Η ΘΕΟΣ Η ΝΤΟΥΒΑΡΙ.

Υπάρχει ένα μικρό κομμάτι σοκολάτα.
Κάποιος το δαγκώνει το απολαμβάνει και σταματάει εκεί.

Κάποιος άλλος αναρωτιέται πως μαζεύουν το κακάο, ενημερώνεται και νοιώθει σοφώτερος.

Κάποιος αλλος θέλει να μάθει ποιοί μαζεύουν το κακάο και αφού ενημερωθεί, σκέφτεται ότι υπάρχουν ανήλικα παιδιά που ψήνονται κάτω από τον ήλιο για ένα κομμάτι ψωμί. Κάνει τότε μια καλή συζήτηση για την αδικία που υπάρχει σ΄αυτό το κόσμο και σταματάει εκεί.

Κάποιος άλλος θέλει να προχωρήσει ακόμα πιο πέρα και καταφέρνει να μάθει την ιστορία ενός εκ των παιδιών, του μικρού Μιγκελ. Καλλιτεχνική και εμπνευσμένη φύση βγάζει και μια όμορφη αφίσα "σώστε τον Μιγκέλ" και απολαμβάνει την εκτίμηση των ευαίσθητων συνανθρώπων.

Κάποιος άλλος σκέφτεται ότι είναι μια καλή ευκαιρία να ταράξει τα νερά και να δημιουργήσει ένα ολόκληρο κίνημα για τη διάσωση του Μιγκέλ και ονειρεύεται τη δική του προσωπική επανάσταση.

Υπάρχει ακόμα πιο εκεί απ΄ολα αυτά ο πιστός που θα πει η ζωή του Μιγκέλ ανήκει στο θεό του.

Κι ο Μιγκέλ που θα συνεχίσει να δουλεύει στο χωράφι και μέχρι να πεθάνει δεν θαχει μάθει καν σε τι χρησιμεύει το κακάο που μαζεύει. Δεν θάχει μάθει ποτέ πόσα παιδιά παίρνουν χαρά κάθε λεπτό πάνω σ΄αυτό το πλανήτη απολαμβάνοντας τους καρπούς του μόχθου του.

Ολα είναι ζήτημα οπτικής.

Αυτό που βλέπεις μπροστά σου. Αυτό που έχεις κατορθώσει να γεννήσεις μέσα σου.

Ενα απλό κομμάτι σοκολάτας.
Η την ιστορία ενός παιδιού.
Η ευκαιρία να απολαύσεις κάτι εντελώς γευστικό και να το αποβάλεις όπως όλα τ΄αλλα.
Η ευκαιρία να δεις πόσες απολαύσεις δικές σου είναι καρφιά στο φέρετρο των άλλων.

Ζήτημα οπτικής.
Σε όλα.

Κι αν προσπαθήσεις να μετακινήσεις τον απέναντί σου από το δικό του κόσμο και να τον φέρεις μέσα στους συνειρμούς του δικού σου λαβύρινθου, μέχρι σ΄ενα σημείο θα φτάσεις. Πιο εκεί δεν γίνεται ακόμα κι αποφασίσεις να θυσιάσεις τα πάντα προκειμένου να το πετύχεις.

Υπάρχουν άνθρωποι που έδωσαν τη ζωή τους για να προστατέψουν "ανθρώπους ντουβάρια". Χωρίς αυτιά. Κουφούς. Αδιάφορους. Ικανοποιημένους από αυτό που έχουν.

Κι εκείνοι που προσπερνάνε ολα αυτά και γίνονται μικροί αδιάφοροι θεοί στο γενικό τσίρκο που επικρατεί γύρω τους.

Ανάμεσα σ΄αυτές τις δυο κατηγορίες οι πολλοί. Οι μπερδεμένοι. Οι χωρίς λύση. Εκείνοι που ξυπνούν και κοιμουνται με την ελπιδα να γίνει μια ταραχή από κάποιον άλλο. Εκείνον που κάτι μπορεί να καταφέρει και να τραβήξει και τους υπόλοιπους.

Η επανάσταση έχει γίνει από τη στιγμή που εκτός από τη σοκολάτα είδες και το Μιγκελ.

Επειδή όμως ο Μιγκελ θα συνεχίζει να σέρνεται όσο εσύ θα επιθυμείς τη σοκολάτα, οι λύσεις περιορίζονται σε μικρές καθημερινές μικροδιαμαρτυρίες και μεγάλα ανεκπλήρωτα σχέδια.
Και τροφή, τροφή ατελείωτη για χιλιάδες επαγγελματίες που μπορούν μέσα απ΄το δικό σου μπέρδεμα να κερδίζουν. Να "προϊστανται" των άλλων.

Η ουσία όμως είναι πάντα η ίδια.
Να τη βγάλεις όπως όπως.
Ενα πέρασμα.
Που κάποτε θα τελειώσει έτσι χωρίς να έχει γίνει τίποτα το σημαντικό.
Η ένα πέρασμα για κάτι "ανώτερο" που ίσως υπάρχει που ίσως είσαι τυχερός και υπάρχει.
Ανάλογα με την οπτική.

Πίσω απ΄ολα αυτά μια αλήθεια. Ο Μιγκελ θα ζήσει και θα πεθάνει χωρίς να φάει ποτέ σοκολάτα. Και χιλιάδες άλλοι θα πάθουν στερητικό σύνδρομο όταν ο διαιτολόγος τους θα τους απαγορέψει να τρώνε για να βγάλουν τα παραπανίσια κιλά.

Ανάμεσα σ΄αυτά τα δύο, κουρασμένα λόγια λόγια λόγια.

Και κόμματα, παρατάξεις, ιδεολογίες που σχεδιάζουν ασταμάτητα, βουίζοντας σαν μελίσσσια γύρω από ένα κόσμο που ήταν και θα παραμείνει αδιάφορος για το που και πως βγαίνει το κακαο.

Ψεύτες!

Κι αυτοί που σκίζονται να μας αποδείξουν ότι νοιάζονται ακόμα μεγαλύτεροι ψεύτες. Οσοι πραγματικά νοιάζονται είναι ή νεκροί ή τρελλοί ή μόνοι και πονάνε.

Αν απ΄ολη αυτή τη δυστυχία μπορείς να βγαίνεις αλόβητος και άνετος δυό πράγματα συμβαίνουν. Η είσαι θεός ή είσαι ντουβάρι. Ξέχασα κι ένα τρίτο... Η κάνεις πολιτική.

Τοκ! Τοκ!