Ο ΙΣΙΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΑΠΟΔΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ...

Το σαβατοκύριακο μέσα. Αποφάσισα να μην ακούσω καν ειδήσεις. Τίποτα. Δεν μπήκα καν στο δίκτυο. Ταινίες, μουσική, κάτι πρόχειρο για φαγητό. Οταν φεύγουν τα χρόνια, και τα παιδιά είναι μεγάλα πια, έχουν τη ζωή τους, σου μένει αυτό που πραγματικά έχεις. Κι εκεί παρατηρούνται δυο παράξενα φαινομενα. Βλέπω μπροστά μου δυο τύπους ανθρώπων συνομίλικων.
Εκείνους που νόμιζαν ότι όλα τα έκαναν "όπως πρέπει" κι όμως για κάποιο περίεργο λόγο τώρα εμφανίζονται μπροστά τους όλα λάθος, κι εκείνους που πάντα νόμιζαν ότι όλα τα κάνουν λάθος, κι όμως για έναν επίσης περίεργο λόγο, τώρα όλα φαίνονται ότι είχαν γίνει σωστά.

Οι οργανωμένοι και οι παρορμητικοί.
Οι οπλισμένοι φαντάροι κι οι άοπλοι ονειροπαρμένοι.
Εκείνοι που έβλεπαν πάντα μπροστα, που πάντα έτρεχαν, λες και κάποιος δαίμονας τους κυνηγούσε , κι εκείνοι που έβλεπαν παντού και δεν βιαζόντουσαν σαν ναταν η ζωή μια ατέλειωτη έκπληξη.

Εκείνοι που δεν θέλαν πολλές εκπλήξεις ούτε αστάθμητους παράγοντες κι εκείνοι που ψάχναν μέσα στους αστάθμητους παράγοντες να βρουν μια έστω σταθερή.

Κι οι δυο ζώα της φύσης ζευγάρωσαν, γεννήσανε, μεγάλωσαν τα μικρά, παλαίψαν με τους δικούς τους κωδικούς, σε αντίθετους δρόμους. Οι μεν γεμάτοι σιγουριά ότι όλα είναι σε τάξη. Κι οι άλλοι πάντα γοητευμένοι από ένα αεράκι χάους, ονειροπαρμένοι. Κι η καρδιά να χτυπάει σταθερά, με συγκεκριμένους ήχους, καλοκουρδισμένη, σταθερή και για τους δυό μόνο που τώρα...

που τα χρόνια φύγαν, τώρα που μοιάζουν όλα να έχουν πάρει ένα δρόμο είτε έτσι είτε αλλοιώς τώρα αρχίζουν οι εκπλήξεις. Η συγκομιδή. Τα καλάθια στο κήπο. Τώρα σηκώνεις τα μάτια και βλέπεις για πρώτη φορά...
Πως σε βλέπουν αλήθεια τα παιδιά σου?
Τι φίλοι έμειναν?
Ποια όνειρα πραγματοποίησες?
Πόσο μοιάζει αυτό που έχεις μ΄αυτό που ήθελες?
Πόσο γαλήνια νοιώθεις μέσα σου?
Πόσες φορές γελάς ακόμα?
Πόσα είδαν τα μάτια σου τελικά?

Ανήκω σ΄εκείνους που νόμιζαν ότι τα έκαναν όλα λάθος. Τι χαρούμενη έκπληξη να βλέπω τώρα πόσο λάθος νόμιζα. Δεν είναι η εκδίκηση ένα πιάτο που έρχεται αργά. Είναι οι εκπλήξεις που απαγορεύσαμε στη ζωή μας να υπάρξουν το πιάτο της εκδίκησης του ευαυτού μας. Ευτυχώς που τις καλοδέχτηκα όλες. Ακόμα και τις άσχημες. Ενα κρασί τις κέρασα και δεν πεισμώσανε.

Εκείνοι και οι άλλοι. Οι άνθρωποι που χειροκροτιούνται νωρίς, που ζητούν μόνιμα να αισθάνονται βολικά μέσα στο πλήθος, κι εκείνοι που χειροκροτιούνται πολύ μετά από λίγους, όσους ακριβώς "πρέπει". Σκέψου μπορείς ν΄αντέξεις να έχεις κάνει τόσα πολλά λάθη αλλά τελικά να κατάλαβες ποιά ήταν, μπορείς όμως ν΄αντέξεις να έχεις κάνει πάντα το σωστό (έτσι νόμιζες) και τώρα όλα να σου δείχνουν το αντίθετο...

Σκέφτομαι κάποιους που τα έχουν όλα και τίποτα. Και θαθελαν ναχουν τίποτα και όλα τ΄αλλα...
Δυστυχώς ο δρόμος του να γερνάς καλά ξεκινάει όταν είσαι πολύ νέος. Οσοι κατάλαβαν κατάλαβαν. Οι άλλοι θα συνεχίσουν απλά να ρωτάνε "πόσο κάνει"...