ΣΤΡΑΤΙΩΤΑΚΙΑ ΑΚΟΥΝΗΤΑ, ΑΜΙΛΗΤΑ ΚΙ ΑΓΕΛΑΣΤΑ....

Ανασχηματισμός. Και?

Κάποτε είχα ακούσει μια ιστορία. Τη διηγόταν ένας οδηγός γνωστού (παλαιού) μεγάλου εφοπλιστή. Είχαν ξεκινήσει από το λιμανάκι της Ζέας για κάπου. Το γιωτ όλο στολισμένο με σημαιάκια, αντηχούσε από παντου μουσική (μές τα κατάρτια πετούνε οι γλάροι κι εγώ σου λέω έχε γειά…) και εξω στο λιμάνι ήταν μαζεμένος κοσμάκης. Κάτι κυρίες ηλικιωμένες, κάτι μόνιμοι κάτοικοι – εργαζόμενοι εκεί γύρω και χαιρέταγαν χαρούμενα.
Χαιρέταγαν ναναι καλοτάξιδος ο τυχερός που το χει.
Χαιρέταγαν αυτή την ευτυχία που δεν θα γνώριζαν ποτέ και που μόνο μερικοί «χρηστοί» θα νοιώσουν σ΄αυτό το κόσμο.

Μέσα στο γιωτ η σκηνή ήταν διαφορετική. Ο οδηγός, ο μάγειρας κι ένας καμαριέρης είχαν βουτήξει τελευταία στιγμή από τα παντελόνια το μεγάλο αφεντικό που τύφλα στο μεθύσι (πρωινιάτικα) είχε παρει απόφαση να «τη κάνει» πέφτοντας στη θάλασσα. Γιατί τον είχε κερατώσει η Ελενίτσα. Γιατί η κόρη του τουχε πετάξει ένα βάζο στο κεφάλι και τον είχε απειλήσει να μη ξαναπατήσει στο σπίτι της ποτέ. Γιατί ο γιός του μάζευε κάθε βράδυ μια κομπανία από ναυτάκια στο σπίτι και το γλένταγε.

Αυτά τα κοινότυπα ανθρωπάκια είναι που στέκονται εκει πάνω. Στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν είναι τίποτα άλλο παρά ανθρωπάκια. Ισως πιο αμόρφωτα, πιό εκδικητικά, πιο κομπλεξικά ακόμα κι απ τη γειτόνισα της διπλανής πόρτας που σας φαίνεται λίγη..

Απλά ξέρουν να κάνουν λεφτά. Εχουν τη στόφα να χώνονται στη βρώμα και να βρίσκουν χρυσάφι. Εχουν το θράσος, τη πονηριά να εκμεταλλεύονται για χάρη τους κάθε κατάσταση. Ξέρουν να πουλάνε ακριβά και ν΄αγοράζουν φτηνά. Ξέρουν να πουλιούνται οι ίδιοι πολύ καλά. Τεχνίτες του πουλήματος.

Το ίδιο κι οι περισσότεροι από τα ανθρωπάρια που κυβερνούν. Με τις γκομενίτσες να τους ταλαιπωρούν, με τις κυράτζες που παθαίνουν μια κρίση αν δε φτιάξει η κομώτρια καλά τη φράτζα, με τις ταπεινότητες, τις αδυναμίες, τα κόμπλεξ που κουβαλάει κάθε ανθρωπάκι.

Πόσοι άραγε από αυτούς είναι άνθρωποι του πνεύματος. Ξέρετε σε τι ποσοστό είναι εκείνοι που ξέρουν να μιλήσουν να αναπτύξουν σωστά μια συζήτηση, εκείνοι που έχουν δημιουργική φαντασία, έμπνευση, γνώσεις και ταλέντο να κάνουν το κόσμο να πάει ένα βήμα έστω μπροστά?
Πόσοι?

Οι περισσότεροι από αυτούς χαιρουν απλά της εκτίμησης πέντε έξι γνωστών που τους έχουν κάνει χάρες, του συγχωριανού πουναι περήφανος που βγήκε ένας υπουργός από το χωριό μας, του δάσκαλου που θα πει τον είχα μαθητή μου, και των επί τόπόυ ψηφοφόρων πόυ τους γλείφουν για να βγάλουν «κάτι».

