ΑΝΑΡΧΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ...

Οταν ξεκινησα αυτό το μπλογκ, ήταν για ένα και μοναδικό λόγο. Να γράφω κάπου τις σκέψεις μου. Οτι δηλαδή είναι ένα μπλογκ. Ενα ημερολόγιο. Και σ΄ενα ημερολόγιο ξέρω ότι υπάρχουν μερικοί κανόνες για να λέγεται έτσι. Γράφεις αυτό που σκέφτεσαι με απλά λόγια, γιατί οι προσωπικές μας αλήθειες, δεν είναι ούτε τσιτάτα, ούτε ακολοθούν κάποιο target group, ούτε έχουν φιλοδοξία να γίνουν διάσημες, ούτε έχουν στόχο να είναι αρεστές ή όχι. Είναι βιώματα, συνειρμοί, φαντασία, το σκοτάδι ή το φως ή και τα δυο μαζί που φωλιάζουν μέσα μας και που βγαίνουν σε μια σύγχρονη πένα που λέγεται πληκτρολόγιο.

Γι΄αυτό και είναι άναρχα τα κείμενα. Αλλες φορές είναι σχετικά με μια είδηση που κυριαρχεί στα δελτία, άλλες φορές είναι ένα συναίσθημα που μου προκάλεσε μια εικόνα στο δρόμο κι άλλες πάλι είναι κάποια ανάμνηση πουχε φωλιάσει μέσα μου και ζήταγε να βγει. Κι αυτά τα κείμενα δεν νοιάζονται καν για το αν κάποιος τα διαβάζει. Κι όταν βρεθεί ένας φίλος στο δρόμο και πέσει πάνω τους, χαίρονται όπως ο καφές που κάποια στιγμή θέλει και μια παρέα να μοιραστεί. Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγώτερο.

Ολα τ΄αλλα είναι, πρέπει να είναι εξω απ΄αυτό εδώ τον ηλεκτρικό λαβύρινθο κι αλίμονο όποιος έχασε το νήμα εξόδου.

Χτες κοίταζα σκεπτική στιγμιότυπα από την ορκωμοσία του νέου πλανητάρχη. Κι ένοιωσα μια βαριεστημάρα, την ίδια πλήξη που νοιώθεις όταν βλεπεις για μια ακόμα φορά μια παλιά ξαναπαιγμένη ταινία. Εκλεισα τη τηλεόραση. Πήγα στη βιβλιοθήκη πήρα ένα βιβλίο στη τύχη κι αρχισα να το ξεφυλίζω. Ηθελα να νοιώσω ότι την ώρα που εκατομύρια ασχολούνται με κάτι τόσο φαντασμαγορικό εγώ πέρναγα την ώρα μου με κάτι ελάχιστο. Ενοιωσα την ανάγκη να διαβάσω μια ιστορία φανταστική, κάποιο παραμύθι, σαν να ήμουν μπροστά σε μια εκκλησία μεγαλόπρεπη σαν μητρόπολη, που ενώ όλοι μπαίναν με τα καλά τους ντυμένοι από τη κεντρική είσοδο εγώ προσπαθούσα να ξετρυπώσω ένα μικρό πορτάκι στην αθέατη πλευρά της για να φτάσω σ΄οσα οι άλλοι δεν θα βλέπαν.

Πάει καιρός που έχω πετάξει τα «σοβαροφανή» βιβλία, έχω απομακρυνθεί από το μπλα μπλα των «κουφιων» και «κουφών» νεοσοφών που ξετρυπώνουν παντού σαν τα σκουλικάκια μετά τη μπόρα για να μας πουν στη ουσία τίποτα. Για να αναλύουν ξανά και ξανά τα ίδια ανούσια συμπεράσματά τους για ότι μόνο υποθετουν. Ολους εκείνους που δεν έφτασαν ποτέ στην άκρη του δρόμου αλλά απλά έβαλαν ένα σημάδι κάπου στη πορεία και είπαν εδώ είναι το τέρμα.

