Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΣΠΟΡΟΣ.

Υποτίθεται ότι υπάρχουν δυο δρόμοι ν΄ακολουθήσει κανείς. Της αρετής και της κακίας. Εμείς εδώ κάτω έχουμε προ πολλού ξεφύγει από αυτό το δίλλημα. Κάποια στιγμή κάποιος προηγούμενος (αν θέλετε ονομάστε το «αυτός που ήμουν») διάλεξε το δρόμο της κακίας και εμείς (αν θέλετε ονομάστε μας «αυτό που απογίναμε») τώρα μετά από δεν ξέρω πόσες γενιές, απλά βρισκόμαστε μόνιμα μπροστά σε άπειρα σταυροδρόμια που ορίζονται μεταξύ του λίγο κακού, πολύ κακού, κάκιστου και αισχρού.

Αυτές είναι οι επιλογές μας φίλοι μου. Αυτή είναι η ζωή μας. Αυτή είναι η πολιτεία που κατοικούμε. Δεν υπάρχουν διλήματα του είδους, άραγε να κάνω κάτι καλό ή κάτι κακό ή κάτι έτσι κι έτσι. Στην απόλυτη διαφθορά μαθαίνεις, την καλύτερη των περιπτώσεων , αν είσαι αγαθός – ακόμη - να συμβιώνεις με το λιγώτερο αισχρό και να προσπαθείς να το πολεμήσεις με το να του αντιστέκεσαι. Δεν το σκοτώνεις του αντιστέκεσαι.

Μάθαμε να ανεχόμαστε κάθε είδους βρωμιά. Να ανιχνεύουμε μέσα στα σκατά και να προσπαθούμε να μείνουμε καθαροί. Αναγκαστικά. Δεν υπάρχουν λιμνούλες με νούφαρα και πολύχρωμες πάπιες πιο εκεί για να πλατσουρίζουμε ανέμελα. Είμαστε όλοι χωμένοι μέσα στη βρώμα. Κι οι θύτες και τα θύματα. Και η Τρίτη κατηγορία η πιο δύστυχη που νομίζει ότι δεν ανήκει σε καμμιά από τις δύο προηγούμενες.... Η τελευταία ελπίδα. Να κρατάς πάση θυσία ζωντανά τα ζωτικά σου ψέματα.

Μεταξύ δυό ψευταράδων διαλέγω να ψηφίσω εκείνον τουλάχιστον που μου γλυκαίνει λίγο το χάπι. Οπως ανάμεσα στην απόλυτη αγαμισιά πάω με κάποιον όπως όπως έτσι για να πω ότι έχω παρέα. Οπως ανάμεσα σε δηλητηριασμένο κρέας και δηλητηριασμένα χόρτα, λέω άντε ας φάω τα χόρτα που τουλάχιστον δεν έχουν χοληστερίνη. Οπως μεταξύ μιας κοντινής παραλίας γεμάτη από βρώμα και βακτηρίδια, πάω καμμιά 500ρια χιλιόμετρα παρά πέρα γιατί πάλι βρωμιάρικη μπορεί να είναι αλλά έχω ωραία θέα και το ξεχνάω. Οπως σ΄ενα γάμο που σκατά είναι αλλά μένω γιατί αν φύγω μπορεί να πέσω σε ακόμα χειρότερα ή να αναγκαστώ να μείνω με τη πιο ζόρικη συντροφιά.... εμένα!

Η αρετή μας είναι η λιγώτερο χτυπητή κακία. Κοιτάζω γύρω μου και θυμάμαι μια σκηνή από μια ταινιούλα εφετζίδικη και πιασιάρικη το Constantin. Εκεί υπήρχε κι ένας ιερέας με μια μοναδική ικανότητα. Γύριζε τα μάτια ανάποδα έπερνε μια στίβα περιοδικά, εφημερίδες, «ψηλάφιζε» τις ειδήσεις κι έβγαζε «λαυράκι». Πολλές φορές κοιτάζω γύρω μου και μας βλέπω έτσι.

Ψηλαφίζουμε με τα χέρια στις ειδήσεις του τρόμου. Μάνα έπνιξε τα τρία παιδιά, ένας νεαρός έψησε την οικογένεια και την έφαγε μ΄ενα καλό κιάντι, ντελιβεράς μπήκε σ΄ενα σχολείο και καθάρισε εκατό άτομα μ΄ενα καλάζνικωφ, ομάδα ευπόρων κυρίων την έπαιζαν βλέποντας να κόβουν κομματάκια μικρά βρέφη, εξαρθρώθηκε κυκλωμα που πουλαγε όργανα, άλλο που έκλεβε παιδάκια, άλλο που έκανε θυσίες στο σατανά, άλλο που έτρωγε έμβρυα για να κάνει νεανικό δέρμα..... κι απέναντι μια πολιτεία, κάθε πολιτεία που μοιάζει με όλα αυτά.

