ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥ Η ΠΡΟΧΕΙΡΟΤΗΤΑ ΣΟΥ..

Ολυμπιακοί λοιπόν. Ακόμα μια φορά θα μετρήσουμε πόσο πίσω είμαστε και θα σκεφτούμε γιατί ακριβώς να μην είμαστε λιγάκι πιο μπροστά.
Οι έλληνες είναι ατάλαντοι? Δεν υπάρχουν ικανά πόδια, ικανά χέρια, ικανά σώματα να σπάσουν τα νήματα τερματισμού?
Οι έλληνες πρέπει να μετράνε τα παιδιά τους σε μερικές ελάχιστες στιγμές μισοχαράς?

Στη πορεία μου σ΄αυτή τη ζωή σαν παιδί κι αργότερα γονιός είδα μόνιμα το ίδιο σκηνικό. Οπως και στα υπόλοιπα, έτσι και στον αθλητισμό, πληθώρα από ταλεντάρες που κανείς δεν νοιάστηκε αν καν υπάρχουν.

Ο Τζαμαικανός λεγόταν αστραπή. Εχουμε δει κι εμείς πολλές "αστραπές" στις αλάνες. Εχουμε δει πολλά δελφίνια να κολυμπάνε. Πολλά θηρία με απίστευτη δύναμη. Με τρέλλα για τον αθλητισμό. Με έμπνευση. Με όνειρα.

Μετά την εφηβεία δεν τους ξαναείδαμε πουθενά. Ισως σε κάποιο γραφειάκι στριμωγμένους να αγωνιούν για ένα ψωρομισθό. Ισως σε κάποια αποθήκη να σηκώνουν αντί για βάρη καφάσια. Ισως σε κάποια παραλία αντί για πόλο να μοιράζουν αναψυκτικά στους λουόμενους.

Αφιερωμένη λοιπόν αυτή η ανάρτησή μου σε μερικούς φίλους.
Στον Π. που ήξερε πόσο ψηλά μπορούσε να φτάσει στο ύψος ,αλλά γύρω στα 15 χάθηκε στα ωράρια κάποιου φροντιστηρίου στη μάχη των πανελληνίων.
Στον Α. που έτρεχε το κατοστάρι σε 11' για τη πλάκα του χωρίς ναχει κάνει ποτέ καμμιά προπόνηση.
Στην Κ. που είχε κορμί σαν λάστιχο και μεγάλα όνειρα να γίνει γυμνάστρια και τώρα δουλεύει σ΄ενα σουπερ μάρκετ.
Στον Γ. που τον λέγαμε το θηρίο. Για τη πλάκα του μπορούσε να μας σηκώσει όλους μαζί.

Αφιερωμένη η ανάρτηση σε όλους τους θρύλους της γειτονιάς που όλοι ξέραμε ότι είναι διαφορετικοί από μας, φτιαγμένοι ταλεντάρες, φτιαγμένοι για να φτάσουν τη δόξα αλλά κανείς δεν έμαθε καν ότι πέρασαν από αυτό το κόσμο.

Οπως και κείνα τ΄αλλα παιδιά με τη κιθάρα να κελαηδάει στα χέρια τους και τα τραγουδάκια τους στριμωγμένα σ΄ενα συρτάρι. Οπως εκείνα που μας χάριζαν τη μελωδική φωνή τους στο τέλος της γιορτής, όπως εκείνα που ζωγράφιζαν πριν ακόμα γράψουν τ΄ονομά τους. Οπως όλα τα κορμιά και τα μυαλά που σ΄αυτόν εδώ το τόπο απλά πετάχτηκαν στα σκουπίδια.

Εδώ το μόνο άθλημα που γνωρίζουμε καλά είναι πως να τ΄ακουμπαμε χοντρά στα φροντηστήρια δεδομένου ότι καταξιωμένος άνθρωπος είσαι σαν γιατρός, δικηγόρος ή μηχανικός.
Και καταξιωμένο κορμί είσαι αν ξέρεις να κουνάς καλά το κώλο σου στα τσιφτετελάδικα το βράδυ.

Ναι βλέπω τους Ολυμπιακούς. Ξενυχτάω για να τους δω. Ετσι για το γαμώτο. Γιατί τουλάχιστον αυτή η φιέστα από σπόνσορες, εκατομύρια και διαφημηστικά σποτάκια λέγεται ακόμα ολυμπιακοί. Κι όσο για όσα παιδιά φτάσαν μέχρι εκεί? Εστώ και τρίτοι έστω και δέκατοι έστω και αποκλεισμένοι? Μαγκιά τους. Γιατί κανονικά το κράτος που ζούσαν ούτε αυτό δεν είχε σκοπό να κάνει κι αυτοί τους την έσκασαν. Τα κατάφεραν.

Μέσα από μια στυγνή προχειρότητα. Μια ανύπαρκτη επιθυμία να γίνουμε περήφανοι. Μια νυσταγμένη , κουρασμένη, βαριεστημένη Ελλάδα που αγωνίζεται τουλάχιστον να κρατήσει τ΄ονομά της.