Τυχαία πριν λίγες μέρες σε μια συζήτηση έμαθα για ένα γνωστό μου μια παλιά ιστορία, μια φρίκη που είχε βιώσει, την οποία δεν μπορούσα καν να φανταστώ να συμβαίνει ούτε σε μένα ούτε σε κανέναν άλλο. Μπλόκαρα.
Σκέφτηκα ότι το συγκεκριμένο άτομο, που ήταν πάντα δυναμικό, γενναίο έτοιμο να μας εμψυχώσει όλους, έτοιμο κάθε μέρα να δημιουργήσει τη δική του επανάσταση και να παρασύρει σ΄αυτήν όποιον έβρισκε μπροστά του, είχε περάσει πολλά. Πάρα πολλά που στη δική μου τη ζωή ήταν άγνωστες λέξεις....
Σκέφτηκα για μια ακόμα φορά ότι – μέχρι τώρα - η σοβαρότερη «φρίκη» που μ΄εχει βάλει ο δημιουργός να περάσω είναι η.... καμμία.
Ναι, δοκιμασίες υπάρχουν πάντα, αλλά καμμία από αυτές – μέρχρι τώρα – δεν με άφησε χωρίς φαι, χωρίς ένα κρεβάτι να κοιμάμαι, χωρίς νερό, χωρίς ρούχα....
Οτι και να συνέβαινε κοιμόμουν κάπου ζεστά, έτρωγα, έπινα νεράκι και φόραγα ένα ρούχο πάνω μου.
Το ελάχιστο λέω γιατί πέρα από αυτό, είχα πάντα μια τηλεόραση, ένα ραδιόφωνο, αργότερα ένα στερεοφωνικό, αργότερα υπολογιστή, και dvd και βιβλία να διαβάζω και ταινίες να βλέπω....
Δηλαδή για τους αληθινά δυστυχισμένους αυτής της ζωής ήμουν, είμαι ένας «τυχερός άνθρωπος». Κι αν μιλήσω για όλα τα ζόρια που θεώρησα ότι πέρασα, πάλι δε πιάνει γιατί τα πέρασαν κι αυτοί συν τα άλλα, εκείνα που εγώ βλέπω σαν είδηση στη τηλεόραση, εκείνα που υποπτεύομαι ότι πρέπει να πονάνε...
Μεταξύ αληθινού πόνου και υποψίας του υπάρχει άβυσσος.
Κι όμως γέμισα ατέλειωτες ώρες της μέρας μου και της νύχτας μου με γκρίνια. Ατέλειωτες ώρες γεμάτες πανικόβλητα συναισθήματα για επερχόμενες καταστροφές.
Εκείνη η φριχτή ενασχόληση με το άτομό μου. Τι θα απογίνω?
Εκείνη η μονότονη ναρκισιστική διάθεση του να γυριζω γύρω γύρω από μένα και να με συμπονάω να με συμπάσχω για το πόσο πολλά τραβάω και πόσο δυνατή είμαι τελικά.
Μαλακίες! Δυο βήματα πιο εκεί έκανε τρελλές βόλτες ο αλήθινός τρόμος.
Δυο βήματα πιο κει από τα δικά μου κάγκελα τα φτιαγμένα από μαλακό βαμβακερό για να μη κάνω καρούμπαλα όταν χτυπάω το κεφάλι, υπήρχαν τα κάγκελα τα φτιαγμένα από ξυράφι και απόγνωση..
Πιο πάνω από μένα εκείνοι που εξουσιάζουν κι έτσι κι αλλοιώς δε νοιάζονται αν ζει και αν πεθαίνει κανένας, πιο κάτω εκείνοι που πεθαίνουν, εκείνοι που δεν τους κοίταξα ποτέ στα μάτια, που δεν τους άγγιξα, δεν ξενύχτισα μαζί τους, δε ρώτησα ποτέ αν ζουν ή αν πεθαίνουν σαν ναμουν εξουσιαστής κι εγώ.... στη μέση εγώ ο γκρινιάρης κλόουν που παλεύει τους μεν και αγνοεί τους δε και απαιτεί κι από τους δυό να τον προσέξουν, απεγνωσμένα...
Θυμόμουν πάντα πόσο κακό μου έχουν κάνει αλλά ξέχναγα επιμελώς αν έκανα κακό εγώ..
Θυμόμουν πάντα ότι είμαι αδικημένη αλλά δεν θυμόμουν ποτέ πόση συμμετοχή είχα στην αδικία.
Εβλεπα το ταψί αλλά όχι το άδειο πιατο.
Το καναπέ αλλά όχι το τρύπιο ράτζο.
Είμαι ο μέσος άνθρωπος. Εκείνος που νοιώθει ότι όλοι του χρωστάνε αλλά αυτός δεν χρωστάει ούτε τ΄αγγέλου του.