Επαψα να διαβάζω και να ακούω τις φωνές και των «αλλων» , αυτών που τάχα παλεύουν συνέχεια για το δίκιο και για τους παραπεταμένους αυτής της γης και ανάθεμα αν έχουν γνωρίσει ένα παραπεταμένο έστω και στα όνειρα τους. Εκείνων που έντεχνα εκμεταλλεύονται την ανάγκη να βρεθεί λύση κι ζουν, πληρώνονται για να κάνουν προτάσεις χωρίς αντίκρυσμα. Για να δίνουν ελπίδες χωρίς αντίκρυσμα. Εκείνους που βάζουν τον ευατό τους απέναντι στους κακούς, χωρίς να ξέρουν που το καλό είναι. Κι αυτοί ένα σημάδι έχουν βάλει στο δρόμο τους να λενε ότι εκεί είναι το τέρμα.

Βρίσκω περισσότερη αξιοπρέπεια στους λαβκραφτικούς «μύθους» από τις μακροσκελείς μπουρδολογικές κοινωνικές αναλύσεις . Οπως πάντα έβλεπα μια ξέχωρη γοητεία στο παραμιλητό ενός τρελλού από οτι τα συμπεράσματα του ψυχιάτρου του.

Κοιτάζοντας μια χρονιά που έφυγε, γεμάτη από σκάνδαλα, ξεπουλήματα, αισχρούς καραγκιόζηδες να ξεφτιλίζονται και να ξεφτιλίζουν χωρίς να γνωρίζουν καν την έννοια τη λέξης αξιοπρέπειας, κενά ανθρωπάκια γεμάτα ταπεινά παθη που συνέχεια θέλουν να θρέφονται , μια χρονιά που κατέληξε με ένα ακόμα άθλιο πόλεμο, και μια νέα χρονιά που ξεκίνησε με το λαικό πανηγύρι της ορκομωσίας του μεγάλου αφεντικού, μια ακόμα ακριβοπληρωμένη φιέστα στο παγκόσμιο τσίρκο, σκέφτηκα ότι αυτό που ζούμε είναι τελικά μια κακογραμμένη, ατάλαντη, άχρωμη και άοσμη ιστορία τρόμου.

Κανένα τέρας, κανένα σκοτεινό σπίτι, κανένας υπόγειος τόπος, καμμιά άβυσσος δεν είναι τόσο αποκρουστικά όσο η πραγματικότητα γύρω μας.

Ακόμα και οι βρυκόλακες, οι λυκάνθρωποι, οι δαίμονες κάθε είδους, τα μυθικά τέρατα, οι τρομακτικοί πολεμιστές, οι κάτοικοι της αβύσσου, έχουν κάποιους υποτυπώδεις κανόνες, έχουν κωδικούς και σχέδια. Εχουν πρωτοβουλίες και τρόπους να γίνονται μοναδικοί, να ζουν το δικό τους παράδεισο και κόλαση να επιβάλλουν τη δική τους τάξη. Ξέρουν να ζουν και να πεθαίνουν με τα δικά τους μέτρα και σταθμά...

Μόνο τα ζόμπι δεν έχουν τίποτ΄αλλο παρά τη πείνα τους, την μιζέρια της μη ύπαρξης τους, την αιώνια καταδίκη τους.

