποφέρει από αυτή την αναλγησία. Που δεν θέλει να βλέπει το αίμα αθώων παιδιών, ούτε να είναι συμμέτοχος στο οποιαδήποτε έγκλημα οι "φαρισαίοι" αποφασίσουν. Υπάρχει ένα κομμάτι που ντρέπεται. Που είναι άνθρωποι όχι μηχανές κέρδους.

Ομως δυστυχώς πόσοι είναι? Που βρίσκονται. Να τους δω και να τους σφίξω το χέρι. Γιατί πραγματικά θέλει πολύ δύναμη ψυχής για να ξεφύγεις απο αυτό το παιχνίδι. Θέλει πολύ ανθρωπιά για να κρατήσεις μέσα σου τη συμπόνια και την αγάπη σ΄ενα κράτος που διδάσκει από τη γέννεσή του μέχρι σήμερα το μίσος....
Η δεν υπάρχουν η φοβούνται κι ανάσα να βγάλουν και δεν μπορούμε να τους ακούσουμε. Να μάθουμε. Να κατανοήσουμε. Κι έτσι φτάνουμε στη φρίκη που άκουσα προχτές από μια φίλη, μια κοπέλα που δε μπορεί να πειράξει ούτε μυρμύγκι να λέει σε μια παρέα, "μισοδουλειά έκανε ο χίτλερ...." Και ναι φρίκαρα. Ενοιωσα άσχημα. Τη κοίταξα σαν να έβλεπα ένα τέρας...

Ομως μια υποψία είχα μέσα μου. Σαν να θελουν να υπάρχουν πολλοί που λένε τέτοια. Σαν να πρέπει να δημιουργούν συνθήκες τέτοιες για να βγαίνουν λάδι...
Γιατί ο καλύτερος τρόπος να περνούν τα σχέδια είναι να διατηρείται ζωντανή εκείνη η άλλη εικόνα φρίκης που σε κάνει αυθόρμητα να ζητάς συγνώμη ακόμα κι αν δεν έφταιξες. Εκείνη η εικόνα του μάρτυρα που έχει δικαίωμα να τα ισοπεδώσει όλα χωρίς καμμιά τύψη. Η κακομοιριά του τοκογλύφου.

Ντροπή για το λαό τους τον ίδιο. Που όπως όλοι οι λαοί του κόσμου θα έχει λαμπρά μυαλά. Θα έχει τραγουδιστές της αγάπης. Θα έχει ανθρώπους ερωτευμένους με τη ζωή και τον άνθρωπο. Θα έχει πιστούς ταπεινούς και ευλαβείς. Θα έχει αγαθές ψυχές που ζητούν τη λύτρωση.

Το μεγαλύτερο έγκλημα πραγματοποιείται πάνω τους. Κι αυτό καμμιά συμμαχία δεν θα το σβήσει. Καμμιά πονηριά δεν θα το σκεπάσει. Εκεί στη παλαιστίνη μαζί με το αίμα των μη-εβραίων, υπάρχει θαμμένο και το αίμα των ίδιων. Θυσία στο βωμό ενός παραλογισμού που η δίψα του δε λέει να σβήσει....

Το πόσο λάθος έχετε κάνει φαίνεται από αυτό εδώ το κομμάτι που μόλις έγραψα. Γιατί αυτά που έγραψα τα συζητούν όλοι. Σε κάθε παρέα. Σε κάθε χώρα στη γη. Κι αυτό είναι η τραγωδία. Είναι πολύ μεγάλη συζήτηση και δυστυχώς θα πρέπει κι εγώ να ζητήσω συγνώμη για να μην χαρακτηριστώ τέρας.