ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΙ..

Κάπου μακριά χτυπάνε τα τύμπανα του πολέμου. Πετσοκομένα κορμιά μακρινά, άγνωστα.
Κάπου δίπλα κάποιος κάνει ένα τάμα. Σαν βγει απ΄το νοσοκομείο θ΄ανάψει μια λαμπάδα στο μπόι της..
-Θα έρθεις?
-Θα δούμε..
Εγκλωβισμένοι σε ένα στίγμα τόσο όσο ένα νούμερο παπουτσιών.
Φορώ 39.
Αν είναι γόβα πιάνει λιγώτερο χώρο.
Αλλά κι αν βάλω άρβυλα, πάλι μακριά θα είναι τα τύμπανα του πολέμου.
Κι αν βάλω άρβυλα πάλι δεν θα νοιώσω τα δικά σου τάματα.
39 νούμερο ευαισθησίας.
Δεν υπάρχουν περιθώρια για περισσότερο.
Δεν είναι τυχαίο που περπατάμε όρθιοι.
Κι όρθιοι τραβάμε τους σταυρούς μας.
Κι αυτοί των άλλων θάναι πάντα παράλληλοι.
Θαναι είδηση.
Ανάμεσα σε πολέμους, πείνα, αδικίες, γολγοθάδες κάθε μορφής, ενα νούμερο παπούτσι μπορεί να ασχολείται μόνο με μια απάντηση που δεν ήρθε.
Η ευαισθησία μας τρυπώνει μέχρι ένα συγκεκριμένο νούμερο.
Οτι χωρέσει εκεί μέσα.
Δεν υπάρχουν πολλοί να σκέφτονται το ίδιο.
Υπάρχει ο καθένας που σκέφτεται πολλά.
Καμμιά φορά από ανάγκη οι σκέψεις συναντιούνται.
Αλλά οι αληθινές μας έννοιες είναι πάντα παράλληλες. Δέντρα. Με ρίζα όσο ένα ζευγάρι παπούτσια. Τίποτα παραπάνω.
Σκέψου, δεν είναι τυχαίο, ότι ο άνθρωπος μεγαλουργεί όταν τελικά μείνει ξυπόλυτος.