ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΠΑΛΑΙΟΙ.

Στη διαδρομή μου για τη δουλειά, με το λεωφορείο, συναντώ σχεδόν κάθε μέρα δυό χαρακτηριστικές φυσιογνωμίες. Από καιρό ήθελα να αναφερθώ σ΄αυτές αλλά σήμερα έγινε κάτι το εξαιρετικό που μου έφτιαξε όχι τη μέρα αλλά το χρόνο μπορώ να πω!

Ο ένας είναι ένας ηλικιωμένος, ο ίδιος μας έχει πει πως είναι γύρω στα 85, μικροσκοπικός, φοράει πάντα ένα μακρύ παλτό γκρι κι ένα κλασσικό καβουράκι στο κεφάλι.

Δε παλεύεται ο παπούς με τίποτα. Το μόνο που εύχεσαι μόλις τον συναντήσεις είναι να μην γίνεις ο στόχος του. Αν συμβεί αλίμονό σου. Τον έχω δει να ξεφτυλίζει κοπέλα που μίλαγε συνέχεια στο κινητό και μαζί της όλη τη κινητή τηλεφωνία, έχει επιτεθεί (λεκτικά) σε κάποιες άλλες που μίλαγαν ασταμάτητα ονομάζοντάς τες λάμιες! Δε συζητάω για το ενδεχόμενο να δει άλλο ηλικιωμένο και να μην του δώσουν θέση.... Ο ίδιος δεν κάθεται ποτέ! Περιμένει όμως σαν το κοράκι να φάει τις σάρκες όποιου ξεδιάντροπου δε σηκωθεί να προσφέρει τη θέση. Γενικά είναι ο χαιλάντερ των αστικών συγκοινωνιών. Παίρνει κεφάλια αβέρτα. Ξέρουμε ότι έχει ένα βλήμα στο γόνατο από το πόλεμο, ότι επέζησε σ΄ενα χαντάκι ανάμεσα σε πεθαμένους με μείον δέκα βαθμους, κι ότι κάπου σ΄εκείνα τα χρόνια επρεπε να γίνει κάτι και να σβήσει το ανθρώπινο γένος γιατί ότι έγινε απο κει κι ύστερα ήταν χαμένος κόπος!

Η δεύτερη φυσιογνωμία είναι μια γιαγιά. Το ακριβώς αντίθετο από το μικροσκοπικό χαιλάντερ. Νταρντάνα, τροφαντή τροφαντή, φοράει πάντα στραπατσαρισμένα ρούχα, άρβυλα και έχει κάτι χαρτόκουτα που κουβλάει σ΄ενα καροτσάκι. Με το που θα τη δεις λες μια συνηθισμένη ρακοσυλέκτρια (αν μπορεί να υπάρξει «συνηθισμένος» ρακοσυλέκτης). Εκτός κι αν κοιτάξεις το πρόσωπό της και το χαμόγελό της. Εκεί ξαφνικά ταξιδεύεις με ταχύτητα φωτός σε κάποιο μακρινό παρελθόν και πέφτεις πάνω στην ασπρομάλα καλοκάγαθη δασκάλα της πρώτης δημοτικού που σου χάιδευε το κεφάλι και σε εβαζε να κρατάς σωστά το μολύβι.... Η «δασκάλα» είναι φυσικά το αντίθετο του χαιλάντερ. Ετοιμη να μιλήσει με όλους για όλα και ν΄ακούσει κάθε πρόβλημα. Ετοιμη να σου καλύψει ότι φάσμα ανησυχιών μπορεί να υπάρχει μέσα σου.

Από το τι φαγητό πρέπει να φτιάξεις το βράδυ, μέχρι που ακριβώς βρισκόταν ο κήπος της Εδεμ. Από το αν στη τάδε σάλτσα μπαίνει και μπαχάρι μέχρι ονόματα και διευθύνσεις των Νεφιλιμ επί της γης!

Σήμερα λοιπόν έγινε αυτό που φοβόμουν από καιρό. Μπήκαν στο ίδιο λεοφωρείο και οι δύο! Και η άτιμη η συγχρονικότητα που λέει κι φίλος μου ο Γιάννης, τους έβαλε να καθίσουν τον ένα απέναντι από τον άλλο.

Ισως μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα κατανοήσει τι ήθελε να πει ο Λαβκραφτ όταν προσπαθουσε να μας μιλήσει για την προαιώνια σύγκρουση των Μεγάλων Παλαιών. Τώρα το εμπαίδωσα!