Γι΄αυτό και απ΄ολη τη λογοτεχνια του φανταστικου δεν διαβάζω τίποτα που να έχει να κάνει με ζόμπι. Γιατί βαριέμαι να διαβάζω αυτά που μοιάζουν με ότι βλέπω γύρω μου. Η μάζα. Η μάζα που προχωράει ολη μαζί με γελοία βήματα και ηλίθια βλέματα, σαν υπνωτισμένη σε μια κατεύθυνση. Μονοκόματα. Χωρίς σκέψη, χωρίς αντίσταση, χωρίς πρωτοβουλία, χωρίς όνειρα, χωρίς ζωή. Αυτή η μάζα που συνιθίζει να επαναστατεί όταν την ονομάζεις έτσι γιατί δεν έχει καταλάβει ότι ακόμα και οι προσωπικές της επιλογές μαζικές είναι κι αυτές. Ακόμα και τα συναισθήματα που δημιουργεί, οι εσωτερικές ανάγκες που νομίζει ότι είναι δικές της, κομμάτια από ένα παγκόσμιο σχέδιο είναι, τυπωμένο με κάθε λεπτομέρεια, ώστε να νομίζεις ότι δεν υπάρχει...

The land of the dead…

Μηχανικό μεγάλωμα,

Μηχανική μάθηση,

Μηχανική εργασία,

Μηχανικός έρωτας,

Μηχανικές συντροφιές

Μηχανικά συναισθήματα

Και μια συνεχής αμηχανία ύπαρξης....

Κάποιος φωνάζει σ΄ενα μπαλκόνι και τρέχουν. Κάποιος υπόσχεται καλοπέραση και ψηφίζουν. Κάποιος λέει συνέχεια ψέματα και πιστεύουν. Κάποιος τους κουνάει μπροστά στα μάτια χρωματιστά καθρεφτάκαι και τυφλώνονται...

Ακόμοι κι οι λίγοι που ξεφεύγουν και ξέρουν βαθειά μέσα τους ότι όλα είναι όντως άθλια δεν έχουν δύναμη να ξεφύγουν, να κατέβουν σε άλλη στάση γιατί η μετάλλαξη έχει ήδη αρχίσει από καιρό.

Οχι μια αφηρημένη μετάλλαξη. Ενας τρόπος του λέγειν, η μετάλλαξη στη σάρκα, στα οστά και στο πνεύμα.

Το μολυσμένο φαί, το μολυσμένο νερό, ο μολυσμένος αέρας, τα μολυσμένα φάρμακα, οι μολυσμένοι ήχοι κι οι μολυσμένες εικόνες.

Οι άνθρωποι εδώ και καιρό για τις κυβερνήσεις τους δεν είναι είναι τίποτα παραπάνω απ΄οτι ένα καρκίνωμα για το γιατρό. Μια λανθασμένη κυτταρική ανάπτυξη που επάνω της μπορείς να πειραματιστείς, να κόψεις ή να ακτινοβολήσεις, να ταίσεις με πειραματικά φάρμακα έστω και θανατηφόρα , να την εξαλείψεις σαν να είναι απλά ένα περιττό έξοδο στο παγκόσμιο κουμπαρά....

Κι αυτές οι κυτταρικές μεταλλάξεις χωρίζονται σε δυο στρατόπεδα. Σ΄εκείνους που νομίζουν ακόμα ότι είναι οργανισμοί «ελεύθερης βούλησης» και σ΄εκείνους που ξέρουν ότι ελεύθερη βούληση ισοδυναμεί μ΄ενα σκληρό πόλεμο. Και σκέφτονται αν είναι τόσο δυνατοί ώστε να τον ξεκινήσουν, η απλά θα πεθάνουν λυπημένοι και άπρακτοι.

Η αλήθεια που ζούμε, δηλαδή το μεγαλό ψέμα που ονομάζεται έτσι, αυτή η καθημερινή αθλιότητα ριγμένη στα μούτρα μας αναιδέστατα, εχει πάει πέρα από τα πιο δυσοίωνα σενάρια των λογοτεχνών του τρόμου....

Υπάρχει ξέρετε κατι πιο φοβερό από το να πεθάνεις.

Το να μην καταλάβεις ότι είσαι ήδη νεκρός....

Υπάρχει δε κάτι πολύ πιο δύσκολο και απαιτητικό απ΄την ίδια τη ζωή.

Ν΄αποφασίσεις πέρα απ΄ολους και όλα να την διεκδικήσεις...