ΘΥΜΗΘΗΚΑ..

Προσπαθώ να θυμηθώ αν ήμασταν από πάντα έτσι.
Αν είχαμε πάντα μέσα μας το ταλέντο να προσπερνάμε έτσι εύκολα τη ζωή, το πόνο, το θάνατο.
Προσπαθώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που φωνάξαμε αληθινά "φτάνει".
Πότε ήταν που τα σπουδαία πράγματα της ζωής ήταν αναμφισβήτητα σε προτεραιότητα.
Πότε είχαμε ψυχή...

Και δεν θυμάμαι.

Ακόμα και τα κείμενα που διαβάζω κι έχουν νόημα, φτάνουν στο μυαλό μου σαν ένα ατέλειωτο μπλα, μπλα, μπλα που σταματάει με μια ή τρεις τελείες, ανάλογα με το εφε που θέλουμε να δώσουμε.

Προσπαθώ να θυμηθώ πότε δεν ήμασταν απλά εφετζήδες.

Και δεν θυμάμαι.

Από μικρή δε γέλαγα ποτέ με τους κλόουν. Ισα ίσα τους φοβόμουν. Μου προκαλούσαν ένα περίεργο συναίσθημα ανωμαλίας.

Τώρα θυμάμαι το γιατί.