Είμαι ο επαναστάτης που αντιμετωπίζει το σοβαρότατο κίνδυνο να τραματιστεί την ώρα που κάνει πεντικιουρ με το ψαλιδάκι.
Είμαι εκείνος που στηρίζεται δυναμικά στα πόδια του πάντα αφού οι υπόλοιποι φροντίζουν να του έχουν λυμμένα τα χέρια....
Εκείνος που ψηφίζει μόνιμα τον ίδιο για να τον βρίζει μετά. Που αγοράζει αυτοκίνητο γκρινιάζει για τη ρύπανση και ονειρεύεται την ίδια στιγμή πότε θάχει φράγκα να πάρει ένα καλύτερο...
Εκείνος που μόλις του λένε ότι ένας γνωστός έχει καρκίνο φτύνει το κόρφο του και λέει έξ΄απο δω αυτή η λέξη....
Εκείνος που πολεμάει τη γραφειοκρατεία καθισμένος σ΄ενα γραφείο κάποιας υπηρεσίας του δημοσίου...
Εκείνος που νομίζει ότι δυστυχία είναι το γεγονός ότι υπάρχουν και καλύτεροι.
Ξεχνά πάντα όμως επιμελώς τι είναι ευτυχία.
Και το χειρότερο απ΄ολα είναι ότι για αυτή την αμνησία έχει βρει στάνταρ δικαιολογία ότι δεν τον αφήνει η ευαισθησία του να είναι ευτυχισμένος με τόση δυστυχία που υπάρχει. (το ακούμε συνεχώς τώρα τελευταία, τόσο που η υποκρισία έχει αρχίσει και βρωμάει πια σα σάπιο πτώμα...)
Η αλήθεια είναι ότι κατά βάθος δεν έχει νοιώσει ποτέ ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Οταν άκουσα την ιστορία , και μου ήρθαν στο μυαλό πολλές άλλες, χειρότερες ή όχι, σκέφτηκα λοιπόν ότι ,
Αληθινή δυστυχία είναι να μην είσαι δυστυχισμένος αλλά έτσι να νοιώθεις. Αληθινή δυστυχία είναι να μη μπορείς να μοιραστείς αληθινά με τους άλλους ούτε το καλό, ούτε το άσχημο.
Αληθινή δυστυχία είναι να μην έχεις ανακαλύψει τελικά με ποιούς να μείνεις και ποιους να αφήσεις. Να μην έχεις καταλάβει πόσα λάθος πράγματα παπαγαλίζεις και πόσα σωστά αγνοείς....
Μικρέ αχάριστε ανθρωπάκο, μικρέ κρυφο-νάρκισσε....είσαι τόσο αδιάφορος κατά βάθος και τόσο καλά προφυλαγμένος ...ακόμα.... που μπορείς να αυτοικανοποιείσαι όταν κυλάνε τα κροκοδείλια δάκρυα, μπορείς συνέχεια να ζητάς να σου ζητάει συγνώμη η ζωή σαν ναχει εγκληματίσει επάνω σου, ενώ κατά βάθος δεν γεννήθηκες καν ακόμα....
Είσαι ο κλάψας...
(Το κείμενο αυτό το έγραψα έτσι ασυνάρτητα όπως μουρθε σαν ένα συγνώμη σε όλες τις στιγμές που υπήρξα, «νομίζοντας» και για άλλες τόσες που είπα πολύ ωραία λόγια για τη δυστυχία, την αδικία, τη φτώχεια, το πόνο, το μαρτύριο μια και είμαι καλά διαβασμένη κι εχω ακουστά πως κάπου υπάρχουν στ΄αλήθεια .....)
.jpg){kind=small}
3 σχόλια:
Δεν είναι εύκολο να βγεις από αυτό τον ηλίθιο φαύλο κύκλο αυτολύπησης και ναρκισσισμού. Η έξοδος χάνεται από τα καμώματα του μυαλού μας.
Απλά κάποια στιγμη κανταντάει κουραστικό όλο αυτό το παραμύθι. Χρειάζονται αλήθειες ν΄ανασάνουμε λίγο. Αλήθειες όμως, όχι κουβεντολόι για να περάσει η ώρα. Το ψέμα είναι πάντα φλύαρο.
Μου θυμισες το "ακου ανθρωπακο". Κι αναρωτιεμαι τωρα, αραγες ποσοι απο τους τοοοσους πολλους που καποτε το διαβασαν πορευτηκαν ετσι στη ζωη τους?
Ειχατε γραψει ομως κι ενα αλλο κειμενο οπου λεγατε σε ελευθερη -επιτρεψτε μου- μεταφραση, "σε ποιον Ελληνα να τα πουμε αυτα τωρα....σ αυτον που δεν παιρνει ανασα απο τα βασανα?"
Τα σεβη μου.
Δημοσίευση σχολίου