ΚΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ....

Ωχ... γυρίσανε όλοι.
Με τις πιστωτικές στο κόκκινο. Με το τρέξιμο για τις εγγραφές των παιδιών. Τα τεφτέρια πάνω στο τραπέζι τις κουζίνας θ΄ανάψουν σιγά σιγά. Φροντιστήρια, πετρέλαιο, το δάνειο για το σπίτι, το δάνειο για το αυτοκίνητο, το δάνειο για το αιρκοντίσιον, για τη τοστιέρα, το μίξερ τη καφετιέρα...
Καιρός για ένα νέο δάνειο για να πληρώσουμε τις δόσεις του προηγούμενου.

Ωχ...γυρίζουν όλοι και στο χαζοκούτι.
(Αυτό δεν χρειάζεται κανένα σχόλιο)

Το πιο αστείο απ΄ολα είναι ότι οι περισσότεροι νόμιζαν ότι έφυγαν. Το σοβαρό είναι ότι δεν έφυγαν ποτέ. Γιατί κι εκεί που πήγαν τα ψέματά τους κουβάλησαν, εδώ που γυρίζουν με τα ψεματά τους επιστρέφουν, και όσο καιρό έλειπαν δυστυχώς τα ίχνη τους ήταν εδώ να θυμίζουν ότι πριν, τώρα και μετά θα έχουμε μια γέυση απ΄τα ίδια.

Φυσικά κι αυτό είναι άλλο ένα απαισιόδοξο κείμενο. Ναι μοιάζει να μη βλέπω φως στο τούνελ από πουθενά. Ετσι μοιάζει. Κι ομως υπάρχει φως και μάλιστα μπόλικο. Το πρόβλημα είναι ότι για να το δεις πρέπει να βγεις από το τούνελ. Κι εγώ αναγκαστικά μιλάω για όσα υπάρχουν «μέσα». Κι αυτά δεν πρέπει να έχουν καμμιά νότα αισιοδοξίας. Γιατί ο άνθρωπος δεν θέλει πολύ για να είναι μόνιμα στάσιμος μέσα στα σκατά. Αρκεί να του δίνεις έστω και μια μικρή ελπίδα ότι τα σκατά μπορεί νάχουν ωραία γεύση και θα κάτσει επάνω.

Γιατί είναι τεμπέλης. Γιατί δεν έχει μνήμη (αυτό είναι το σοβαρότερο απ΄ολα). Γιατί έχει σχηματίσει την εντύπωση πως ότι βλέπει γύρω του είναι η δική του πραγματικότητα , ότι αυτό του αξίζει και μ΄αυτό ταιριάζει και νοιώθει ήσυχος. Κι όταν δεν του πάει καλά κάτι νομίζει ότι απλά πρέπει να επιδιορθώσει τα υπάρχοντα. Δεν θέλει να δεχτεί ότι τα υπάρχοντα είναι ΟΛΑ μπούρδες. Γιατί τότε δεν θα μπορούσε ν΄αντέξει τη σύγχηση. Θα κατέρρε στην αποκάλυψη της απάτης.

Ο άνθρωπος δεν ξέρει καν ΤΙ ΕΙΝΑΙ. Κρατιέται λοιπόν απο οποιαδήποτε απάντηση γιατί κάπου πρέπει να πατάει. Μια και δεν μπορεί να πετάξει... (κακό πράγμα η έλλειψη φτερών...)

Αρα όταν ακούς τη φράση «γίνε λίγο αισιόδοξος, δεν είναι όλα έτσι» είναι η φωνή ενός ακόμα «ψιλομεταποιητή» ετούτου εδώ που ζούμε που ψιλιάζεται ότι τίποτα δε πάει καλά αλλά δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει έτσι ξερά. Οπότε ψάχνει τη γεύση μέσα στα σκατά.

Είναι όπως όταν είσαι κλεισμένος μες τη φυλακή σ’ ενα κελί κι αρχίζεις να ψάχνεις τα θετικά του θέματος. Ακόμα κι αν δεν υπάρχουν, αφιερώνεις όλη τη σκέψη στο να τα βρεις. Και στο τέλος ξεχνάς τι είναι ελευθερία. Μαθαίνεις να ξυπνάς τη τάδε ώρα, να βολτάρεις στην αυλή με τους υπόλοιπους, να τρως σάπιο φαί, να αντέχεις βρώμικους ανθρώπους, βρώμικες τουαλέτες, βρώμικα κρεβάτια. Προσαρμόζεσαι σ΄αυτή τη πραγματικότητα. Γιατί πάντα όταν κάποιος χάσει τη μνημη του αποκτάει, για να επιζήσει, ιδιαίτερη προσαρμοστικότητα σε ότι του πασάρουν....

Καλό φνινόπωρο λοιπόν και όχι δεν υπάρχουν αισιόδοξα μηνύματα. Γιατί έχουμε μνήμη. Δυστυχώς ή ευτυχώς υπάρχει μια μερίδα κόσμου που θυμάται , αλλοι περισσότερο άλλοι πιο αμυδρά, όλα όσα είναι «απ΄εξω». Και μπορεί να συγκρίνει. Δεν υπάρχει απαισιοδοξία. Γνώση υπάρχει. (έστω και ισχνή) Κι η γνώση είναι ευχή και κατάρα μαζί. Κι εδώ μπαίνει η δική μου αισιοδοξία. Ξεχνώ τη κατάρα και κρατώ την ευχή.....

Αν έχω μια ελπίδα ακόμα για τούτο δω το κόσμο είναι γιατί βλέπω ότι μετά από ατέλειωτους χρόνους κι ακόμα , έστω και λίγοι, αισθανόμαστε «οτι κάτι πολύ σοβαρό, ασύληπτα κακό, έχει συμβεί πάνω μας και μέσα μας... κάτι δε στέκει... » Κι ότι το νοιώθουμε κι αυτό είναι κάτι...