Τις περισσότερες φορές ακόμα κι ένας μέσος μπλόγκερ, νεαρής ηλικίας, με λίγη φαντασία, κάποιο ταλέντο και επιθυμία να ψάξει να μάθει, είναι πιο χαρισματικός απ΄ολους αυτούς μαζί και έχει περισσότερες γνώσεις και σίγουρα περισσότερο «χρώμα και άρωμα»
Ανασχηματισμός. Υπάρχουν πρόσωπα πνευματικής δύναμης? Κι αν οχι τέτοια μήπως υπάρχουν γεροί δυνατοί χειρονάκτες? Ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Ούτε να σχεδιάζουν ένα σπίτι ξέρουν
Ούτε να το χτίζουν

Ξέρουν μονο να στρογγυλοκάθονται σ΄αυτό, να τρώνε να πίνουν και να αφοδεύουν. Ανθρωπάκια όχι χαρισματικά όχι δυνατά. Απλά αδύναμα ανθρωπάκια. Χαρτογιακάδες.
Που αλλάζουν χέρια ο ένας με τον άλλο. Που γελάνε μεταξύ τους, αγκαλιάζονται μεταξύ τους και λένε μπράβο ο ένας στον άλλο.
Οχι τώρα. Και πριν. Και μετά.

Οχι μια συγκεκριμένη κυβέρνηση. Κάθε κυβέρνηση του ίδιου είδους. Ολες οι κυβερνήσεις που δεν αποτελούνται από δημιουργούς αλλά από διαχειριστές.
Αλλος παίρνει το νοίκι. Αλλος κατοικει…. Κι εκείνοι είναι πάντα εκεί στην είσοδο δίπλα στη σκάλα και μοιράζουν τους λογαριαμούς, τα κοινόχρηστα, ελέγχουν αν η καθαρίστρια κάνει καλά τη δουλειά της, κυνηγάνε να πάρουν το νοίκι από τους κακοπληρωτές, ξέρουν τ΄απλυτα από το κάθε διαμέρισμα και βγάζουν και κανα φραγκάκι στη ζούλα από καμμιά βρωμιά που θα τους ζητήσουν να κάνουν…

Ο δημιουργός του κτίσματος μπορεί να ήταν χαρισματικός αρχιτέκτονας.
Οι κάτοικοι μπορεί να είναι φιλοσοφοι, εργάτες, καλλιτέχνες, γερόντια, φοιτητές ή απλοί άνεργοι. Ο καθένας όμως έχει κάτι. Καλό ή κακό. Εχει όμως. Το δικό του αγώνα, το δικό του χρώμα, το δικό του θόρυβο από το διαμέρισμα…..
Αυτοί απλά είναι οι υποτακτικοί διαχειριστές. Για να βγάλουν το μεροκάματο.

Κυρία μου εσύ που κοιτάς σα χαζή κι ονειρεύεσαι να μην ήταν ο Μητσάρας δίπλα σου αλλά εκείνο ο γραβατωμένος με το αλεξίσφαιρο αυτοκίνητο και τους φρουρούς, να θυμάσαι ότι κι αυτός την αμολάει το βράδυ αλλά με μια διαφορά από το μητσάρα σου. Ρίχνει το φταίξιμο στον διπλανό του πάντα…..

Κι αυτό είναι το μυστικό τους όπλο. Το κακό το πολεμάς. Σε θεριεύει. Σε κάνει επαναστάτη. Θέλεις να το συνθλίψεις, να πολεμήσεις, να το εξαφανίσεις. Το καλό σε μαγεύει, σε γαληνεύει, το λατρεύεις. Τούτο δω το ΤΙΠΟΤΑ τι να το κάνεις. Πως να το πολεμήσεις. Πως να το διώξεις? Αφού ούτε μίσος ούτε αγάπη μπορεί να σου προκαλέσει… Μόνο ναυτία, κούραση, μισά συναισθήματα.

Ναι δεν μπορείς ν΄απαλλαχτείς απ΄αυτούς γιατί είναι τίποτα….