Κέρδος, απληστία, στυγνότητα – κυβερνώντες

Ανέχεια, αποχαύνωση, ηλιθιότητα, φόβος, δειλία, θάνατος.... – πολίτες

Μπορεί ναχουμε εκλογές. Πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε τι είναι το λιγώτερο κακό. Τι είναι διεφθαρμένο αλλά έχει καλύτερες δημόσιες σχέσεις. Τι είναι μεν κακό αλλά μπορεί να ρίξει και μια ματιά έτσι για το ίματζ και στη σωρό από πτώματα που σέρνονται εδώ κάτω, έρμαια της τύφλας τους.

Δε γράφω συχνά πια γιατί νοιώθω μια συνεχή αηδία. Μια αποστροφή για όλο αυτό το καραγκιοζιλίκι που στριφογυρίζει γύρω μου και μ΄ενοχλεί ακόμα κι οταν κλειστώ σε τέσσερις τοίχους βάλω στο τέρμα τη μουσική και κλείσω όλα τα παράθυρα. Η δυσωδία είναι τόσο έντονη που μπαίνει ακόμα κι από τις χαραμάδες. Και πεισμώνω γιατί νοιώθω ότι και με το να την περιγράφω είναι σαν της κάνω μεγάλη χάρη.

Ο δρόμος της αρετής είναι μέσα μας. Το ξέρω. Ανοιγοκλείνει η πόρτα κάθε μέρα και μου θυμίζει ότι πρέπει να μπω και να ζήσω στο δικό μου καλύτερο κόσμο. Ομως κι αυτό για να το κάνεις πρέπει να έχεις ξεπεράσει ένα πολύ σοβαρό εμπόδιο. Το φόβο να την ανακαλύψεις. Το δισταγμό του αν εσύ είσαι ικανός τελικά για κάτι τέτοιο. Την ανθρώπινη «ανασφάλεια».

Το παιχνίδι είναι συγκεκριμένο. Οταν αρχίζεις και τα βλέπεις όλα στη κανονική τους διάσταση γίνεται μια συνολική ανακατάταξη του τι είναι άξιο σημασίας και τι όχι. Που να κάνεις φόκους το βλέμμα και που να το αποστρέφεις χωρίς ενοχές. Να προσπερνάς όλα αυτά που η μεγάλη μάζα είναι κολλημένη αιώνες τώρα επάνω κι έχει γίνει ένα. Και να νοιώθεις εμπιστοσύνη στη φωνή που σου φωνάζει, ότι ναι, μπορείς να περάσεις πάνω απ΄ολα αυτά χωρίς να κοιτάς τα χέρια που σε τραβολογάνε πάλι κάτω.

Πέρα από την αλήθεια και το ψέμα υπάρχει ένα ανώτερο αξίωμα. Η αγάπη. Η αγάπη με την αρχέγονη έννοιά της. Η αγάπη για τη ζωή κάτω από την επιφάνεια, για τις σκιές που βρίσκονται πίσω από τις εικόνες, για τους ήχους που είναι σκεπασμένοι κάτω από τις πέτρες, για τις μυρουδιές που χάνονται πίσω από ανέμους και χρόνο.

Εκεί πίσω απ΄ολα αυτά έχεις κρυφτεί κι εσύ, ξεχασμένος. Μπροστά έχεις αφήσει μια πρόχειρη φωτοτυπία σου να παριστάνει πως ζει.

Μακάρι να μπορούσαμε να πάμε όλοι μαζί παρέα ν’ανακαλύψουμε αυτό που ξεχάστηκε. Να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο για να φτάσουμε πιο γρήγορα. Να μοιράσουμε γνώσεις και ένστικτα για να συμπληρώσουμε τα κενά που λείπουν για το ξεκίνημα. Μακάρι να ανταλάσσαμε εμπνεύσεις και οράματα. Ομως ο δρόμος είναι μοναχικός. Και το πρόβλημα είναι όχι να τον βρεις αλλά να πάρεις την απόφαση ότι τον βρήκες. Μόνος. Και δεν μπορούν να σ΄ακολουθήσουν σ΄αυτόν ούτε τα πλάσματα που αγαπάς που νοιάζεσαι.

(Το κείμενο αυτό είναι λίγο αλλόκοτο, ίσως, αλλά δεν μπορώ να το πω καλύτερα. Γιατί δεν υπάρχει συνταγή γι αυτό κι ας υπάρχουν τόσοι πρόθυμοι να πουλήσουν συμβουλές για τους νεοταξιδιώτες. Ενα ακόμα ψέμμα για τους τεμπέληδες. Δεν υπάρχει συνταγή. Πρέπει απλά να βρει χώμα να φυτρώσει τίποτα περισσότερο τίποτα λιγώτερο. ).