Ο τρομερός Κθούλου έναντι της Βασίλισσας της Χώρας των Ψυχών!

Η πεντάμορφη και το Τέρας!

Κι επάνω τους συγκεντρωμένη μια απίστευτη σοφία, ευφυία, χαρισματικότητα, που έμοιαζε με μικροσκοπική βόμβα που δεν ήξερες πότε και γιατί θα εκραγεί, ή μάλλον ήξερες ότι δεν θα εκραγεί αλλά η υποψία του τι έκρυβαν αυτά τα δυο ζευγάρια μάτια σε γέμιζε δέος...

Τους κοιτάζα σκεπτόμενη πως όταν φτάσουμε στο τέλος αυτού του ταξιδιού, έχουμε πάρει μια από τις δυο φυσιογνωμίες. Είμαστε ή μια συσωρευμένη οργή, μια ένσταση, ένα non serviam ή ένα γαλήνιο προσπέρασμα , μια θαραλέα αποδοχή, ένα βλέμμα στην αλήθεια , η ανακάλυψη του θαυμαστού καινούργιο κόσμου.

Και δυστυχώς για το γεράκο κατά τη δική μου άποψη νικήτρια σ΄αυτό τον αγώνα ήταν η «δασκάλα». Γιατί έχοντας περάσει πέρα από τα τείχη της οργής, πέρα από τα πεισματάρικα όχι και τα υποχρεωτικά ναι, είχε πει πια ναι στο «αντίκρυσμα»...

Αν με ρωτάγατε ποιός από τους δύο έφτασε όντως στο τέλος του ταξιδιου θα έλεγα σίγουρα η γιαγιά με το υποψιασμένο χαμόγελο και τις χαρτοσακουλες στα πόδια. Με το τριμμένο παλτό και την έξοχη συνταγή της για σουτζουκάκια!

Ομως και οι δυο χωρίς αμφιβολία είχαν κερδίσει μια ξεχωριστή θέση απέναντι ο ένας από τον άλλο.

Ηταν η εικόνα του ανθρώπου που φεύγει όπως ακριβώς ήρθε. Με τη σάρκα να γεμάτη απορίες , επιθυμίες, οργή για τη ζεστασιά μιας μήτρας που του αφαιρέθηκε έτσι σαδιστικά, για το βυζί που δε μπορει να θηλάσει πια, για τον ανταγωνισμό που αναγκάστηκε να ζήσει έτσι αναίτια, για το σκοπό που δε μπορεσε τελικά να μάθει ποτέ ποιος ακριβώς ήταν, Κι από την άλλη η ψυχή ανεξάρτητη οργής, ελεύθερη να πετάει ακόμα μια φορά γαλήνια χαμογελαστά στο επόμενο ταξίδι της γνωριζοντας καλά τη συνταγή της ζωής αλλά χωρίς ποτέ να τη πει, αφήνει μόνο σ΄εκείνους που την αφουγράστηκαν ελάχιστες πληροφορίες τόσες όσες χρειάζονται για να μυρίσεις άρωμα από κανέλα, κρασί και φλούδα από πορτοκάλι, από ένα κήπο που έτσι κι αλλοιώς κάποια μέρα θα μάθεις θες δε θες.

Ο χαιλάντερ μας είχε πολλά κεφάλια ακόμα να πάρει, η δασκάλα μας είχε πολλά ακόμα να δώσει. Κι όταν όλα αυτά θα τελειώσουν, το λεωφορείο θα συνεχίσει να πηγαίνει χωρίς αυτούς, σαν να μην υπήρξε ποτέ η πρωινή τους φασαρία. Ετσι όπως είναι η ζωή. Κάτι που δεν μπορείς να μάθες ποτέ αν ήταν όνειρο, παρά μόνο όταν ξυπνήσεις!!

(Σημείωση – Ναι η δασκάλα μου στη πρώτη δημοτικού ήταν όντως έτσι. Θεωρώ τον ευαυτό μου από τους προνομιούχους αυτής της ζωής για δυό πράγματα. Για τους συγκεκριμένους γονείς που είδα όταν άνοιξα τα μάτια μου, και για τη συγκεκριμένη δασκάλα που μ΄εμαθε έναν έξυπνο τρόπο να κρατάω το μολύβι διαισθανόμενη ότι κάποτε θαχα πολλά να γράψω....)